Credo in Excelsis

Credo in Excelsis

Vandaag, zaterdag 9 juli, wordt het druk in het Val Ferret. Ons plan om naar hut Bonatti te gaan stellen we uit tot na het weekend. We herinneren ons dat we bij grote drukte in de hut niets konden krijgen zonder reservering. We blijven bij de huifkar, waarmee  we overal waar we komen  genoeg bekijks hebben. ‘Hoe kun je daarin kamperen’ is een vaak gestelde vraag. Vandaag zal er een leuk intermezzo zijn. Een grote broer komt er aan.

Om half 10 komt er een  Concorde Credo (voor belangstellenden: type 841 M, 3000, € 200.000) het terrein op. In de ruim 8 m lange, verder bijna afgesloten camper zit een kundige Italiaanse chauffeur. Waar komt die te staan, toch niet bij ons, zegt Liesbeth nog. Maar dat bleek de goden te tarten. De ‘bak’ komt voor ons te staan. ‘De lastig te tekenen bomengroep is nu vervangen door een strak witte voorgrond’,  zegt Wim optimistisch.

Uit de camper komt een Italiaanse, die korte aanwijzingen geeft. Waarna de ‘bak’ met hydraulische steunen en afstandsbediening waterpas wordt gezet. Mevrouw, laat ik haar verder  ‘majesteit’ noemen,  klapt haar ligstoel uit, installeert zich en manlief doet de rest. In Italië overigens een niet ongebruikelijke rolverdeling.

Een begroeting kan er niet af. ‘Ben ik te min’ neuriet Wim, maar die boodschap komt niet over. Majesteit haalt uit de auto een kleine witte langharige Maltezer, die op schoot wordt genomen en luistert naar de naam Prince.   (Maltezers zouden zelfs voor de Egyptische farao Ramses II,   -ⴕ 1225 voor Chr- schoothondje zijn geweest en om die reden in versteende vorm in diens grafpyramide zijn aangetroffen.)  Na de  reis is Prince toe aan een  haarbehandeling; teveel in de war, niet meer toonbaar. Dus: borstelen, kammen, nat maken met een spuitbusje en strikjes zetten met kleine rode elastiekjes. Ami-kappers zou er  goede sier mee kunnen maken. Daarna gaat Prince even aan een lang rood koord, wat kennelijk nog niet eerder was vastgemaakt aan Credo. Want majesteit krijgt te horen dat het aan het klepje van een van de  luiken moet. Prince keft ter begroeting van iedere passant. Prince blijkt beter opgevoed dan baas en bazin.

Credo staat op de plaats en is, zoals je mag verwachten van een Concorde,  van alle gemakken voorzien. We zagen dit ‘wonder van gemak’  eerder op campings, soms zelf met uitschuifbare zijwand. De rolluifel komt automatisch zonder steun of verder gehannes met steunen en spanlijnen naar buiten.  Bianchi fietsen met trapondersteuning komen uit de royale bergruimte. Voor Prince  is er een fietsmandje. Maar er kan nog niet worden gefietst.

Majesteit ‘schoothondt’ opnieuw en legt de laatste hand aan de coiffure van Prince, terwijl manlief druk bezig gaat restanten van vliegen en insecten te verwijderen. Gewapend met een spuitflacon  met schoonmaakmiddel en een doekje is de voorruit van Credo aan de beurt. Maar een opstapje dat uit de bergruimte komt is te laag om tot de bovenrand van de ruit te komen. Manlief kijkt enigszins vertwijfeld. (Volgende keer een trapje bij de kampeeruitrusting, vult Wim zijn gedachten in.) Dan wordt  met veel passie het embleem voorop gereinigd en daarna volgt het zijraam voor het betere uitzicht van majesteit. Maar ook daarbij is het opstapje niet toereikend. Helaas.

De poetsmiddelen worden opgeborgen. Een barbecue wordt gemonteerd alsof het uit een bouwpakket komt. Pas daarna is er tijd om met Prince te gaan fietsen. Al vroeg gaat ’s avonds de deur dicht om zondagmorgen om 8.15u geopend te worden. Prince wordt uitgelaten of beter gezegd Prince mag zichzelf uitlaten. Baas blijft bij zijn Credo. Na 3 zitbewegingen wordt Prince met het commando ‘quick’ weer in   Credo toegelaten. Baas heeft geen boodschap aan de uitgelatenheid van Prince en  komt niet toe aan enige nacontrole. Het bordje ‘laat uw hond uit buiten het terrein’ heeft Prince niet kunnen lezen.

Credo in excelsis: ‘Er is altijd wat te doen’ op een camping. We kijken uit naar een vervolg.