Col Gran Ferret

Col  Gran Ferret

Vandaag, 30 juli, is het geen stille zaterdag op weg naar de Col  Gran Ferret op 2537m. De bus naar het eindpunt in het dal zit nog niet vol bij de camping, maar zal gaandeweg vol’lopen’. We starten om iets voor 11 bij Arp Nouva op 1750m. Het is een bekende route en we hebben er vandaag goed de pas in. Er staat een harde koude dalwind vanaf  Tête de Ferret (2714m) op weg boven: de mistral.  Dat zal de hele dag duren en is volgens onze Italiaanse buurman het bewijs dat we  stralend weer krijgen.  Ondanks het feit dat de zon fel schijnt snijdt het bijna je adem af  als je er tegenin loopt en dat is op het grootste deel van de tocht naar Elena het geval.  Wat een verschil met vorige keren.

We hebben in het hele  Valle d ’Aosta net een dag regen achter de rug. Een welkome verfrissing voor iedereen. De temperatuur is dan ook ’s nachts weer redelijk. Van gemiddeld 20 terug naar 10 graden. Heerlijk. Van de regen zie je niets meer terug, alleen hoog op de Grandes Jorasses zie je op de oostflank nog lichte poedersneeuw. Het is op de foto niet te zien.

We lopen snel naar boven. Als we om 10 voor 12 bij de hut aankomen begint het druk te worden. Er staat vandaag bonensoep op het menu.  “Ze gaan vooruit met hun menukeuze’ zeggen we tegen elkaar. Het liefst hebben we  voor de energie nog een bord soep om de Col op te gaan. Want dat wordt een steile klim over alpenweide en weinig begroeide berg.  Helaas dan moeten we nog 40 minuten wachten. Dat doen we niet. De soep moet kennelijk nog gemaakt worden. We hebben alles bij ons om te kunnen lunchen.

Liesbeth maakt een foto van de ‘wegwijzer’: 1 uur en 25 minuten is de Italiaanse looptijd. Daar vergissen zich veel mensen in. Dat is alleen de echte looptijd. En bovendien zijn de Italiaanse tijden overal aan de krappe kant. Dat horen we van meer bergsporters. Wij gaan op pad. Het is na de eerste 500 meter een naar boven kronkelend pad, dat vanaf de hut Elena grotendeels schuilgaat achter de bergrichel waar je tegenaan kijkt. De wind is nog steeds hard en koud, maar het eerste stuk lopen we in de luwte. Jack uit.

Als we eerste haakse bocht gemaakt hebben gaan we tegen de wind in en redelijk steil omhoog.  Veel stenen en hoge opstappen, afgewisseld met glibberige overgangen waar water uit de rots komt. Jacks aan en uit. Er zijn veel mensen onderweg. Maar ook hier blijkt, dat een aantal na het eerste steile stuk terug komen. En we verbazen ons over de vele kleine hondjes die mee de berg op moeten. Naarmate de tijd vordert komen er meer TMB-lopers die met  bepakking op weg zijn naar La Fouly in Zwitserland. Een enkele jogger passeert snel. Irritant zijn  mountainbikers die in dit deel ook over de TMB mogen.  Een groep Koreanen komt van La Fouly en is op weg naar de Elena hut. Groepsleider en passeerritueel zijn hetzelfde als bij de Bonatti. Er zijn weer een zestal treuzelaars.  ‘Vooruit met frisse moed’ denkt Wim te horen en te zien aan de groepsleider die fier voorop gaat. Maar dat lied kennen ze vast niet in Korea.

We hebben een 8-tal stops nodig. We zien de Elena hut in de ‘diepte’ verdwijnen. Voor ons is een prachtig groen/grijs/zwart/bruin kleurend dal ‘de Combette’ waarin een bergbeek kronkelend haar weg zoekt. In de schaduw zien we bij de beek de laatste restanten van ijs. (wit driehoekje op de foto)  We genieten  van het uitzicht, liggend in het gras en tussen de uitgebloeide gele gentianen. We kijken over een groene rand het dal in. Vanaf die plek gaat het pad   alleen maar oostwaarts tegen de berg op.

Noordelijk van ons zien we de grote gletsjer Pré de Bard. Vanaf de Elena hut keken we er van onder tegenaan. Nu wordt het met iedere stap die we stijgen steeds imponerender.  Als we op ons hoogste punt zijn kunnen we bijna bovenop de gletsjer kijken. En direct voor ons is een steile afgrond diep het dal in. De hut is (400 m lager) klein geworden. Het waait ook hier stevig. Tête de Ferret ligt als een piramide rechts voor ons. We delen onze appel met een Amerikaanse die op weg naar La Fouly uitgeput naast ons neer strijkt.  We hebben dit deel van de TMB in Italië met succes afgelegd. Onze echte looptijd is dan 1 uur en 50 minuten.  Tijd voor een succesfoto.

We gaan terug. Dat is snel dalen. We zijn binnen het uur terug bij de Elena hut. Als we daar om 5 over 3 binnenstappen zijn alle lichten uit. Er zijn nog veel wandelaars onderweg en bij de hut, maar de keuken en bar zijn ‘chiuso’ (gesloten). Dat is wel heel vroeg. ‘Erg klantvriendelijk’ zegt Liesbeth met enige ironie, maar dat verstaat mevrouw achter de kassa gelukkig niet.  We besluiten direct door te lopen naar beneden.  Een tweetal gezinnen hebben een draagframe voor de dreumesen. Maar……, die steken ver boven het hoofd van de drager uit. Ze moeten tegen de scherpe snijdende wind in. Dit is niet de slimste route met kinderen op je rug zeggen we tegen elkaar.  De andere route is uit de wind. Maar nee, het wordt het snelle, brede pad. Het gehuil vanwege de ijzige kou bewijst -volgens ons- voldoende.

Bij Arp Nouva nemen we nog een cappuccino en daarna met de bus naar de camping. Het is weer overvolle bak. Maar wij hebben vandaag toch maar mooi psymbolisch het Italiaanse TMB kruisje gehaald. De stappenteller geeft aan:  13,8 kilometer gelopen  in 3 uur en 40 minuten en daarbij 800 meter gestegen en gedaald. In totaal zijn we inclusief pauzes ruim  5 uur onderweg. Tijd voor een beloning bij de camping.

We hadden de hoop dat met de regen van vrijdag het weer in Italië zou veranderen. Minder warm. Maar dat blijkt niet te kloppen. De temperaturen komen voor de hele ‘laars’ van Italië op zondag al weer boven de 30 graden. De komende 14 dagen is het vanaf Florence al weer bloedheet.  Ons plan om (verder) te trekken laten we definitief varen. Ons TMB-doel zit erop. Het deel naar de Franse grens (Col de la Seigne) doen we niet. Overnachten in de Elisabetta hut is aangescherpt. Eerst was het alleen gebruik van  een eigen lakenzak verplicht (die hebben we altijd bij ons). Maar vanaf afgelopen donderdag is vanwege corona een eigen slaapzak verplicht. Bovendien is de hut volgeboekt.  Vanaf de bushalte in Val Veny is  geen optie: 6 uur heen en dan nog weer terug. Dat is met deze temperaturen en het volledige  traject in de volle zon,  voor ons een ‘col’ te ver.