Naar de Bonatti

Naar de hut Bonatti.

Op maandag 11 juli starten we om 10 uur voor een tocht naar de Bonatti hut. Er staat 3 uur voor de tocht. Het begin is een almaar stijgend stuk. We lopen aan de noordzijde van de bergrug door een bosrijk gebied met afwisselend open stukken, waaronder een enkele alpenweide. Leche is een boerderij die op 1960m ligt. Vanaf dat punt lopen we voornamelijk op hoogtelijnen, dus min of meer op dezelfde hoogte.

De omgeving is heel bloemrijk, zeker op het eerste stuk tot aan Leche. De grond aan de noordzijde van de Monte de la Saxe is ondanks de hitte in dit gebied op veel plaatsen nog vochtig. Dat betekent een weelderige plantengroei. Zodra we in meer zonnig gebied komen is de plantengroei meer en verder ontwikkeld. Maar ook schraler.  Zuring staat in het bosgebied nog maar net in bloei, maar is op de alpenweiden fors gegroeid en uitgebloeid. Er zijn velden met veel gele gentiaan, met sint-janskruid, met witte margrieten. Het is een kleurrijke afwisseling.

Wim blijft vandaag in het eerste stuk steeds achter. Hij heeft na een half uur de knieën al smerig om kleine plantjes op de waterige plekken en rotsen te fotograferen. Het wordt dus een ‘alpiene flora’ tocht. Meer dan 100 foto’s worden gemaakt om ze later met behulp van ‘Google Lens’ een naam te geven. Onze alpenflora hebben we (helaas) niet meegenomen. (Er wordt een apart verhaal gemaakt met de alpiene foto’s.) We moeten om bij de Bonatti hut te komen een zestal keren om een naar beneden uitlopende bergrug heen. In bijna alle gevallen is er dan ook een bergstroompje wat moet worden overgestoken. Daar is het lekker koel.

We hebben heel afwisselend zicht op de bergen. Soms zijn ze nauwelijks  te zien als we tussen de dennen en berken lopen, om zich daarna weer helemaal in volle glorie te tonen. Op de heenweg zoeken 2 pony’s al om 10 uur onder de bomen de schaduw. Het pad naar boven gaat slingerend door het landschap. Zodra we op hoogte lopen neemt de temperatuur toe. In het bosgebied was het heerlijk 16-18 graden, maar vanaf Leche wordt het 20-24 graden met vanaf 12 uur een strakblauwe lucht en felle zon.

Halfweg Leche en Bonatti ligt een boerderijtje Dessous (2027m). Het is opgetrokken van blokken rots en heeft golfplaten daken. Bij Dessous is een bredere bergstroom waar we via een brug oversteken. Op de modderige en zonnige plekken zien we honderden kleine vlindertjes in grote groepen. We hebben dit op eerdere tochten ook al gezien. Het zijn kleine vlindertjes aan de binnenkant van de vleugels blauw en de buitenkant grijs: het dwergblauwtje.  Als ze stil zitten vallen ze niet op tegen de modderige achtergrond. Bij het bruggetje maken we een video.

Iets verderop graast de kudde op de bergweide. Door blauwe linten langs ons pad weten we precies waar kuddes grazen. We zien een drietal grote kuddes. Het is rood- en zwartbont vee. Bij de eerste kudde  kan Wim het niet laten ze te tellen. Meer dan 180, zegt hij,  want er lopen er ook nog een aantal  tussen de bomen en achter rotsblokken. Er lopen een 5-tal jonge kalfjes bij.  Er is hier geen CO2 of stikstofprobleem, zeggen we  tegen elkaar. Bij de kudde is één koe, die onze kinderen een bellen koe noemden, met een bel om de nek. (video) De boer kan zo zijn kudde terugvinden.

Als we op een steen een kwart appel en ons brood eten hebben we Grandes Jorasses (4208m) recht voor ons. Door het vele fotograferen van Wim zijn we ongeveer 1 uur extra tijd kwijt. Dat merken we als we op de open stukken van de route lopen. We drinken vandaag veel water en zijn alle vocht al weer heel snel kwijt op deze warme dag.

Bij een volgende stop ziet Liesbeth ineens een grote roofvogel, die rond de top van de Grandes Jorasses cirkelt en dan dieper het dal in komt. Zowel de grote zwarte vogel (een steenarend?) als zijn schaduw zijn te volgen.  Een paar minuten later cirkelt  een parapenter boven de bergtop, gebruikmakend van de thermiek zien we hem snel stijgen. Zowel de arend als de parapenter zijn helaas niet zichtbaar op de video Grandes Jorasses. We kijken vanuit een open plek mooi uit op de rivier die nog veel water bevat. Het is dan nog ongeveer 20 minuten tot aan de hut. Zoals alle hutten, ligt ook deze op een hogere plek. Dus in de felle zon nog even de laatste 75 meter omhoog. We zijn om iets over half 2 bij de Bonatti hut (2026m). De hut heet officieel rifugio Walter Bonatti, een beroemde alpinist die met name door het soloklimmen wereldberoemd is geworden. Hij beklom in 6 dagen een route die door iedereen in de klimwereld als niet-beklimbaar werd geduid.

Het is er druk. We zitten buiten aan een van de terrastafels onze groentesoep te eten als een groep van 10 Engelsen/Amerikanen aankomt om te overnachten. Ze gaan richting  Zwitserland met een gids, maar hebben weinig besef van de grens die ze pas ruim 5 kilometer verder passeren. Is dit de grens, vragen ze als de gids ‘pascontrole’ voor de grap roept. Ze krijgen uitleg over de bijzondere status van Zwitserland in Europa, niet aangesloten bij de EU. Er is weinig belangstelling voor.  

Liesbeth heeft gezien dat de hut voor overnachtingen tot het einde van het seizoen al helemaal is volgeboekt. Aan onze tafel komt een Chinese man zitten, die de Tour de Mont Blanc loopt (een wandeltrektocht van ongeveer 170 km rond de Mont Blanc). Hij is in Zwitserland begonnen, dit is zijn derde dag.  Hij woont met zijn vrouw in Berlijn, waar zij geboren is. Hij kreeg een verblijfsvergunning na 2 jaar in Zweden te hebben gewoond. Hij heeft de hutten op zijn tocht al geboekt, maar heeft geen kaart of besef van de route. We noemen de hutten die hij nog gaat bezoeken. Hij is verrast. ‘Kun je mijn routes lezen in mijn hoofd’,  vraagt hij. We lachen. Wim laat hem op onze kaart zijn route zien en hij maakt van de etappes foto’s. Een korte leuke ontmoeting.

Om kwart voor 3 beginnen we de afdaling. Heel steil en met veel stenen. Lastig dalen, maar wel in de schaduw. Liesbeth krijgt voor de zekerheid een verband om haar knie. Om 15.30 staan we beneden bij een bushalte en om 15.36 zitten we al in de bus. Wat een mooie, maar toch ook vermoeiende tocht bij deze hitte. We hebben in totaal 11 kilometer gelopen en qua hoogte bijna 700m overbrugd.