Elena hut

Vandaag, donderdag 14 juli, zal het warm worden. De temperaturen in Val Ferret gaan naar 30 graden. We besluiten naar de rifugio (hut) Elena te gaan, die aan het eind van het dal ligt. Wim verwacht tot de laatste parkeerplaats met de auto te kunnen rijden. Maar dat is in deze vakantietijd al niet meer mogelijk. Bij de parkeerplaats Lavochey staat een parkwacht. Iedereen moet daar de auto parkeren. Alleen met een reservering bij het restaurant bij de hogere parkeerplaats Arp Nuova mag je door. We parkeren de auto in de schaduw. Er is een bushalte. De bus naar Arp Nouva neemt ons niet meer mee, die zit afgeladen vol. Dus wordt het 6 kilometer lopen over de asfaltweg.  Het valt deze keer Wim zwaar om ‘op gang’ te komen. Het is de vraag of we de tocht wel kunnen doen.

We lopen vandaag in totaal bijna 13,5 kilometer (binnen 3 uur) en stijgen van 1691m naar 2066 meter. De zwaarte zit  vandaag in de zon en de vanaf Arp Nouva almaar stijgende route.  En dan kiezen wij nog de makkelijke route. Een aantal ouders met jonge kinderen lopen dezelfde route. We herkennen het (soms huilend) niet verder willen om uiteindelijk breed lachend bij de hut aan te komen.

Het is ondanks de asfaltroute een mooie tocht. We komen steeds dichter bij de massieve, hoog oprijzende bergen. Links van ons stroomt een bergbeek, de Doire de Val Ferret. Het gebied is beschermd en er mag niet worden gejaagd (caccia = jagen). We zien opnieuw groepen orchideeën, die op sommige plekken ineens massaal groeien. Verderop zie je ze niet meer. De begroeiing neemt met het hoger komen af. Na een uur zijn we bij het restaurant. Het is een prachtige plek, waar vandaan we eerder met vrienden vertrokken naar de Elena hut. Dat wordt nog een stevige stijging. Maar de cappuccino doet wonderen. Op de cafeïne loopt Wim weer goed.

We steken de bergstroom over en nemen de noordelijke route. Dat is een breed pad waarover met busjes koffers en rugzakken van groepen naar de hut worden gebracht. We worden regelmatig gepasseerd door mountainbikers. Er is een groot verschil met 5 jaar geleden. Toen kwamen mountainbikers zwaar steunend naar boven. Nu gaat het met groot gemak. De bikes zijn bijna overal vervangen door e-bikes. Ook de meeste vakantiegangers hebben nu e-bikes. We waren al verbaasd dat onze Duitse buren drie dagen achter elkaar met de bikes naar het eind van Val Ferret gingen en dan nog een zware klimpartij (klettersteig) deden.  Gelukkig zijn de meeste wandelpaden inmiddels afgesloten voor deze bikes.

Het brede pad geeft een prachtig zicht op de hoge toppen van de Triolet groep. Een berggroep tot 3858m.  Er zijn twee grote gletsjers die de bergstroom van water voorzien. Water is  wel een probleem nu het vanaf januari niet meer noemenswaardig heeft geregend. En er ook weinig verse sneeuw is gevallen. We lezen dat meerdere berghutten voor hun gasten een watergebrek hebben. In sommige hutten is om die reden douchen niet meer toegestaan. Op de hoger gelegen hutten moet nu water met de helikopter worden aangevoerd met  containers die ook bij bosbranden worden gebruikt. Geen wonder dat een overnachting in een berghut, vergeleken met 5 jaar geleden van € 40  naar € 62 is gestegen per persoon.

We maken veel foto’s van de immense bergen, die we steeds dichter naderen. We zijn boven de boomgrens. We hebben de nodige rustpunten. Er vliegt een parapenter boven de Trioletgroep.

Een enkele wilg staat nog als kleine struik en  met kleine dennen in het gebied. Op deze hoogte zien we het steenroosje, een struik die het ook op deze hoogte nog redt en in deze tijd al rode besjes heeft. Ook een rode azalea. Allemaal winterhard. In dit gebied moet een plant binnen korte  tijd tot bloei komen. We zien hier de aarddistel niet groter worden dan 6 centimeter  en in bloei staan.  Wim fotografeert een aantal tot nu onbekende soorten. (De namen zijn staan bij foto in de kolom hiernaast.)Er is een duidelijke vochtige plek waar ineens vochtminnende planten groeien: een hygrofiele biotoop.

Vandaag opnieuw warm en lastig stijgen vooral vanaf het moment dat de vlag van de hut in zicht is. En er nog een stevige slag gemaakt moet worden om de laatste meters te stijgen. Op dat moment is de zon al fel stekend en brandend. De UV-factor is op deze hoogte groot en we zien op  deze tocht ondanks de zonnebrandcrème de eerste brandblaasjes. Voor ons ligt  een groene rotspartij Col Ferret, de overgang naar Zwitserland.  De rotsen zijn roestbruin en steken scherp af tegen het gletsjerijs, dat vanwege weinig verse sneeuw grijsgrauw is. Er drijven wolken over die een bijzondere lichtstreep is het gruis van de berg opleveren. Er staat een stevige bries met verkoelende lucht die over de gletsjer is gegaan. Vanaf hut Elena hebben we een prachtig uitzicht. Er is een video onder de tab video's.

Dat is ook het enige positieve aan de hut. Er is nauwelijks aanbod voor de vele bezoekers. Vandaag is er een tosti ham en kaas, die, zo blijkt, weinig smaak heeft. En antipasta  met ham en kaas, wat door niemand wordt genomen. Soep of een salade, vraagt Wim nog. ‘Nee alleen, tosti’.  De tosti’s liggen in groten getale in een koelkast. Er gaan er terwijl Wim bestelt een 10-tal over de toonbank. Op een bord in de hut staat dat vanaf 18.00 voor overnachters een  ‘Pic Nic’ mogelijk is. Niks meer dan dat. Reviews zijn voor Elena overwegend slecht voor het eten: ‘Dit was het slechtste voedsel dat we tegenkwamen’. ‘Het ontbijt was veruit het ergste op onze TMB-reis.’ ‘Veel verwerkt suikerhoudend voedsel en gewoon over het algemeen lage kwaliteit.’ De kamers worden beter beoordeeld.

Het verklaart  waarom er weinig groepen overnachten en vanaf de hut Bonatti de overtocht naar Zwitserland wordt gemaakt. Elena is dan alleen een korte tussenstop. Er is een heuse website, waarop niet meer staat dan een tekening van de hut en foto van dal richting Mont Blanc en de bergen in winterkleed.  Het zou allemaal veel beter kunnen en de plek is te mooi om zo slecht te scoren.

Wij nemen terug de route via de alpenweides. We lopen nu volledig in de zon. Voor de knie van Liesbeth hebben we een bandage gekocht, die goed helpt bij het dalen over de steiler stukken. We dalen snel en nemen de tijd voor een ‘appelstop’ bij de restanten van een vroegere stal. Als we beneden zijn rijdt de bus net voor ons weg. We gaan naar restaurant Arp Nouva, waar wel een heerlijke soep en salade op het menu staan.. Als we volgende week met de eigen auto tot Arp Nova willen rijden moeten we op tijd bellen voor een reservering, vertelt de ober. Maar niet in het weekend, dan is het te druk. Voldaan over de prachtige tocht nemen we de bus terug naar de parkeerplaats. We trakteren onszelf op de camping op een witte wijn, een bier  en een goede douche.

Na de douche gaan we terug naar de bar. We vinden dat we een pizza hebben verdiend. En Wim laat zich een ijscoupe ‘di Laura’ voorzetten met ijs, slagroom en bosbessensaus. Daarna ons spelletje canasta, waarbij de stand meer in evenwicht komt (7-5). Nog steeds in het voordeel van Liesbeth.

We zijn er nog niet uit hoe onze tocht verder gaat. We staan hier nu 14 dagen. Naar lager gelegen gebieden verkassen is geen optie. In Toscane gaat de thermometer tot 35o. In de Apennijnen is het bloedheet. Zwitserland, Oostenrijk, Tsjechië hebben temperaturen rond en boven 30o. Op de weer temperatuurkaart kleurt West-Europa rood. De temperaturen zullen de komende 14 dagen in heel Italië hoog blijven. Ook in de hogere gelegen alpen. ’s Nachts koelt het iets af, maar de volgende morgen brandt om 9 uur de zon al weer sterk.  We staan gelukkig op een koele plek. We missen in deze zomer een luifel (die zoals eerdere volgers weten in de Marokkaanse woestijn is blijven liggen).