We steken de Hoge Atlas over van Demnate naar Skoura

We willen naar Ouarzazate. De meest gebruikte route is de Tizi-n-Tichka pas, een goede en ruime tweebaansweg. Wij kiezen voor een directer en meer avontuurlijker route.  Onze tocht begint in Demnate bij de stadspoort. Van daaruit gaat een kronkelige pasweg dwars door en over de Hoge Atlas. Deze blog zal  voornamelijk foto’s bevatten van de prachtige omgeving waar we doorkwamen. We maken in totaal meer dan20 0 foto’s. We hebben ontdekt dat we met de dashcam prachtige foto’s kunnen maken vanuit het raam. Dit verhaal is een selectie. De foto's staan in de volgorde van doorreizen.

Na Demnate rijden we eerst nog door vertrouwd terrein, maar al snel zullen we gaan stijgen. De eerste pas ligt  op 2150m hoogte. Je ziet niet echt een pashoogtepunt. De weg is smaller minder goed onderhouden  en deels piste. Voor ons liggen in de verte de hoge drieduizenders, waar de volgende pas op 2210 m is. Daar tussenin dalen en klimmen we weer behoorlijk. We hebben op een brede weg een busje met matrassen voor ons, dat we gemakkelijk kunnen passeren. Verder nauwelijks verkeer.

Zodra we tussen de hoge bergen zijn is het landschap anders. Er zijn veel kleine dorpjes, maar het is allemaal armoedig, droog en lijkt van de buitenwereld afgesloten. De berbers in dit gebied leven met het ritme van de seizoenen  van producten uit de dalen waarin ze leven. Muilezelpaden verbinden sommige dorpjes met elkaar. Het valt ons op dat in alle dorpen ook de jonge meisjes een hoofddoek dragen.

Na de tweede pas wisselt de weg en het landschap voortdurend. De weg is soms smal, half asfalt, een zand en grind piste, alleen goed voor verkeer in één richting.  In dit gebied is ook de aardbeving voelbaar en actief geweest. In een officiële publicatie vindt Wim dat weg R 307, die we nu rijden, ook afgesloten is geweest.  Er is weinig schade aan de huizen maar de sporen van afgebroken rotspartijen zijn nog als stille getuigen aanwezig.

De laatste 20 kilometer naar Ouarzazate is een ruime tweebaans 80km weg. We hebben dan een onvergetelijke tocht van ruim 4,5 uur achter ons.

In dit gebied stoppen we een tweetal keren  bij een groepje kinderen. Eerst bij Ait Alla zijn het er vijf, maar als snel breidt de groep zich uit. Potloden en tandenborstels vliegen de blikken uit. We besluiten in dit gebied ook brillen ‘af te zetten’. Dat is een succes.  Iedereen probeert als een vlieg op de stroop een bril te bemachtigen. Af en toe is het even chaos en dan sluit Wim het brillenkrat. In totaal laten we ongeveer 35 brillen bij dit dorpje achter.

Bij een nog armoediger en stoffiger ogend dorp, Ait Elhabousse, zit een vrouw met een paar kinderen op de stenen ‘vangrail’. Een paar meter verderop staan kleine lemen huizen op een uitstekend plateau. Uit alle hoeken komen kinderen, maar ook een paar ouderen, op ons af. De jongste van de kinderen lijkt 3 jaar. ‘Pour le petit’ ook een stylo en tandenborstel. “Jong geleerd”, zegt het spreekwoord. Na de potloden en de tandenborstels besluiten we ook hier het brillenkrat te openen. Ze willen de brillen bijna uit onze handen graaien, of direct uit het krat. De oudere vrouw blijft op de stenen rand zitten en bij de huizen staan een paar ouderen en een volledig met een burka geklede oude vrouw. Zij komen niet zelf voor een bril, maar één van de oudere kinderen vraagt er om. Een oude man heeft ons gezien. Hij beduidt aan Wim dat hij slecht ziet. Hij mag brillen passen. Na een stuk of zeven brillen heeft hij  een goede. Hij glimlacht en bedankt (shokran). Uit een passerende auto komt een oude man. Hij probeert een aantal brillen, maar vindt geen passende. Het wordt rommelig en Wim zegt dat het ‘fini’ is. Hij sluit het krat. In totaal zullen hier 40 brillen achterblijven. Een mooi resultaat. We zijn door onze grote voorraad heen. De kinderen die nu een bril uitkozen zullen na korte tijd ze niet gebruiken en dan vinden ze hun weg in dit gebied. Als we wegrijden biedt de man die we aan een passende bril geholpen hebben als dank berber  thee  aan. We twijfelen even maar bedanken hem voor zijn aanbod.