Zarga kampement

Zarga kampement in de woestijn

We zetten onze tent op met de zaklamp erbij.  Eerst moeten we zorgen dat de scherpe woestijndoorns verwijderd zijn. Dan gaat het snel, ook met de zon. Naarmate we dichter bij de evenaar komen gaat de zon steeds sneller onder. De chauffeur zal deze nacht in zijn auto slapen. De gids buiten onder zijn deken. De chauffeur heeft al een vuurtje en de gids gaat koken. Hij is een voortreffelijke kok. Vanavond is het couscous met abrikoos, wortel met een vlees/groentenmengsel. We zien in de verte lichten. Die zijn van de gendarmerie zegt de gids. Aan de sterrenhemel is in de vroege avond een mooie samenstand van de planeten Venus en Jupiter te zien, samen met een wassende maansikkel. Ook Orion is goed te vinden direct boven ons hoofd.

We horen af en toe in de verte een tam tam. We zitten dus niet helemaal in onbewoond gebied. Als Wim even naar de tent loopt komt achter een struik iemand aanlopen. Bon soir. Wim groet en loopt naar de man, een militair met een mitrailleur, geeft hem een hand. Meldt dat we achter de auto zitten. Daar blijken dan al twee collega militairen te zijn. Met een fiche is het in orde. Je mag in het gebied van het Zarga gebergte na 18.00h niet meer verblijven. De drie militairen lopen terug naar hun post waarvan we de lichten kunnen zien.

We zien een lampje bewegen en het komt dichterbij. Er wordt ook gezongen. Ons vuurtje is het signaal voor drie vrouwen om met hun boutique naar ons te komen. Op een kleed worden de sieraden en ringen uitgestald door de oudste van de 3. De twee anderen lijken dochters. We worden uitgenodigd te komen kijken en kopen. Wim gaat eerst en we zien een mooie  ketting. Maar die blijkt te klein. Liesbeth vindt een passende blauwe ketting. Er kan niet worden gewisseld. Dus betalen we iets te veel. Ontwikkelingshulp zegt Wim. We willen verder niets kopen. Het bezoek aan ons is voor de vrouwen duidelijk een uitje. Ze zitten op hun gemak en er wordt uitgebreid gelachen samen met de gids en de chauffeur. Ook hier blijkt dat onze chauffeur veel vriendelijker en communicatiever is.

We krijgen vanavond een speciaal brood: la galette. Het wordt gemaakt van bloem en water. Dat wordt gekneed en aan het water wordt met een grote zoutkristal zout toegevoegd. Wim dacht dat in de reisbagage een steen zat maar dat was de zoutkristal. Een galette wordt gebakken in warm woestijnzand. Daarvoor wordt het vuur opgestookt en worden de sintels en stukjes hout weggeschoven op de vuurplaats. In het zand wordt de geplette deegbal nog verder plat gedrukt tot 20 cm in doorsnee. Het deeg wordt afgedekt met warm zand en daar bovenop komen de sintels en de kleine stukjes houtskool.  Daarnaast brandt een klein vuurtje voor thee. Na ongeveer een half uur wordt zand weggeschoven en het brood eruit gehaald. Het is heet en wordt schoon geklopt. Er blijft geen zand achter op het brood. De galette koelt af. Morgenochtend eten we galette.

De dames zitten er bij en maken geen aanstalten om terug te gaan. De jongeren zijn bezig met hun mobiel. Er is veel eten overgebleven. Het wordt op een grote schaal gedaan. Ongeveer om 9 uur wordt het frisser. De schaal met eten krijgen de dames mee. De oudste draagt het in een doos op haar hoofd. Ze verdwijnen bijgelicht met hun mobieltje in het donker. Onze chauffeur begeleidt ze. Wij gaan onze tent in. Het is een fantastische ervaring. ’s Nachts horen we wat gesnuif. De volgende ochtend is er een wilde hond met twee ezels vlakbij ons kampement. We zijn dus ook voor die dieren niet onopgemerkt gebleven. Zij ruimen de laatste restjes op.  Leuk.

De chauffeur en wij zijn volgens afspraak om 8 uur gereed. We hebben onze tent  afgebroken en de chauffeur heeft een vuurtje voor de thee. Bij het vuur zit ook al de dame van gisteravond. Ze heeft de schaal teruggebracht maar ook haar boutique weer bij zich. Het ligt al uitgestald klaar. Er is  een andere vrouw bij gekomen met haar boutique. Duidelijk van een andere nomadentent. De gids maken we wakker. Die heeft het weer koud gehad. Bij het ontbijt proeven we de galette. Het is stevig brood en smaakt goed. Niet te zout. Alles wordt daarna ingepakt. Wim roept de chauffeur en de gids. Hij vouwt de kaart van dit gebied open  en zegt dat wij de tocht van vandaag willen inkorten. De Zarga bergen en oase Mhaireth. Daarna naar Atar. Wij willen uiterlijk 4 uur in Atar zijn. Het voorstel is direct akkoord.

De oudere dame van de boutique rijdt met ons mee naar de voet van de Zarga bergrug. Het pad erheen gaat over grote graspollen en veel los zand heuvels. Op afstand stappen we uit. We denken dat we een klein stukje lopen. Onze gids wenkt. Is er een fotoplek?  We blijken naar de top te gaan. Liesbeth heeft geen camera bij zich en -veel belangrijker- geen  water. Dat is absoluut nodig,  dus stoppen we halfweg. Had hij dat maar gezegd, zegt Liesbeth nog. Zarga zien we bij wijze van spreken maar voor de helft. Indrukwekkende rotsblokken die bij de nomaden één familie worden genoemd. Vader, moeder, kinderen. Grootvader torent boven alles uit.

We gaan op weg naar Mhaireth. Het is een pasweg met veel lastige passages zelfs voor 4x4’s.  De route is niet opgenomen in de Duitse reisgids. We begrijpen nu waarom. Met een slakkengang  de eerste 8 kilometer.

Daarna volgt een aansluiting op een bredere piste. Dan gaat het sneller. We rijden op een hoog plateau. Vlak voor de afdaling naar Mhaireth stoppen we voor een fotomoment. Een mooi uitzicht op de oase waar veel ronde grashutten staan. Het is een langgerekt dorp in de oase. Wij stoppen bij een auberge. Kamelen liggen op de weg. Onze chauffeur moet wachten. Wij gaan vast naar binnen. We komen in een sfeervol ingerichte auberge. Veel tenten met een vierkant grondvlak, stenen muurtje, openingen voor de ventilatie en een gras-/palmendak. Daaronder zit- en slaapmatrassen waar thee en de maaltijd wordt geserveerd. Op het terrein staan grashutten, doektenten en plastic tenten, ingericht als kamers. En op deze plek zelfs met schoteltelevisie. Dat hadden we niet verwacht op zo’n afgelegen plek in de Sahara. Net als een zwembad overigens.

We ontspannen en krijgen een thé mauritain met de bekende pinda’s, biscuitjes en veel dadels. In deze oase stammen de dadels af van rassen uit Mesopotamië. Ze zijn niet geconfituurd en zelfs (!) Wim zit te smullen. Voor we verder gaan komt de gids naar Wim toe. Er moet worden afgerekend bij deze oase. Hij heeft geen geld meer. Wim vraagt hoe dat kan? Hij moet nog genoeg geld hebben. Maar hij heeft 1500 RMU nodig. In Atar krijgen we het terug zegt hij. Maar zo eenvoudig gaat het niet. Wim wijst hem erop dat hij voor 3 dagen gidsen € 100 heeft gekregen. Dat geld kan niet op zijn. De gids bezweert dat het echt op is en dat de 1500 RMU zijn enige verdienste is. Die nu dus ook op is, zegt Wim. Je eigen schuld.  We moeten verder en we hebben het geld. Dus krijgt onze gids de lening. Maar daar komen we op terug.

Het dorp wordt nog verkend. Dat betekent dat we een paar kilometer de oase volgen en uitkomen bij een klein meertje, waar de bron voor de oase begint. Een mooie plek ingesloten tussen de hogere bergen. Er zit een Franse groep met een gids te lunchen. En onze trouwe volgers weten het al: wij zoeken het maar zelf  uit hier. Onze gids netwerkt bij de Franse groep.

Als we terug rijden naar de auberge worden we gevraagd te stoppen. Er is in een wandel trekking groep een deelnemer die niet meer op eigen kracht naar de volgende locatie kan. Onze chauffeur neemt hem mee. Ondertussen is de school uitgegaan en een groepje kinderen staat te kijken. We halen onze pennen, potloden, schriften en smarties uit de dozen en delen uit. We voorkomen graaien en slimme dubbelpakkers.

We verlaten Mhaireth. De weg is redelijk en we komen snel op een asfaltweg waarover we naar Atar gaan. We zien de tafelbergen nu van de andere kant dan toen we aankwamen. Het is de afsluiting van een mooie driedaagse met als hoogtepunten het kampement in de Sahara, de uitleg bij de bibliotheek van Chinguetti, de oude stad Ouadane en de ritten door de woestijn. Het heeft een speciaal karakter te rijden over die eentonige, afwisselende, oneindige pistes, waar mensen (toch) kunnen leven. Daar gastvrij en gelukkig zijn met in onze ogen ‘bijna niets’. We nemen afscheid van onze chauffeur die we een rijk gevulde plastic tas met onze cadeautjes meegeven voor zijn kinderen en een fooi voor zijn voortreffelijke inzet.

En onze gids. Hij was een voortreffelijke gids in Nouakchott. Maar deze driedaagse was bedroevend. Hij kan niet plannen met geld, met tijd, met inzet. Hij kan wel uitstekend koken. En hij weet uitstekend de weg in het gebied waar hij is opgegroeid.   In Atar hebben we hem aan de tand gevoeld over zijn uitgaven. Hij geeft aan veel betaald te hebben. Wij tellen de bedragen die hij noemt op en zien dat hij nog geld over moet hebben, naast zijn winst uit de mindere uitgaven voor de voeding. We confronteren hem daarmee. Er volgt een onduidelijk verhaal. De persoonlijke bezoeken aan iedere politiepost gingen vergezeld van een donatie. Hetzelfde geldt voor een aantal entreegelden. We geloven er niks van. Uit een gesprek met de eigenaresse van Auberge des Caravanes blijkt dat onze gids in Mauritiaanse termen bij tochten in de Sahara maximaal hulpgids kan zijn. Het zal in het veld onder de aandacht worden gebracht hoe dit is verlopen.  Onze gids heeft de verkeerde toeristen getroffen om  -wat ons betreft- zo door te kunnen gaan. We waren direct en open tegen hem. In een vervolggesprek geeft hij aan dat hij nog veel moet leren. We hopen dat het een begin is van verbetering.