Reparatie in Marokko

Nadat we zijn opgehaald met onze Toyota bij de grens met Mauritanië en afgeleverd in Dakhla is het tijd voor een update voor al onze volgers. Het waren een aantal hectische dagen en we voelen ons gesteund door de vele warme, liefdevolle reacties. En in het bijzonder van onze kinderen, kanjers in spannende tijden.

Zoals al eerder genoemd is de oorzaak terug te voeren op vervuilde brandstof. Het heeft even geduurd voordat het ook door de garage werd erkend, maar daarover straks meer. De schade is bekend. Voor de technische meelezers: als gevolg van een plotseling korte overdruk in de motor kapotte klepstoter, lekkende pakking en een gescheurde radiator. Gelukkig geen scheuren in motor- en cilinderblok. Maar voor het zover was zijn we wel 6 dagen verder. En dit is nog maar de diagnosefase.

We zitten ver zuidelijk in de Westelijke Sahara. In Dakhla is geen ‘echte’ garage. We zijn via SOS bij het steunpunt van  de afsleepdienst.  Dat is ook de garage voor alle pech-onderweg gevallen tot aan de grens. Alle kapotte auto’s worden op straat gerepareerd. Ook onze auto wordt zo ontmanteld. Er is geen brug, geen lier om de motoronderdelen te takelen. Het gebeurt met een krik, een motorsteun, houtblokken en handkracht. Om over elektronische apparatuur maar niet te praten. De eerste dag sleutelt de ‘chef de garage’ een beetje mee, maar die is voornamelijk bezig om onderdelen te ‘zoeken’.

In een straal van 400km zijn er sowieso geen nieuwe onderdelen. Er zijn wel voldoende onderdelen van sloopauto’s. Direct naast onze auto ligt genoeg, maar dat is niet ‘passend’. Toen we gisteravond (maandag de 10e) bij de auto gingen kijken, ging de ‘chef’ er met een monteur op uit om een klepstoter, een pakking  te ‘vinden’. Dat wordt dus bij  andere ‘sloperijen’ en ‘garages’ gedaan. Vanmorgen (dinsdag de 11e) horen we dat er 2 onderdelen zijn, maar dat 1 onderdeel uit Casablanca moet komen. Dat is 1900 km noordelijker, 21 uur rijden. Een koeriersdienst is er niet en zou ontzettend kostbaar zijn. Onderdelen komen mee met de dagelijkse busverbinding van Supratours naar de grens. ‘Wachten duurt lang’ zong Bert tegen Ernie in Sesamstraat.

Zo lang het motorblok niet is gecontroleerd op scheuren zweven we tussen hoop en vrees. Het wordt er niet vrolijker op als we horen dat bij niet-reparatie de auto niet zal worden gerepatrieerd naar Nederland en dat we geen dagwaarde vergoed krijgen bij verlies. De schade is het gevolg van een technisch gebrek en dan vervalt het recht op compensatie. Au, dan is er even paniek. We zien dan niet alleen de auto maar ook een groot deel van onze kampeeruitrusting en huifkar inbouw verloren gaan.  Hulp bij vernietiging is er niet bij een technisch gebrek schrijft OHRA klantvriendelijk in een reactie op vragen. En voor de repatriëring geldt de dagwaarde van de auto als norm, zonder extra’s. Iedereen kan begrijpen dat 6000km (enkele reis) transport dan meer kost dan een 14 jaar oude auto.

We ontdekken al snel dat er bijna niet gewerkt wordt als we niet zelf bij de auto zijn. Liesbeth: ‘als we om kwart over 10 bij de auto zijn is er niks gebeurd. De monteur begint om half 11. Als wij na een koffie en broodje terugkomen, wordt er niet aan onze auto gewerkt. Hoezo 4-5 dagen? Zo worden het er vanzelf meer.’ En er is discussie over de oorzaak van de schade. Twee mecaniciens hebben de brandstof als oorzaak genoemd, gelet op de plotseling onverwacht optredende ‘explosie’. Wij denken dan nog aan water, diesel, roest. We lezen er meer over via Google en ontdekken dat Shell en consorten de belangrijkste leveranciers zijn (vanuit Nederland!!) van zwaar vervuilde brandstof aan Senegal, Mauritanië, Gambia. Zelfs het zwaar giftige mangaan wordt op deze manier ‘afgevoerd’. Er is zelfs een Ministerieel rapport over verschenen. Oude auto’s blijven daar wel op lopen.

De chef de garage wuift de eerste twee dagen die oorzaak weg. De demontage schiet niet op, vinden we. Ook al is het Marokko, er mag toch wel enige voortgang zijn.  Wim meldt bij de verzekering dat van de vier dagen verblijf er maximaal 1,5-2 dagen is gesleuteld. Via de eigenaresse van de auberge in Atar krijgen we een waardevolle tip. Zij reageert op ons verhaal en kent de werkwijze. Wij krijgen de gegevens van een uitstekende monteur in Laâyoune, die ons van advies wil dienen. Wim benadert Youssef. Er zal contact worden gezocht met onze ‘garage’.

De volgende morgen is er een ‘andere’ chef de garage. Er wordt gewerkt, de motor komt ‘vrij’ te liggen voor onderzoek. De ‘chef’ is ook wat minder joviaal, maar dat deert ons niet. Kennelijk heeft het feit dat derden ‘meekijken’ tot de juiste ‘wake-up-call’ bij monteur en chef geleid. We zouden op zijn vroegst woensdag of donderdag uitsluitsel krijgen over de diagnose. En maandagmiddag gaat Wim even ‘checken’ en ziet alle onderdelen gedemonteerd.  De diagnose is dus binnen 6u. Wim maakt foto’s, zoals we dat ook al deden van de trage voortgang.  Grootste probleem is nu het krijgen van de onderdelen.

Wim heeft met Youssef ook geappt over de brandstof. ‘Dan moet het brandstofsysteem worden gereinigd in plaats van het motorblok demonteren’ is een duidelijke boodschap. Op maandag is dat bij de chef nog niet bespreekbaar. Maar Wim ziet op de kleppen duidelijk zwarte aanslag. Dat lees je ook bij  andere ‘ervaringsdeskundigen’ met vervuilde brandstof in deze landen.  Wij hebben een auto die op gas en benzine rijdt en dan zijn de kleppen meestal wit/grijs. In ieder geval is er geen zwarte aanslag. Onduidelijk blijft wat precies de veroorzaker is. We steken daar ook verder geen energie in, want daarvoor kun je hier toch niemand aansprakelijk stellen.

We gaan vanmorgen weer voor ons ‘wake-up’ bezoek naar de ‘garage’. De chef is er. Wim begint over de brandstof. De benzine uit de tank en de leidingen schoon. Zonder discussie zal de chef het uitvoeren. Een vriend op afstand is goud waard, zeggen we.   En we willen geen groene (zomer) maar rode (winter) koelvloeistof. Akkoord. Wim ‘schenkt’ de 10 liter groene koelvloeistof uit Mauritanië aan de chef.

En de kosten? Ja dat is afwachten. Het is ook in dit opzicht Marokko. Het zal een forse inbreuk zijn op ons vakantiebudget, maar behoud van onze huifkar staat voorlopig voorop. Je spreekt in Marokko geen uurloon af, als dat al bestaat in dit land. Wim heeft drie keer gevraagd om een voorlopige schatting. Ook dat wordt (deels begrijpelijk) vooruit geschoven. Onze verzekering dekt gedurende 10 dagen verblijf en vervangend vervoer. Het verblijf is goed voor elkaar. We zijn na 4 dagen ‘niet uit de kleren’ de eerste drie dagen in een hotel met bad en douche (!) geweest. Nu zitten we in Hotel Mansour en wachten daar op de afloop.  En vervangend vervoer: dat is er simpelweg niet. Dat kun je in Rabat, Casablanca, Tanger regelen, maar niet in Dakhla. Gistermiddag gingen we vragen of we misschien ergens voor de komende dagen fietsen kunnen huren. We worden eerst niet begrijpend aan gekeken. Dan volgt  een quad aanbod, daarna een scootertour. Maar fietsen: nee.

En onze gemoedsrust? Dat kan niet beter worden verwoord dan door Liesbeth. Uit haar journaal van maandag 10 februari:

‘Vannacht hebben we slecht geslapen. Ik ben al weer aan het afscheid nemen van de auto. Dat doet zo zeer. Niet vanwege de auto sec, maar de vrijheid die deze auto brengt. Zo maar maanden zwerven, landen zien, mensen ontmoeten, nieuwe dingen meemaken. Leven met weinig en er heel tevreden mee zijn. Zijn we dat straks allemaal kwijt? ‘

Afgelopen nacht hebben we beter geslapen.