Langs de grens

Wij zijn op de eerste januari vroeg op. Oud en Nieuw wordt nauwelijks gevierd in Marokko. Het nieuwe jaar voor de moslims schuift, net als  Ramadan, ieder jaar ongeveer een maand op. Het islamitisch nieuwjaar wordt uitbundig gevierd. We nemen afscheid van de vriendelijke Duitse WoMo’s. Om 10 uur gaan we op weg naar het zuiden. Oujda is de eerste stop.

De weg naar Oujda is vierbaans, maar er is geen toeristenverkeer. We zijn de enige buitenlandse weggebruiker op het hele traject. In het eerste stuk hebben we een paar keer een brommer en motor als spookrijder op onze weghelft. We rijden tot Oujda aan de noordzijde van de uitlopers van het Rifgebergte. Het groene landschap is een gevolg van de neerslag die vanuit de Middellandse Zee dit gebied kan bereiken. Veel groene weiden, veel graan (rogge, soms ook haver), aardappels, uien en tuinboonvelden. Geen monocultuur, maar wisselbouw. Aan de huizen en aankleding is te zien dat het gebied redelijk welvarend is.

Oujda is de vijfde grootste plaats van Marokko. Dat verwacht je niet aan de grens met Algerije.  De snelweg van Fes eindigt hier om direct achter de grens in Algerije door te gaan naar Algiers. Een vreemde gewaarwording. Tot de blokkade is Oujda een doorgangs-  en handelscentrum geweest. Als we de plaats inrijden zijn we verrast door de welvarende aanblik; kleurrijk, groen, ordelijk en verzorgd (een uitzondering in grote steden), goede wegenstructuur. We vinden de Carrefour snel en doen de boodschappen. Veel groente, rundergehakt (!) en vleeswaar. Het is rustig in de stad, de Marokkanen moeten nog wakker worden. We beseffen pas hoe groot de stad is als we er doorheen rijden. Er is een grensmuur met Algerije, waarover  Wim gelezen heeft dat daar vroeger de misdadigers  werden onthoofd en op  de muur gespiesd. Daarvoor hoeven we niet in Oujda te blijven.

Op weg  naar het zuiden. Voor de plaats Jerada is  een berggebied. De weg gaat slingerend (gevaarlijke route staat  onder de 80km borden) omhoog tot bij Col de Jerada (1150m). Mooi, niet spectaculair en geen bijzonder uitzicht. Het zal, op de oases na, voorlopig  het laatste grote groengebied zijn. We zijn  aan de zuidkant van de invloed van het Rifgebergte en dat is direct te merken. Dor, droog landschap. Dit deel is nogal saai, soms zijn er heuvels maar het merendeel van de route is een lange saaie weg. Af en toe klimt het terrein een beetje, maar dat gaat allemaal heel geleidelijk. Soms is er een waterrijker gebied, een oase met olijven en dadelpalmen. 

Onderweg zijn er regelmatig snelheidscontroles en als we bij een  plaats komen ook politiecontrole. Wij mogen bij de meeste controles doorrijden. We zoeken een lunchplek in de schaduw, maar dat is teveel gevraagd. We stoppen langs de weg. We moeten oppassen met onze banden niet in de scherven van (Heineken!) bierflessen te rijden. Want langs de hele route liggen de groene flessen al dan niet aan scherven talrijk langs de weg. Alcohol is verboden, ook om het in de auto te hebben. Dus drinken en uit het raam ermee.

Bij een wegsplitsing is er ook voor ons een controle van  paspoorten. Uiterst vriendelijk. De politieman wil duidelijk laten merken dat hij Engels spreekt. We worden welkom geheten in Marokko en goede reis naar Figuig gewenst. Wim krijgt met een grote glimlach een reprimande voor zijn uitspraak van Tendara, de volgende plaats.  ‘You have to practice it’. Lol dus.  Dichterbij Figuig (dan hebben we rum 280 km saaie weg gehad) wordt het landschap afwisselender, heuvels met ruwe tekening. Rotsformaties bovenop. Kleuren donkerbruin, bruingrijs  met een streepje lichtere kleur. Het lijkt  mist of verstuiving, maar het blijkt allemaal de werking van het zonlicht te zijn. Soms onderweg een tegemoetkomende auto, een enkele volgepakte vrachtwagen, een autobus of een ‘kleine taxi’.  

Uit het niets zie je ineens  een berbertent, een kleine woonplek, stenen bouwsels met tenten erbij. Veel kuddes schapen en geiten.  Ondanks de vele waarschuwingsborden slechts een enkele koe,  paard of ezel.  Eenzaam wonen. Op een in onze ogen totaal verlaten plek een grote moskee en een kleurrijke kleine school. Waar leeft men van? Verder van de weg zien we soms mensen tussen de rotsen  zoeken in de grond. Ze hakken: op zoek naar fossielen misschien? We lezen later dat ze in dit gebied aan de oppervlakte kunnen liggen.  

Na de grote wegsplitsing bij Bouarfa is het nog 130 km naar Figuig. Figuig is aan drie zijden ingesloten door de Algerijnse grens. Een uitloper van een hoger berggebied Jbel Grouz ligt op de grens. Het blijkt tot het Atlas gebergtemassief te behoren. Het ziet er soms uit alsof bovenop een basaltburcht is gebouwd. Veel morenengruis aan de zijkanten. Een gevolg van de erosie door wind en water. 

Twee paspoortcontroles bij Figuig. Vriendelijk, gastvrij. ‘Waar gaat u naar toe?’   Naar camping  hotel Figuig. Wat adviseert U ons in Figuig? De vraag brengt de goede man even in verwarring, maar er komt na herhaling een antwoord; ‘Five days’. Een grote glimlach en we worden ‘ingezwaaid’.

Camping Hotel Figui is een verrassing. Niet groot, maar als  we aankomen staan er 6 andere campers. Bijna volle bak dus.  Het is een ommuurd terrein met palmbomen, gras, een groot (leeg) zwembad, een café. Er staan twee andere Nederlanders, Pim en Jitska. ’s Avonds is het hier snel koud. We zijn zonder het te beseffen naar 900m hoogte geklommen. We slapen vroeg en (op zijn Marokkaans?) bijna de klok rond tot half tien. Het advies van de politieman zal, zo zal blijken, uitkomen.