Verrassend Ouzoud

Verrassend Ouzoud

We verlaten de kloek met kuikens in Marrakesh.

Het verkeer is af en toe een wirwar, maar zodra we buiten het stadsgebied zijn is het een rustig en bijna  verlaten weg. De eerste 60 kilometer is de rit ééntonig. We rijden door een vlak gebied met aan de rechterkant steeds de hoge wit besneeuwde toppen van de Hoge Atlas. We zitten op te grote afstand voor mooie foto’s. Ook op deze route wordt ‘lasergamen’ gespeeld. Deze keer is Liesbeth aan zet. Haar vriendelijke glimlach laat bij de gendarme iedere verdere actie voor een bekeuring verbleken, terwijl er toch 69 km op het speeltje werd aangegeven. ‘Poeh, geluk gehad.’  We komen in heuvelachtiger gebied met mooie passages. De omgeving is groen en vruchtbaar. Dat kun je zien aan de gewassen, maar ook aan de weelderiger staat van de huizen en dorpen waar we doorheen komen. Wim maakt een foto als we wat dichter bij de vierduizenders komen. We zijn op weg naar Ouzoud waar de hoogste watervallen van Marokko zijn.

In een ruwer en armoediger deel  staat een groepje kinderen, drie jongens en twee meisjes van ongeveer 8-10 jaar. Ze komen duidelijk uit een bergdorp. Ze wenken te stoppen. Liesbeth stopt. Als het raampje is geopend heeft Wim binnen de kortste keren vijf zakjes  op zijn schoot. Gevuld met amandelnoten, lavendel, kamille, en misschien arkannoten?  Wim vraagt wat een zakje moet kosten. ‘Vijf dirham”. ‘Vijf? Veel te duur’. De blik blijft hoopvol, ‘zou hij misschien toch iets willen kopen’. Wim monstert nog een keer de zakjes. Nee,  we kopen niets.  Ze willen ook allemaal  wat te eten. “We hebben sinaasappels,  maar verder niets te eten”. Sinaasappels hangen hier genoeg aan de bomen. Wim stapt uit en doet de achterklep open.  De spanning stijgt. “Manger (eten)’, vraagt een meisje nog een keer hoopvol.

Het blik met potloden en pennen gaat open. Dat is een grote verrassing. Er komen nog twee jongens bij staan. Wim is wijs geworden van eerdere uitdeelsessies. Ze moeten in een kring gaan staan achter de auto zodat ze één voor één aan de beurt komen. Dat gaat goed. Toch proberen een paar met de rechterhand op de rug een tweede set te krijgen. Die vallen bij de eerste controle door de mand. De twee later bijgekomen jongens zijn iets ouder (ongeveer 13-14 jaar schat Wim). Zij hebben beide handen leeg. Maar Wim weet zeker dat ze al een set hebben. Hij wijst op hun trui. En jawel, betrapt. Geen probleem, lachend zegt Wim ‘ik had het gezien’. Ze lachen allemaal.

Liesbeth brengt de zak met brillen. In deze streek zullen die zeker hun weg vinden. Hoe doen we dat?  Ze moeten nu allemaal op hun knieën gaan zitten.  Wim doet het voor en zegt tegen ieder afzonderlijk: ga zitten en wijst hun plek aan. Wim legt de brillen neer. Ze willen direct graaien, maar daar steekt hij een stokje voor. ‘Wachten’ klinkt het duidelijk. En wonder boven wonder ze gehoorzamen allemaal. Als er ongeveer 15  brillen liggen is er genoeg keus. De rest blijft in de zak. Nu komt het moeilijkste. Ieder mag zijn keus aanwijzen, maar moet de bril laten liggen. Ze zitten er met de neus bovenop en de hand in de pakstand, maar het lukt.  Het gaat twee keer mis; de oudsten willen de bril al pakken. Wim pakt de bril af en zegt dat ze moeten wachten. Opvallend is dat ze met elkaar een bril die door een ander is aangewezen niet meer kiezen. Vrij snel zijn er 7 brillen gekozen en verdeeld. Ze zijn ingenomen met hun cadeautjes. De zak gaat dicht. Dan komen de twee meisjes en een jongen vragen of ze toch een andere bril mogen. Geen probleem. Met een ‘merci’ en een handdruk van allemaal nemen we afscheid.

We komen in een mooie weelderige streek. Er is hier genoeg water dat zie je duidelijk. En het is hier ook niet zo koud, dat zie je aan de gewassen die al zijn gezaaid en uitkomen. We komen bij camping Zebra. We staan, hoe kan het toepasselijker bij Justicia adhatoda (juridisch adviesstruik zegt Wim),  goed tegen aandoeningen van de luchtwegen.

De camping is opgezet door twee Nederlanders en inmiddels in Marokkaans beheer. Maar de sporen van  creatieve en degelijke bouw zijn nog overduidelijk aanwezig. Overal versieringen met zebra’s, een leenplank met boeken, mooie zitjes, een zwembad, een ruime gezellige serre. Een restaurant met uitstekende kok. Het is en was allemaal onderdeel van het Nederlands concept. De voormalig beheerster  komt -bij toeval- een paar dagen naar de camping. Ze vertelt dat uitgangspunt was om alles met de plaatselijke bevolking te realiseren. Dat is bijzonder goed geslaagd. Een prachtplek.

De watervallen liggen op loopafstand. We gaan erheen. Het is een toeristische trekpleister en Unesco Werelderfgoed. Dat eerste komt zeker ook door de aangelegde trappen. Het is allemaal geplaveid en langs de route stikt het van de kraampjes, restaurants, terrassen met grill en barbecue, kruidenverkoopsters, koffie- en theetentjes, kleding- en kleedjesventers. En niet te vergeten triplex Ouzoud hartvormpjes waarop je naar keuze je naam of een boodschap kunt laten  graveren. Wie koopt nu zo iets? Maar:  ‘Het zou een goed idee voor Lourdes kunnen zijn.’

We zijn vroeg en daardoor voor de grote stroom toeristen op de mooiste plekken. We gaan eerst naar het uitzichtpunt. Daar worden we verrast door apen en een pindaverkoper. Een klein groepje toeristen amuseert zich ermee. De apen zijn brutaal. Eén van de toeristen let niet op zijn jack dat los ligt op de rugzak. Een aap zit er al bij om het mee te nemen en als dat lukt verdwijnt het onbereikbaar in één van de bomen in het ravijn. De toerist is er nog net op tijd bij.

We gaan naar een balustrade die zicht geeft op de watervallen. Daar staat zowaar een opgetuigd paard voor een fotomoment. De paardenmeneer is minder opdringerig dan we zagen bij camping le Relais. Maar na een foto van het paard  wordt ook hier steevast  de hoed afgenomen voor een gulle gift. Het zicht op de waterval en omgeving is er niet minder om. De rode rotsen steken grillig af tegen het groen. Duiven zitten massaal in holen.

We gaan naar beneden waar in het water bootjes liggen. Die zijn bedoeld om  dicht bij het klaterende water geroeid te worden.  Via grindzakken kun je de overkant bereiken. Vanaf de overkant gaat een pad tegen de steile rotsen omhoog. Het pad naar boven is zanderig en rotsig. Oude verlaten hutten en tentjes staan langs de kant als herinnering aan eerder gebruik. Het wordt drukker met tegenliggers. Groepen komen met hun gids het steile pad af. De bussen uit Marrakesh en Fez zijn aangekomen, zeggen we tegen elkaar. We tellen na 11 uur ongeveer 15 groepen die zijn ‘gelost’.

Er zijn veel mooie fotomomenten, die we nog kunnen maken zonder ‘publiek’.

We zijn bijna bij de top, als er weer verkooptenten langs de route staan. We stoppen bij een stenenshop. Een vriendelijke man vertelt over de vele soorten die hij heeft liggen. We kennen veel ervan. ‘Ah, u bent verzamelaars’, zegt de man slim. In dit gebied is rode calsiet een veel voorkomende steen. We krijgen eerst een klein stukje. De man merkt feilloos dat hij ‘beet’ heeft. Een groene steen wordt gepakt. Dat is een geode, zegt Wim direct als hij ziet dat hij open gehakt is. En jawel: prachtig rood glinsterende calsietkristallen binnenin. ‘Verkocht’ in tweeërlei opzicht: Wim en de geode. Als dank voor de aankoop krijgt Liesbeth een klein cadeautje: een meer alledaagse geode met bergkristal erin. Wim heeft dus ‘genoeg’ betaald. Als we weggaan bedankt de man en wenst ons “Gods zegen toe” op onze weg en vakantie. Wim zegt naar boven lopend: ‘Deze man heeft aan ons vrijwel zeker laten merken dat hij een christen Marokkaan is. Anders was Allah benoemd.’ Als dat zo is hebben we vandaag een goed werk verricht voor iemand van een in Marokko verdrukte geloofsgroep.

De bovenloop van de watervallen begint bij een bron in de bergen. Er is in deze tijd nog voldoende water voor een spectaculair uitstapje. 

Op dinsdag 14 februari zou er 34 mm regen kunnen vallen in deze regio. Maar het blijft gelukkig bij een paar kleine buitjes ’s nachts. We lopen naar een grote souk, die vier kilometer verderop wordt gehouden. We lopen geitenpaadjes die ook door de plaatselijke bevolking worden gebruikt om niet over de asfaltweg te gaan. Door de regen van afgelopen nacht zijn de kleuren intenser.

De souk is een louter plaatselijke aangelegenheid, dus bijna geen toeristen. De prijzen zijn er ook naar. We betalen voor ruim een kilo groente bijna de helft van de prijs in Marrakesh. ‘Dit zou de uitgelezen plek zijn om een kilo sinaasappels te kopen’, zeggen we lachend tegen elkaar.

Op de camping verhuizen we (nog) naar één van de mooiste vrijgekomen uitzichtplekjes. Voor ons ligt een prachtig veelkleurig dal.  We genieten er nog even van. Morgen de 15e februari gaan we verder.