Marokkaanse koek is op

We verlaten Ouzoud en rijden richting Azilal. Het landschap is na de regen overal krachtig roodbruin vanwege de leemgrond. Het gebied is heel vruchtbaar ondanks de af en toe sterk heuvelachtige overgangen. We rijden langs een groot stuwmeer waar weinig water meer in zit.

Azilal is een grotere stad dan we dachten. Vandaag is het soukdag en het wemelt van de ezelkarren, dockers, handkarren. Ook veel auto's staan soms dubbel geparkeerd. De weg is , zoals alle hoofdstraten in Marokko,  breed, maar toch kom je spookrijders tegen. Het lijkt bijna op Marrakesh. Na een verkeerslicht wordt Wim naar de kant gedirigeerd. "Door rood" zegt de agent. Wim: Nee, het was groen en op de oversteekplaats werd het oranje. "Nee het was rood". Wim: 'nee, nee, oranje'. Liesbeth mengt zich: 'het was oranje'. De agent staakt zijn poging en slaat om als een blad aan de boom. Hij spreekt ineens Engels: "Welkom in Marokko, geniet van uw verblijf. Goede reis."

We zijn op ongeveer 1400m hoogte en  rijden richting Beni-Mellal. Voor ons rijdt  speciaal veevervoer.  We zien onder en voor ons alleen maar witte wolken, die op ongeveer 1000m hangen. We dalen snel en duiken de wolken in. Daarna rijden we onder de bewolking. 

De heuvels en bergen maken plaats voor vlakker land. Bij een Carrefour doen we boodschappen en we besluiten via de snelweg naar de kust te gaan. Het blijkt een goede keus, want het landschap is vlak. Eerst nog kaal en zanderig. Maar daarna op de meeste plaatsen heel vruchtbaar met veel graan. Naarmate we dichterbij de kust komen zien we veel vlak land met koeien. Grotere schuren en gebouwen laten de welvaart zien in verhouding tot de arme berg- en Saharahuizen.

We gaan naar een camping tussen Casablanca en Rabat: in El Mansouria. Het is een grote camping, waar ook een groep van de NKC drie dagen staat. De voorzieningen zijn matig, zeker als we het vergelijken met alle eerdere. En dat verbaast ons, want dit gebied is welvarend en modern. Grote complexen met nieuwe appartementen worden langs de kust uit de grond gestampt. De prijzen zijn er op aangepast: 2 koffie kost in het campingcafé 28 Dirham, terwijl 12-18 Dirham tot nu toe betaald werd. Er zijn in de kuststreek veel toeristen.  Het blijft goedkoop, maar dan zou je denken dat de voorzieningen navenant zijn. Helaas: verstopte toiletten, geen waterspoeling terwijl het wel is aangesloten,   douches koud in plaats van op site aangeprezen 'altijd heerlijk warm'. En toch redelijk goede reviews. De camping wordt na corona beheerd door een broer en zus, die vriendelijk en behulpzaam zijn. Ze hebben verbeterplannen. Dat geeft de camperaar moed. 

In El Mansouria lopen we langs het strand. Voor de camping liggen zwarte rotsen. Het is een rotsige kust waar de oceaan langzaam maar zeker stukken rots heeft weggevreten. Wat overblijft is een grote overhang. Achter de rotsige branding vormt zich een klein zandstrand. Het water is nog koud en er staat vandaag een stevige wind. Een herder loopt met zijn kudde langs de hoger gelegen  randen van het strand, waar voldoende groen staat.

Op weg naar Rabat komen we langs verschillende strandplaatsen. We zullen in Rabat parkeren bij de oude stadsmuur en dan doorgaan naar een camping dichterbij Tanger Med. Rabat is de hoofdstad. Onderweg zien we afgezette en bewaakte terreinen waar om de 100 meter militairen (rode, groene, blauwe baret) in wachthuisjes zich zo te zien staan te vervelen. Langs tientallen kilometers  invalsweg staan lantaarnpalen met koninklijke versiering. Het kan niet missen: dit is ook  een koningsstad. 

We gaan naar de souks in de oude medina. Helemaal ommuurd door de Andalusische overheersers en nog steeds intact. Alles in de bekende Spaanse kleuren blauw en wit. De souk is het bekende beeld. Druk en van alles te koop. De wolmarkt is bekend. We zijn ernaar op zoek in de vermelde Straat van de Consuls. Tot we ons realiseren dat het hier om wolverwerking in tapijten en kleden gaat. De straten en steegjes zijn  zonder uitzondering blauw-wit.

Aan het begin van de haven ligt op een strategische rots de oude Oudaiakasbah. Een Spaans bolwerk met grote stevige poorten, één groot fort. Op een hoog gelegen plein met prachtig uitzicht aan de haveningang stonden vroeger kanonnen. Binnen het ommuurde deel bevinden zich de Andalusische Tuinen. En een café waar alleen thee met Marokkaanse koekjes te nuttigen zijn. We zien de koekjes van het Museum van de Vrouw (zandgebak met amandel, bladerdeeg met amandelspijs). Maar ook kokosmakronen ('dit is voor vriend Cees een luilekkerland') en een gefrituurd bladerdeeg driehoekig amandelflapje gedompeld in honing. Smullen maar.

We gaan naar Asilah. De camping staat aangeprezen. We rijden tolweg. Bij de afrit naar het dorp is het weer lasergame-tijd. Een politiecontrole wordt standaard met  60, 40  20 km borden aan gegeven. Liesbeth mag stoppen. Te hard gereden? Dat is geen vraag meer als ze mee loopt naar het speeltje: 74 in plaats van 60 kilometer. Een officiële boete rijker en 150 Dirham armer gaan we naar de camping. We zijn Marokkaanse normen gewend, maar ook op de camping in Asilah is het minimaal tot slecht.   Ook hier lijkt men bezig met renovatie. 

Asilah is een leuke, levendige kuststad met een oude zwaar ommuurde kasbah. De geschiedenis gaat terug naar de tijd voor de Romeinen. De Feniciërs (1500 v Chr) stichtten de stad en er werden Romeinse munten geslagen. Asilah is sinds 1471 lang Portugees geweest. In de oude medina staat een grote vierkante verkennings- en verdedigingstoren Borj al-Kamra met aan de voet Bab el-Bahr, de grote zeepoort.  Op de landpoort, Bab Homar, staat nog het wapen van de Portugese koningen. Asilah was in de 19e en begin 20e Eeuw een thuis- en uitvalsbasis voor piraten. Een piratenhoofdman verklaarde zich nog in 1909, overtuigd van zijn macht,  tot pasja van het gebied. 

Onze reis door Marokko zullen we op maandag 20 februari afsluiten. De boot is geboekt. Daarna bij goed weer nog door Spaans Extremadura. We hebben op deze reis veel nieuwe boeiende contacten gelegd. We zijn nieuwe uitdagingen aangegaan. We sluiten onze fantastische trektocht af met een boeket van in februari al rijk bloeiende subtropische bloemen in de lager gelegen delen van Marokko.

Marokko is welvarender geworden, dat zien we op veel plekken. We steken de loftrompet op Marokko als land en als volk. Niet op de autocratische regering;  alleen al vanwege de repressie.