kiwi wili kia ora

(We hebben vertraagde berichten doordat de internetverbinidngen op de camping in Auckland slecht waren,)

Het is zaterdagmorgen 17 decemberr  6:38 nadat we 16u geslapen hebben. Echte jetlag dus. Maar het belangrijkste is dat we ‘kia ora’ zijn in Auckland (AKL), oftewel welkom. Vrijdagmorgen landden we om 7u op AKL airport. De vlucht van Amsterdam met een tussenstop in Hong Kong (HKG) is ons goed bevallen. We hadden een redelijk comfortabele reis met weinig slaap. Al met al –onder aftrek- van het tijdsverschil goed voor 30u.

De vlucht met Cathay Pacific is ons prima bevallen. Aanvankelijk dachten we nog beenruimte te moeten regelen, maar dat hadden we echt niet nodig in de economy klasse. Op Schiphol regelden we met behulp van Thijs nog snel een account voor het sparen van Asia Miles. Tot Hong Kong zaten we in een Boeing 777 in het middenstuk, op de doorvlucht in een Airbus aan de raamzijde. We vlogen over de Achterhoek, maar konden door het wolkendek  helaas niet zwaaien naar onze fanclub van reisvolgers. Dat zou zo blijven tot ongeveer einde van de vlucht. De route naar Hong Kong liep over Tibet, maar je moet niet denken dat de naam van Lhasa of de Himalaya werd weergegeven op de vluchtdisplays. Echt chinees dus, zeiden we tegen elkaar.  Ook boven Tibet was het bewolkt.

Tussenstop HKG was een minder goede ervaring. We hadden in totaal 9 uur transferruimte, maar in de praktijk bleef daar weinig van over om een deel van de stad te bekijken. Imponerend en mooi was het vliegveld wel, maar tegelijk ook een doolhof door de voornamelijk chinese tekens en weinig uitleg. Toen we uiteindelijk  de Automated People Transfer-trein hadden gevonden  ging het snel naar de hoofdhal van de airport. Om 9u stonden we buiten. We zouden om kwart voor 2 weer terug moeten zijn om in te checken voor de doorvlucht. Gelukkig was onze bagage door geboekt.

De tours naar de stad de harbour of het bekende klooster begonnen allemaal niet voor 10u en duurden meer dan 5u. Geen optie dus. Taxi’s stonden er meer dan genoeg te wachten op klanten, ongelooflijk veel zelfs.

In het vliegtuig hadden we van een ander NL stel gehoord dat zij geboekt hadden in het Regal hotel vlak naast de luchthaven. Wij besloten hetzelfde te doen, toen we zagen dat HKG verkennen er niet in zat. Dat was een gouden greep, zowel qua ontspanning, maar uiteindelijk ook qua prijs. We hebben 4 uur kunnen slapen en kunnen douchen. Dat gaf ons voldoende nieuwe energie om de doorvlucht aan te gaan. Ook die verliep goed.

We waren al wel een beetje gaar toen we boven Nieuw Guinea vlogen.   En toen moesten we nog 7u. Ondanks de ruimere economy stoelen kwam er niet veel van slapen. De route ging over Brisbane. Boven het vasteland van Australië was er redelijk zicht. Maar bij de kust onttrok jammer genoeg de bewolking de bewolking het zicht aan het Great Barrier Reef.

De luchthaven van AKL steekt heel erg af bij die van Schiphol en al helemaal bij HKG. Het is veel eenvoudiger en minder complex. Je waant je soms op een kleinere Europese luchthaven in plaats van  op de belangrijkste luchthaven van Nieuw Zeeland (NZ). Geen groots opgezette doorgangsruimten. De eerste check is die bij de douane. NZ staat er om bekend dat ze heel streng zijn met controle op resten van stoffen, planten, zaden op of aan je kleding en schoeisel. Geen water, geen vloeistoffen, geen medicijnen. Kortom een hele lijst die je moet aanvinken in het vliegtuig. Een yes betekent kans op extra controle. En wij hadden beiden 1 yes: voor onze  medicijnen. In Ams en HKG moesten  de pufjes (inhalers) al apart worden gehouden.

Ter voorbereiding hadden we alle vloeistoffen al thuis gelaten. Onze schoenen waren piekfijn ontdaan van modderresten, de teva’s gingen zelfs in de wasmachine. Voor ons beider medicijnen hadden we een medisch paspoort gekregen van de apotheek. Bij de customs stonden we ongeveer 40 minuten in de rij.  Er komen 3 vliegtuigen tegelijk aan, maar er is één batterij van custom-loketten waarvan er al met al maar 8 open zijn. File dus. We zien dat de controle ondanks dat  redelijk snel gaat. Het personeel achter de desks behandelt iedereen vriendelijk. We hadden geen vinkje geplaatst achter invoer medicijnen. We vroegen wat het zou moeten zijn voor onze ‘personal medication’. De mevrouw zei uiterst vriendelijk: ‘definitely a yes’. We vinkten het aan en kregen zonder verder enig probleem een stempel op ons inklaringsbriefje.

Daarna ophalen van de bagage en door naar de echte controle, waar op grote borden staat dat we vanwege de strenge ‘enviremental rules’ een uitgebreide controle en scan kunnen krijgen. Het gaat uiteindelijk allemaal soepel. Geen controle van schoenen vanwege voedsel, planten of modderresten aan je kleding.  Geen koffers die open moeten, omdat er toch nog twijfel is. Liesbeth heeft twee keer een hond gezien, die bijna onopvallend langs je koffer en rugzak loopt. Het inklaringsformulier  waarop je met handtekening naar waarheid moet verklaren dat je bekend bent met je bagage inhoud wordt na een simpele blik  daarop door de douanier verscheurd of direct in een ‘paper bin’ gestopt. Zo eenvoudig kan het dus ook.

Vriendelijkheid geldt ook voor de aankleding van de ‘poort naar NZ’. Op de luchthaven staat op veel wanden een maori variant op de welkomsttekst Nau Mai, Haere Mai . 

We lopen onder een grote houten Maoripoort door.

Veel mooie foto’s van wat ons te wachten staat. Een toepasselijk kia ora dus.