kiwi wili landschappen van en naar cape reinga 21-12-2016

.

Vandaag woensdag 21-12 was een hele belevenis qua landschappen. We rijden van Paihia naar Cape Reinga, een afstand van ongeveer 240 km. Op het ene moment ben je nog in de sfeer van de Bay of Islands. Meer huizen dan farms in dat gebied. Glijdend  kom je op een centraal licht golvend deel, waar de  farms gaan overheersen. Geen landbouw maar veeteelt en dan voornamelijk vleeskalveren en in mindere mate schapen.  We zien een aantal melkwagens rijden, maar melkvee heeft hier niet de overhand. Van de licht welvarende bebouwing bij de Bay of Islands vermindert langzaam de kwaliteit van de huizen en boerderijen. Het wordt minder welvarend, op een aantal eruit springende grotere boerderijbebouwingen na.

Opvallend is dat het land gelegen tussen de Pacific en de Tasmanzee overwegend groen is en blijft. Aan de beplanting kun je zien dat ze –vergeleken met Europa- hier een mediterraan klimaat hebben.  Bij verrassing kom je ineens langs een als een meer uitziend water, wat een bijna 100 kilometer diepe fjordachtige insnijding (Hokianga harbour en Waihou River) blijkt te zijn van de Tasmanzee. Je ziet mangrove in het ook op die afstand van de zee licht  door eb en vloed beheerste gebied.

Na de eerste 100 kilometer verandert ineens het landschap. We rijden via een alpien aandoende weg met veel bochten en hoogteverschillen een bosgebied in, het Raetea en Maimgataniwha Forest.

Daarin slingert zich de Mangamuka Gorge. Af en toe zie je een riviertje tussen de bomen door.  Meest opvallend en imponerend is de weelderig groene plantengroei met hoge overhangende varens vlak langs de weg. Qua hoogtes  is het geen berggebied, want de hoogste top is 700m en de pas ligt op 383m. Maar je krijgt even het gevoel in de slingerwegen van Gran Paradiso of Dolomieten te rijden, waarbij de metershoge varens de plaats innemen van overhangende rotsen.

Na Kaitaia verandert het landschap nog weer. Het blijft licht glooiend, maar de bebossing heeft niet meer de overhand. De welvarendheid heeft hier op een aantal plaatsen plaats gemaakt voor bijna zichtbare armoede. Meer verwaarloosde en afgebladerde huizen/boerderijen. Een aantal landerijen worden hier nog nauwelijks onderhouden. De laatste 80 km van de weg naar Cape Reinga loopt over een landengte.

Een drietal keren rijd je  langs baaien die verbonden zijn met de Pacific. Ondanks het warme klimaat aan de uiterste noordpunt overheerst een groene uitstraling. Een heel verschil met b.v. zuid-Italië waar dorheid de overhand had.

De laatste 20 kilometer komt er weer lichte bebossing en zie je aan de westkust (Tasmanzee) de toppen van zandduinen. Aan de kant van de Pacific kijk je over een binnenbaai (Parengarenga harbour) tegen wit afstekende rotsen met daarboven een groene beboste rand. De witte rotsen stonden bij de Maori  symbool voor de overgang van en naar het geestenrijk. In dit landschap zie je ook duidelijk de restanten van het vulcanisme: de kleuren zwart en rood in het gesteente wisselen zich af. Op het gesteente groeit voornamelijk struikbeplanting. Het lavagesteente is (afhankelijk van de temperatuur en stolling) deels brokkelig, deels hard en ruw. Ideaal voor walvissen die  een aantal uitstekende harde rotsen gebruik(t)en als scrubsteen om de alg- en schelpengroei van hun huid te schuren.

Bij Cape Reinga staat een vuurtoren en stopt de verharde weg. Het is een imponerend punt, omdat zich hier de Tasmanzee  en Pacific met elkaar mengen.

Of zoals de Maori zeggen: de witte kolkende golven die je ziet  zijn een vermenging van het mannelijke en het vrouwelijke water.

De zee beukt op de lavarotsen, het water is helderblauw op een aantal plaatsen diepgroen. Vandaag is het licht bewolkt zodat we de 3 Kings eilanden  niet kunnen zien, die Abel Tasman op 6 januari na ontdekking deze naam gaf. 

We hebben uitzicht op Cape Maria van Diemen een in zee uitlopende lavarots.

Op de terugweg rijden we grotendeels dezelfde route. We zijn na Mangamuka Gorge rechts afgeslagen (richting westkust) om naar een Kauriforest te kunnen gaan. We rijden over een binnenweg, die veel weg heeft van het Eifelgebied. Liefelijk, groen, afwisselend bebost en grasland. We moeten met een ferry de Hokianga harbour oversteken. We hebben het gevoel weer op de boot te zitten op een van de Canadese meren. Helder water, groene bossen rondom.  Het verschil is wel dat dit water brak is door de getijdenwerking. In Canada werd aan boord thee gezet met water uit het meer. Uiteindelijk staan we met Clussie op een terrassencamping in Opononi met zicht op de monding van Hokianga harbour en Tasmanzee. 

We hebben vanmorgen donderdag 22-12 vanuit onze Clussie prachtig uitzicht op de tegenoverliggende zandduinen. Er worden ook walvissen gespot, alleen niet in deze tijd van het jaar. Je kunt niet alles hebben.

Het kerstgevoel neemt af naarmate we verder van Auckland af zijn. In Auckland was het een en al kerstfeer in de winkels en op straat. Nu mag je blij zijn als er Merry Christmas op een winkelruit staat. In de 4four waar we gisteren waren stond nog een kleine kerstboom in een hoekje gedrukt.