kiwi wili kaikoura

We zijn in Kaikoura, het in november door een aardbeving getroffen gebied. De hoofdweg naar Kaikoura (de S1 Highway) is nog op twee plaatsen afgesloten. Om vanaf de ferry in Picton te komen moet een omweg van 7h worden gemaakt. Wij doen die route vanaf het Abel Tasmanpark. Het is een prachtig Alpine gebied.

Ongeveer 100 km voor Kaikoura komen de eerste waarschuwingen voor vertragingen en blokkades.  We zien aan het wegdek dat er op veel plaatsen reparaties zijn uitgevoerd. Bij duikers en onderdoorgangen zijn er al delen van de weg hersteld en op veel plaatsen bleek de helft van de weg te zijn gerepareerd. Veel wegwerkers zijn actief. We moeten vaak langzaam rijden of wachten tot het bord STOP wordt gewijzigd in SLOW. Dat betekent in langzaam tempo langs de plaatsen waar gewerkt wordt. Al met al gaat het om vele honderden van deze reparaties. Bij bruggen merk je dat de brug meestal in tact bleef, maar de overgang van vasteland naar brug moest worden gerepareerd.

Ongeveer 50 km voor Kaikoura nemen de verwoestingen toe. Grote stukken weg zijn verdwenen. Road closed staat er. En een noodweg is in aanleg. Geen asfalt, maar met leem en split om de eerste doorgang mogelijk te houden. We moeten wachten op onze beurt om de plek te kunnen passeren. Op een andere plaats is een brug gebroken en er ligt ondertussen een nood baileybrug. Verderop is de vangrail van een brug als een harmonica in elkaar gedrukt. Slakkengang op diverse plaatsen waar over een breedte van 4-10 meter de helft van de weg nog compleet is verdwenen. Elektriciteitsmasten zijn vervangen. We zijn duidelijk  ter hoogte van een breukvlak.

.

Het meest opvallend is dat we in het landschap weinig zien van de aardbeving. Op een paar plekken zijn er kale stukken land, die opnieuw geëgaliseerd lijken. We zien een paar redelijk kleine aardverschuivingen. Maar verder oogt het landschap bijna ongeschonden. Het hele gebied is in één klap omhoog gedrukt en elastisch genoeg om de meeste verschillen op de vangen. De infrastructuur (wegen, bruggen, elektriciteitsmasten, duikers) die uit een starre, stijve materie is opgebouwd is daartegen niet bestand gebleken. Het is bijna onvoorstelbaar hoeveel werk al is verzet om de noodreparaties uit te voeren om deze binnenlandse weg weer begaanbaar te maken.

Na ongeveer 15 km door dit geruïneerd wegengebied te rijden, stoppen ineens de grote reparaties. Er zijn wat delen van de weg gerepareerd, meestal nog de bermen of de taluds.  Of men repareert nog wat scheuren in het wegdek. Maar het is minimaal.  De snelheidsborden van 80 en 100 km per uur zijn niet meer afgedekt door 30 km borden. We hebben nog een paar kleine vertragingen bij een paar ‘one lane’ bruggen. Maar dat is het tot in Kaikoura.

In Kaikoura zijn we in eerste instantie verbaasd. De stad is 75 cm omhoog gedrukt en we zien nauwelijks grote gevolgen.  Als we nadat we een camping hebben gevonden het dorpje ingaan, zie je wel de gevolgen. Grote hotels en huizen zijn ontruimd. Er staan een bord verboden toegang en men waarschuwt voor instortingsgevaar. In de hoofdstraat (Esplenade) zijn veel winkels gesloten. Bij een aantal winkels dreigde de overkapping af te breken en die zijn stevig onderstut. Bij het I(nformatie) bureau kunnen we alleen komen via de hoofdingang. De zijingang is verboden gebied. Het houten gebouw heeft verder de aardbeving goed doorstaan. Een groot hotel is ontruimd, er staat een groot hek omheen, de ruiten zijn gebroken en afgetimmerd. Een stukje verderop staat een grote villa met veel glaspartijen. Die zijn allemaal nog intact, maar de villa is (voorlopig?) onbewoonbaar. Een kleiner gebouw ernaast mist de schoorsteen. Er is nog niets gerepareerd. Een groot blauw zeil dekt de beschadiging af. 

We zien ook de gevolgen aan de Highway (S1). Er zijn grote delen rots naar beneden gekomen. Om het gruis en puin tegen te houden worden er zeecontainers langs de autoweg gezet om het neerkomend puin op te vangen. Op sommige plekken staan de containers in twee lagen. Met man en macht wordt gewerkt om de wegen puinvrij te krijgen. Helicopters worden ingezet om met grote bakken water, die normaal ter brandbestrijding in bossen worden gebruikt het puin versneld af te voeren, c.q. weg te spoelen. Een ander groot probleem zijn de tunnels. Die zijn bij de ingangen door puin afgesloten. We zien arbeiders met klimuitrusting op de puinhellingen om gevaarplekken gecontroleerd te laten verschuiven. 

De impact is veel groter dan je op het eerste gezicht ziet. Twee redelijk grote hotels gaan definitief niet meer open. De beide havens zijn niet bereikbaar voor boten. De kust is opgehoogd en daardoor is de diepgang te klein. Bovendien is er met de aardbeving veel gruis en puin in zee terecht gekomen. Twee kranen zijn bezig de vaargeul uit te diepen, maar het is de getijdenwisseling bijna water naar de zee dragen.  De maatschappij die tochten naar walvissen, albatrossen en dolfijnen organiseert kon met grote boten de rondvaarten maken. Nu kunnen ze alleen met kleine boten (20 passagiers) de haven in en uit. En dan ook nog alleen met een trekker en boottrailer die de boot in en uit het water kan trekken over de rotsige bodem. Het is een grote uitdaging (big challenge) sinds de aardbeving zeggen de gidsen. Op het havenhoofd liggen 5 grote boten die niet meer te water kunnen. Op zijn vroegst in de winterperiode kan worden geprobeerd de toegangen te verbeteren.

Bij de Kiwi camping is er weinig schade. Er blijkt één hottub te zijn beschadigd, de andere betonnen hottub functioneert nog gewoon. De walvissen en dolfijnen zijn weer terug. Het toerisme komt op gang maar veel kleinschaliger dan voor de aardbeving.

Update: Vanaf 18 januari is de S1 Highway naar het zuiden weer open. Nog op veel plaatsen wegversmallingen, éénrichtingverkeer en snelheidsbeperkingen. 's Nachts is de weg afgesloten voor werkaamheden. De S1 Highway naar het noorden is nog steeds dicht. We gaan morgen (19 januari) de weg naar Christchurch nemen.

’s Avonds gaan we naar de Zuidoostkaap van Kaikoura. Daar is een zeehondenkolonie. We lopen over het rotsig stranddeel. Het is niet voor te stellen dat zoveel massa ongebroken ‘lifted’, zoals ze hier zeggen. Wij worden beloond met een aantal zeehonden die gaan genieten van de laatste zonnestralen. De meeste op forse afstand, maar eentje, Robbie door ons genoemd, gaat op 10 meter afstand van het publiek op een rots liggen en laat zich fotograferen. Af en toe met een knipoog.