kiwi wili doubtful sound

We zijn na Invercargill naar Te Anau gegaan. We staan op  Kiwi Holiday Park, waar nicht Louise (hier bekend als Lulu) vorig jaar gewerkt heeft. Gebruik van de naam Lulu opent nu nog deuren bij The Ranch en The fat duck. Wij worden warm ontvangen door de campingeigenaars en niet te vergeten Lulu's Mom and Dad. 

We hebben woensdag 25 januari alle vier seizoenen op één dag beleefd. Onweer, zware regen, motregen, natte sneeuw, hagel, harde wind, windstilte en zon. Het is het perfecte weer om alle facetten van de fiordlands te zien, in dit geval Doubtful Sound. De fiord kreeg de naam van kapitein Cook omdat hij betwijfelde of hij wel veilig kon afmeren. Voor ons is het  een geweldige tocht en ervaring. Toegegeven, de fiordlands zijn niet te vergelijken met de fjorden in Noorwegen. In Noorwegen heb je ‘echte’ bergen. Deze fiordlands zijn regenwouden en moeten hun (voort)bestaan hebben van regen en deze klimatologische omstandigheden. Het weer wisselt onvoorstelbaar snel. Het regent 300 dagen per jaar en er valt per jaar 11 meter regen. De watervallen die we zien hebben hun aanvoer van de regen. Op een droge dag zijn er ineens minder watervallen op de tour.  De meeste watervallen hebben dan ook geen naam. Door de hevige regenval is er  een permanente zoetwaterlaag van 3-4 meter die zorgt voor een aparte biotoop.

De tocht start in Manapouri, waar een catamaran klaar ligt. Lake Manapouri wordt overgestoken naar West Arm, waar in de zestiger jaren een waterkrachtcentrale is gebouwd. Wij hebben bezichtiging niet in ons pakket gedaan. Vanuit de centrale is een grote afvoertunnel dwars door de bergen geboord naar de fiord uitkomend bij Deep Cove. Over de Wilmot Pass (670 m) is een aanvoerweg aangelegd die nu toeristen met bussen naar de Doubtful Sound Harbour (Deep Cove) brengt. Het is een grote toeristische attractie. Overnachten op een echt jacht behoort tot de optie.

Geologen verklaren de Sounds door de immense ijsmassa’s en gletsjers die de ‘arms’ lieten ontstaan. Volgens de Maori legende zijn de fiords door een maorigod uitgesneden in de bergen. Hij begon in het zuiden en bij Milford Sound verloor hij zijn mes. Doubtful Sound is in het Maori ‘Patea’, wat ‘Place of Silence’ betekent. Een stilteplek. Dat rijmt niet met de bedrijvigheid van nu.

De dag begint met een regenboog

en de tocht over het meer geeft een voorproefje van wat komt. Lake Manapouri is wijdser dan de Doubtful Sound, maar de oevers zijn net zo overweldigend afwisselend groen. De boomgrens ligt  op 900 meter. Door de regen van de vorige dag zien we poedersneeuw op de toppen van de bergen.

Af en toe is de voorgrond al ietwat mistig.

De overstap naar de bussen gaat snel en georganiseerd. Alles gaat volgens schema. We steken de pas over en er is 2 minuten tijd voor de eerste indruk (foto).

‘Misschien heeft de chauffeur op de terugweg meer tijd’ horen we een aantal keren bij mooie fotomomenten. Het zal niet zo blijken te zijn, maar dan zijn we zo vol van indrukken dat het niet meer deert.

Eenmaal aan boord van de catamaran

is het direct Soundgevoel wat de klok slaat.  Mooie groentinten en watervallen.

Nog nauwelijks aan boord of de eerste regenmist komt opzetten. Groentinten worden ineens omgetoverd in mysterieuze grijstinten.

De wind steekt op, staan op de voorplecht wordt afgeraden. Nog geen 5 minuten later wordt de mistregen echte regen. Toppen van de bergen zijn niet meer te zien. Als bij toverslag klaart de lucht richting Tasmanzee op. De zon komt erdoor.

Het is droog. Ineens is de voorplecht met prachtig uitzicht  druk ‘bevolkt’. We varen langs het enige ‘hotel’ dat een avonturier in de vijftiger jaren gebouwd heeft. (Hij mag er niets meer mee vanwege de beschermde status.)

De Tasmanzee ligt voor ons.

We varen onderlangs Secretary Island.

De wind steekt op, bijna stormkracht, iedereen krijgt bolbroeken en boljacks. ‘

Pas op je petten en brillen’ klinkt het door de speakers. De golfslag neemt toe, waardoor we net niet in de Tasmanzee komen. We zien hierdoor ook geen dolfijnen, zeehonden of pinguïns.  

We zijn nog maar nauwelijks gekeerd of het wordt grijs en grauw. Achter ons steeds de Tasmanzee, voor ons een grijze muur. Slagregen, overgaand in hagel. Drie minuten later zon en regen, gevolgd door een bliksemslag boven de bergen. Natte sneeuw en plensregen. Bijna niemand meer aan dek.

Na 20 minuten zijn we bij een zijarm Crooked Arm. Het bootje geeft aan waar we liggen.

Het is droog en de zon komt tevoorschijn.

We varen de zijarm in en krijgen uitleg over de specifieke mos- en plantengroei.

Het duurt vele jaren voor  tientallen mossoorten een voedingsbodem hebben gemaakt voor de bomen, die moeten wortelen in keiharde basalt. Het mos op de bodem en de toppen van de bomen zijn de ‘nagels’ van de natuur.

De boot wordt dicht tegen een groene wand  gelegd. Op een teken is het helemaal stil. Patea:  de zon schijnt, de tientallen watervallen klateren, de bomen ruisen.

Stilte overal. En volgens de gids is een ‘longtailed cuckoo’ (koekoek) te horen geweest.

De tocht nadert haar einde. We varen net voor Doubtful Harbour nog een klein stukje de Hall Arm in. 

Daar zijn wel 100 watervalletjes te zien op de wanden van Commander Peak. ‘Dankzij de regen’ benadrukt de gids nogmaals en voegt er aan toe ‘jullie treffen het vandaag’. We meren af. De volgende groep komt uit de bussen. Erin en eruit, drie keer per dag volle bak. Op de terugweg in de bussen zit iedereen nog bij te komen van de vele indrukken. Het was echt ‘incredible’ (ongelooflijk) indrukwekkend.

Meer foto's in het album Doubtful Sound.