Een heerlijk knulletje: Mohammed

Een heerlijk knulletje: Mohammed

Als we uit Tata vertrekken kiezen we de meest zuidelijke route. In Marokko zijn de meeste wegen goed aangelegd en onderhouden. We rijden opnieuw door een eentonig gebied qua landschap. Ons doel is in ieder geval Quelmim, een grotere stad met een Marjane supermarkt. We komen door de dorpen Akka en Icht. Het is nog te vroeg om te stoppen voor een lunch. Dus gaan we door naar Assa, 100 kilometer verderop.

Om half 2 zien we in Assa de laatste bedrijvigheid van een souk. Kraampjes worden afgebroken, de laatste restanten worden opgeruimd. We parkeren de auto en lopen de ‘marktstraat’ in. We vinden een ‘café’ en vragen naar koffie en een ‘salade marocain’. De jonge vrouw die ons helpt begrijpt er niet veel van. Ze krijgt hulp. Het is duidelijk dat dit niet in hun aanbod zit. Maar het kan worden geregeld. Ze halen de spullen nog bij de markt, zeggen we tegen elkaar.

We krijgen het aanbod naar het dakterras te gaan. Twee trappen hoger komen we onder een met smalle latten afgeschermd dakterras met traditionele banken en kussens. Het ziet er gezellig uit als het licht is aangedaan. De rommel van de vorige dag(en) wordt nog even snel opgeruimd. En we krijgen muziek op de achtergrond. De koffie wordt snel geserveerd met een grote fles water. Een jongetje van ongeveer 8 jaar komt spontaan naast Liesbeth zitten. Hij heet Mohammed en schuift als we het allemaal o.k. vinden naast Wim op de bank.

Hij is zo te merken het zoontje van de jonge vrouw die ons bedient. Als de koffie op ons tafeltje staat laat hij Wim zien dat je de koffie moet roeren. Hij pakt het lepeltje voor Liesbeth en demonstreert het ook voor haar. Hij doet zijn schoenen uit en kruipt tegen Wim aan. Vraagt naar foto’s. Wim laat hem op de mobiel foto’s zien van onze reis. Zodra er zand of bergen op de foto staan klinkt ‘Sahara’. Hij geniet ervan en herkent de dieren, inclusief onze schildpadden thuis. Ook van de foto’s van een vakantie in Italië geniet hij. Helemaal als Wim de video met een ‘bellen koe’ uit de Alpen voor hem afspeelt. Dat mag wel een keer of 5 worden herhaald.  We horen in onze herinnering het bekende ‘nog een keer’.

Ondertussen heeft een Marokkaanse jongere gevraagd of we bezwaar hebben dat hij dichterbij komt zitten. Hij wil, denken wij, zijn Engels oefenen;  hij vertelt dat hij ook als gids werkt. Hij heeft video’s van bekende steden en gebieden in Marokko. Er zijn prachtige filmpjes van gemaakt. Wij herkennen er veel van. En dat valt hem wellicht een beetje tegen. Hij raakt aan ons geen extra adviezen kwijt. Hij verdwijnt even snel als hij gekomen is, tot opluchting van Mohammed. Die heeft ons weer voor zich alleen.

Mohammed brengt het dienblad met de lege koffiekopjes naar beneden. En komt direct weer terug. Na ongeveer drie kwartier is onze salade klaar. Op twee schoteltjes wordt een gemengde salade geserveerd. Het ziet er verzorgd  uit. ‘Verser kan niet’ zegt Liesbeth. Het is  bijzonder lekker met olie en Marokkaanse kruiden. Er staat een klein schaaltje mayonaise bij. Wim geeft Mohammed een stukje rode paprika. Hij aarzelt om het aan te nemen. Maar dan doet hij voor dat je paprikareepjes in de mayo kan dippen. Wim biedt hem de olijven aan. Er zijn twee andere gasten in de ruimte bij gekomen. Het is kennelijk ongemakkelijk voor Mohammed om de olijven aan te nemen van vreemden. Want hij weigert eerst. Kijkt naar de twee andere gasten en accepteert met een vlugge beweging een olijf die ook direct in zijn mond verdwijnt. Mohammed komt over zijn schroom heen en pakt de resterende 4 olijven in één keer.

We maken een foto van hem en Wim. Hij is er trots op.

We kunnen het helaas niet met hem delen. We gaan naar beneden om af te rekenen. De prijs van de koffie is geen probleem. Maar de prijs voor de salade leidt tot onzekerheid bij Mohammeds moeder. Ze noemt een veel te lage prijs. Wim vraagt het opnieuw te berekenen. Twee jongens in de bar die Engels spreken schieten te hulp. Op de pols van één van hen worden bedragen genoteerd. Wims vermoeden blijkt juist. Er is ruim 18 Dirham verschil met het eerdere bedrag. Dat is voor hun begrippen een heel verschil. Het blijkt geen 28 maar 46 Dirham te zijn. Nog spotgoedkoop voor de goede kwaliteit, maar wel marktconform in Assa. Wim rekent af met 50 Dirham. Het is het, inclusief de entourage en schattige Mohammed, meer dan waard.

We vragen of Mohammed mee mag lopen naar de auto. Dat is geen probleem. Op straat zien  andere jongens hem met ons mee gaan. Bij de auto geven we hem 3 balpennen en 3 potloden uit ons standaardpakket.  Liesbeth pakt een doosje met kauwgum mints.  Dat lijkt Mohammed wel. Hij stopt zijn hand in het doosje en graait een volle hand. Hij weet dan nog  niet dat hij het hele doosje  mag hebben. We zoeken een vlies-tasje om het mee te nemen. Wim pakt de zak met brillen die we van Roelie en Cees hebben gekregen om aan goede doelen te geven.  Hij kiest voor  zonnebrillen. Ja voor mama zegt Mohammed en nog iemand, die wij niet kunnen vertalen.  Er zit ook een klein montuur bij. Dat past hem goed.  Dus ook voor hem een zonnebril. Hij is trots, stopt ze snel in de zak en steekt na een handdruk de straat over naar zijn huis. Als de zonnebril blijkt met focusglas te zijn vindt het vast een goede bestemming in dit arme gezellig ogende dorp. Jammer dat de camping helemaal niet meer bestaat.

We doen bij supermarkt Marjane onze boodschappen en gaan naar Sidi Ifni aan de kust. Het is daar aangenaam. De weg erheen is prachtig door golvend en groen gebied.

Bij camping Gran Canaria is plek en ze hebben volgens Park4Night betere voorzieningen dan de andere buren. We slapen dicht bij zee en dat blijkt tegen de verwachting in voor Wim geen succes. Op onze vorige tour langs de Atlantische Oceaan was het voor zijn astma geen probleem. Maar nu is Wim, zoals hij zelf zegt, ‘niet vooruit te branden’. We gaan Sidi Ifni de volgende dag verkennen.

Het is een strandstadje gebouwd op de rotsen met de kleuren blauw en wit.

De geschiedenis gaat terug naar de Spaanse overheersing. Pas sinds 1969 is het Marokkaans. We lopen een stukje over het strand. In het water zijn ongeveer 20 surfers actief. Mooi om te zien. Het water is nog aan de frisse kant (12 graden).  ‘s Avonds zitten we klaar voor een zonsondergang. Die blijkt voor een groot deel achter  opkomende bewolking schuil te gaan. Het is de voorbode voor een weeromslag.

’s Nachts steekt de wind hard op. De nachtwaker van de camping loopt langs alle campers om los-vaste voorwerpen te controleren. De volgende ochtend zien we het met eigen ogen. Het zand ligt overal, spullen zijn omgewaaid inclusief de bij de campers kennelijk zo noodzakelijke schotels voor tv-ontvangst: een zandstorm met afwisselend hevige windvlagen. We zien op zo’n moment bijna de andere campers niet. We herkennen het van onze ervaring, jaren geleden, in de Sahara. Tijd om te verkassen, want de krachtige wind gaat nog minstens de hele dag door. Onze huifkar is van binnen en van buiten bedekt met een laag Saharastof, wat we in Nederland ook kennen na een regenbui waarin het oranje-gele zand is meegevoerd. Maar hier met een factor 100. Het weer is in heel Marokko van slag, zeggen de mensen hier. Een koufront met regen, wind en sneeuw trekt over. Tafraoute valt om deze reden af; te koud en storm. We kiezen voor Taroudant en duimen dat de ‘gevaarlijke’ bergpas  die op ons programma staat niet door sneeuw onmogelijk wordt.