kiwi wili oud en nieuw

Op donderdag 29 december zijn we begin van de middag in Rotorua.  We zitten midden in vulkanisch gebied en dat is direct te zien als we aankomen. Opstijgende stoomwolken zie je op veel plaatsen uit de grond komen.

Een camping vinden valt niet mee. We gaan eerst bij de toeristeninformatie gegevens verzamelen. Er worden 4 campings genoemd, waarvan er 2 voor ons direct afvallen qua ligging. Er blijkt geen plek meer te zijn. Vrijwel midden in Rotorua ligt park Kuirai, waar op verschillende plaatsen modder- en stoompools zijn. De warmte van de geisers wordt via leidingen opgevangen en gebruikt voor onder andere elektriciteit. Niet voor verwarming van de huizen, want in dit deel van Nieuw Zeeland hebben de huizen geen verwarming nodig.

We doen onze boodschappen en denken dat we door moeten rijden  naar het volgende meer, Lake Taupo. We rijden het centrum uit en zien een bordje Cosy Cottage Holiday Park. Er is nog 1 plaats vrij en wij boeken voor 2 nachten. We staan direct aan de ingangsweg op een klein plekje, maar Ozzie (onze tent) en Clussie passen. We gaan terug en komen in het winkelgebied bij een Street Food Market, die vanaf 5 uur begint.

Het is gezellig druk en er staan eettentjes die hun waar aanprijzen. We besluiten er te blijven en daar te eten. Wij kiezen voor een japanse maiskoek met verschillende groenten. Het is heerlijk en voedzaam.

We zien mensen  een gefrituurde krinkeling aan een stokje eten. Het is niet direct duidelijk wat het is. We proberen er ook een. Het blijkt een  dun in een cirkel geschilde aardappel te zijn, waarbij het stokje door de aardappelkern gaat en in een beslag gefrituurd wordt.  We smullen van dit streetfood. En dat maakt dorstig.

Om 9 uur zijn we op de camping terug.  ’s Nachts wordt duidelijk waarom ons plekje ‘open’ bleef tot de laatste gast. Het is ontzettend rumoerig door laatkomers, maar ook door ‘1 night’-stayers die in hun auto slapen langs de kant de inrit.

Vrijdagmorgen gaan we naar het centrum. We lopen naar het meer, Lake Rotorua, waar een wandelpad naar Sulphur Point loopt.

Een rotspunt waar de zwavel en stoom vlak naast het wandelpad uit de grond komt. Het is ook een reservaat voor vogels, we zien grote groepen zwarte zwanen, ganzen en meeuwen. Het is een groot open groen gebied in het centrum van Rotorua, waar ook de Government Gardens zijn. Dit is een prachtig aangelegd tuinengebied, met typisch Engelse gebouwen, w.o. het Rotorua museum. Dat laatste blijkt wegens verbouwing gesloten. Het park maakte vroeger deel uit van de Maoricultuur en een aantal gebouwen herinneren daar aan.  We gaan terug naar de camping om te informeren of er al een andere plaats beschikbaar is. Dat blijkt het geval vanaf 3 uur en we gebruiken de rest van de middag om te verkassen. We staan vlak naast een borrelende mud boiler, een modderpoel met kokende stoom. Het hele gebied rond de camping borrelt en stoomt. Op sommige plaatsen is de grond behoorlijk warm aan de voeten.  De volgende morgen vraagt onze Zwitserse buurman, die met zijn tent bij dezelfde mud boiler staat of wij het ook zo warm hadden gehad ’s nachts. ‘Nee, wij niet.’ Als hij zijn tent weghaalt is de grond onder zijn tentje helemaal geel-bruin van de warmte. Geen wonder dat ze het warm hadden ’s nachts. We bieden hem aan een stukje van onze staanplek te gebruiken.

Op voor ons Oudejaarsdag gaan we ’s morgens naar Whakarewarewa Thermal Valley. In het park staat  Pohutu, de op het zuidelijk halfrond hoogst (30 meter) spuitende geiser.  De geiser is indrukwekkend doordat hij ieder uur aan de kook komt en zijn water en stoom uitspuugt. Er zijn veel toeristen en het verhaal gaat dat de geiser soms geholpen wordt te spuiten door zeepsop te injecteren. Wij denken dat het een broodje-zeepsop-verhaal is.

De grond rond de geiser is door de vele mineralen die in het geiserwater zitten geel, groen, wit en paars gekleurd. Er is daardoor een groen en een blauw meer. We maken foto’s. Wim vraagt een Japans stel een foto van ons beiden te maken. We staan kennelijk niet dicht genoeg bij elkaar: ‘hang-hang’. We begrijpen het volledig.

In het park is  een Maori Court House, maar dat slaan we over omdat we al eerder in soortgelijk Court House zijn geweest. Wij nemen een zogenaamde Guided Tour en beginnen met een lesje in Maori. Een goed woord voor scrabble: whakarewarewatangaoteopetauaawahiao.  De uitspraak van de woorden is bijna gelijk aan onze klanken. Engelsen hebben veel moeite met hakken en plakken: whakare-ware-wa-tanga-o-te-ope-taua-a-wahiao. Vertaald: de oorlogsdans voor de gevechten van Wahiao.

We komen ook bij een (bruine) kiwi broedcentrum. In het bezoekerscentrum zijn dag- en nachtritme van de kiwi aangepast. In een met beperkt infrarood verlichte ruimte ontdekken we de vrouwtjeskiwi, Marama. Een grote ronde ‘kip’ met een bijna 15 cm lange snavel waarmee wormen en insecten worden gezocht. Met de snavel wordt ook een hol in de grond gemaakt. Indrukwekkend om het te zien, ook al is het enigszins kunstmatig. Onze gids, een geboren Maori, vertelt dat hij nog nooit een kiwi in het echt heeft gezien. Een kiwivogel zie je bijna nooit, omdat deze ’s nachts actief is en overdag slaapt. Bovendien is de kiwi  schuw en hoewel log en dik ook snel (tot 30 km per uur loopsnelheid). Sketch, de kiwi man, is afgezonderd omdat het vrouwtje nog te jong is.  Tja…….

Na de tocht met de gids gaan we een aantal hutjes bekijken waarin Maori leefden. En o.a. hun vis te drogen hingen.

Inmiddels wordt bij het Court House voor de zoveelste keer de rituele uitnodigingsdans uitgevoerd.

Wij zijn daarna naar een houtbewerking door Maori gegaan, waar immense  houtsnijwerken worden gemaakt.

We zien ook hoe Maori met bamboe en stroken vezel hun gebouwen versierden en gebruiksvoorwerpen maken. De stroken vezel blijken van de zogenaamde flaxplant te komen. Het is een plant met lange stugge bladeren die veel voorkomt. Flax kan worden geverfd en zo ontstaan kleurrijke decoraties.

Liesbeth krijgt vanwege onze belangstelling een flax-origami. 

Bij de weefworkshop wordt uitgelegd dat Maori met flax werken en dat b.v. op Hawaii en Fiji bamboeblad wordt gebruikt

.

Als we terug zijn op de camping en Wim de apparatuur oplaadt in de lounge, omdat we nu geen stroom meer hebben, ontmoeten we twee Nederlanders die op het trekkersgedeelte staan: Feija en Alex. Ze blijken geëmigreerd te zijn naar Nieuw Zeeland en wonen in Carterton boven Wellington. Feija is zelfstandig ondernemer en verzorgt emigratieaanvragen naar Nieuw Zeeland, Alex werkt bij de Kiwibank als ICT-er.  Al snel blijkt het meer dan een vluchtig gesprekje te zijn. Het klikt tussen ons vieren en we wisselen in no-time al heel persoonlijke informatie en gevoelens uit. We nodigen ze uit om ’s avonds met ons naar het centrum van Rotorua te gaan.

In Nieuw Zeeland is er geen uitgebreid vuurwerk zoals wij dat kennen. Er wordt geen vuurwerk verkocht en niemand steekt hier vuurwerk af. Vuurwerk wordt hier door de community (gemeente) afgestoken. In Rotorua wordt aan het meer vanaf 6 uur een Gloparty gehouden. Wij lezen dat er muziekoptredens zijn en dat er om 9u (voor de kinderen) en om 12 u vuurwerk wordt afgestoken. Het centrum ligt op loopafstand van de camping en wij gaan er met z’n vieren rond kwart voor 9 heen. Als we bij het event-terrein komen valt  ons op dat er geen drank- en eettentjes zijn. Er is (maar) 1  band, die vanaf een podium af en toe optreedt. Het is niet ‘spetterend’, we krijgen bij lange na geen Zwarte Cross gevoelens. Het publiek loopt een beetje rond, er zijn een aantal kermisattracties. Om kwart voor 10 wordt aan het meer vuurwerk voor de gezinnen afgestoken. Dat is mooi en groots. Lesli zou het verzorgd kunnen hebben, zeggen we tegen Alex en Feija. We zoeken daarna een bar of café waar we iets kunnen drinken. Dat blijkt lastig.  Alcohol in het openbaar wordt in Nieuw Zeeland niet gestimuleerd en zoals we zagen op een aantal plaatsen verboden, waaronder het feestterrein. We komen in het centrum bij een overdekt ‘eetplein’, wat we nog niet eerder ontdekt hadden. Het is er gezellig en druk. En wat voor ons telt: we kunnen er ook wat drinken. Het klikt opnieuw wonderwel met Alex en Feija en we maken de afspraak dat we nieuwjaarsdag samen een wandeling gaan maken. We hebben alle vier weinig zin om te wachten op het vuurwerk van de jaarwisseling. Als we op de camping terug zijn is het middernacht. We wensen elkaar Happy New Year en krijgen van onze (klein)kinderen via de whatsapp de beste wensen, terwijl het daar nog geen nieuwjaar is. Een bijzonder moment om niet te vergeten.

Op Nieuwjaarsdag valt op dat er op de camping weinig Happy New Year wensen worden uitgewisseld. Het is allemaal wat onpersoonlijker op  Cosy Cottage Holiday Park, dan we met kerst voelden in Whitianga. We wandelen met Alex en Feija een prachtige track in het Redwood Forest. Onderweg zien we een prachtige bellenplant, het blijkt later -d.m.v. een plantenboek in een boekwinkel- een fuchsia soort te zijn.

’s Avonds nodigen we ze uit voor een spelletje Canasta (wat Feija al kende). Het blijkt opnieuw een gezellige click te geven. We gaan in op het lieve en vriendelijke aanbod, voor we in Wellington zijn, bij onze nieuwe vrienden aan te komen.