kiwi wili milford sound

Het is in één woord fantastisch, zowel de cruise door Milford Sound als de weg ernaar toe. Alex en Feija hadden ons al verteld dat Milford veel steiler wanden heeft dan Doubtful. De twee fiords zijn niet vergelijkbaar. Wij waren met veel regen in Doubtful Sound en dat was een geweldige ervaring.  Zaterdag 28 januari is in de Milford Sound  het stralend weer.

Van Te Anau via Te Anau Downs naar Milford Sound is een prachtige route met heel veel mooie tussenstops en uitzichten.

De weg voert afwisselend door bos/forest en gras/weidegebieden. En klimt op het laatst behoorlijk  steil naar de Homer tunnel, waar overdag éénrichtingverkeer is ingesteld wat ook geldt voor fietsers. (Fietsers in NZ rijden gewoon op de Highway; een enkele keer zijn er fietspaden.)

De 1200m lange tunnel is tussen 1935 en 1954 onder barre omstandigheden en met veel handwerk aangelegd in de basaltrotsen. Geen moderne gladgepolijste tunnelwanden, maar kale ruwe, bonkige rots en dito wegdek. Prachtig.

Er is een Milford Sound ‘Drive Guide’ waarop 13 tussenstops worden geadviseerd. Ze zijn lang niet allemaal te doen in één dag, maar een aantal behoren tot de zogenaamde ‘must do’. Het begint met Mirror Lake, het spiegelmeer. Wij kenden dat van Canada waar we Banff National Park de bergen prachtig weerspiegeld zagen. ‘Alleen bij rimpelloos water’  staat er in de beschrijving. Alles wat Mirror Lake passeert stopt er. Wij troffen 3 bussen chinese toeristen die vanwege het chinees nieuwjaar hun vakantie vierden. Klik-klik overal dwars doorheen. De ‘Lakes’ zouden wij vennetjes of hooguit meertjes noemen, maar de spiegelbeelden van de Earl Mountains waren er niet minder om.

Snel verder om de bussen voor te blijven. We komen in een geelwuivende (uitgebloeid) grasvlakte met op de achtergrond besneeuwde bergtoppen. Hordes toeristen langs de weg en in het gras om  plaatjes te schieten. Leuk voor je eigen Facebookpagina. Wij mijden de drukte. ‘Doen we wel op de terugweg’. Nee dus, want zondagmorgen is het plensregen.

Cascade Creek  heeft een DOC kampeerplek. Daar stoppen we even.  Je voelt je ‘in the middle of nowhere’: er staan 4 kampeerders. Wij maken foto’s.

(Voor ‘Tolkieners’: de bergen op de achtergrond komen als Misty Mountains voor in ‘The Lord of the Rings’.) We rijden een prachtig vallei-gebied in: Hollyford. Met ook de eerste echte steile wanden van Darren Mountains. Er is een korte trail naar de Marian waterval, maar watervallen hebben we al veel gezien. En het is droog vandaag, dus weinig water. Bij  Hollyford gates is een museum en een gravelroad naar Gunns camp. Clussie houdt niet van gravel. Naarmate we hoger komen wordt het landschap meer Europees alpien.

Hoge met eeuwige sneeuw bedekte steile bergen en op de grens van de bomengroei (hier op ongeveer 900m). De Howertunnel ligt op 975m. Voor de tunnel wacht ons een Kea-verrassing. We zijn gewaarschuwd: kea’s pakken alles wat glimt, dus pas op je sleutel van je auto. Als wij stoppen zitten een 10-tal kea’s bij een waterpoel. Prachtige vogels, maar ook hondsbrutaal. Ze zijn allemaal geringd. In no-time vliegen ze om ons heen en landen op Clussie. Ze beginnen verwoed aan het glimmend open dak te pikken. En de achterspiegel is ook interessant. Ze houden van Toyota.

Na de tunnel stoppen we bij The Chasm: een ruim 20 meter diep ravijn, dat is uitgesleten in de rotsen.

We zijn door de tunnelpassage ineens van alpien gebied in regenwoud terecht gekomen. Er volgt een steile afdaling.  We hebben zicht op de hoogste berg van de Fiordlands: Mount Tutuko (2723m) met een fraaie sneeuwkap.

In Milford gaan we naar ‘Milford Sound Lodge’ waar we  kunnen kamperen. Bij de receptie wordt ons aangeraden nog vandaag met de boot te gaan. Morgenochtend is er kans op lichte regen. ‘Wij willen jullie wel er heen brengen om nog op tijd te zijn.’ Wat een service. We laten reserveren voor de zogenaamde unieke ontmoeting met Milford Sound, gecombineerd met ‘onderwater ervaring’.

Het wordt een succestour. Prachtig weer, mooie bergen, hoge watervallen.

Bowenfalls ligt direct bij de haven. Onze boot zal een aantal keren heel dicht onder een waterval varen. Dat kan door de steile rotsen die  doorlopen in zee. Zonder regen zien we meerdere regenbogen.

We krijgen nogmaals uitgelegd dat we in een regenwoud zijn. Er valt hier 200 van de 360 dagen regen en het jaartotaal staat op 6 meter neerslag. We varen onder een 450m steile rots en krijgen uitleg over de ‘hangende plantenmanden’. Plukken gras, bloemen, mossen, beginnende boomgroei die op de overhangende rotsen kunnen groeien dankzij het bijzonder klimaat.

We varen langs een zonnebank voor zeehonden.

Dan klinkt ineens door de luidspreker: dolphins.Met drie schepen op rij zwemt een school ‘Hector dolphins’ mee. Hector dolfijnen zijn de grootse soort in de Fiordlands. We hebben geluk. Fotograferen is lastig door hun snelheid en de onvoorspelbaarheid waar ze boven komen, maar er is een filmpje waarop ze te zien zijn.

Er wordt door de schipper omgeroepen dat een pinguïn naast de boot is gezien. Niet door ons.

We varen dankzij het mooie weer tot het begin van de Tasmanzee. Aan de kleuren van het water is het verschil tussen zoet (groenig blauw)  en zout (blauw) te zien, legt de natuurgids uit. De laag zoetwater is hier ongeveer 2 meter dik.

De dolfijnen laten zich nog een keer zien. De schipper meldt 2 schildpadden zonnend op rotsen te zien, maar niemand kan ze vinden. Er wordt gestopt bij een tweede zonnebank voor zeehonden. De rots is hier 750m hoog.

We stoppen ook bij de Stirling Falls, 155m naar beneden kletterend water. Ga op de voorplecht staan, wordt er omgeroepen. Wie dat doet krijgt een nat pak, maar ook een prachtige waaierregen over en naast de boot. De schipper draait de boot zo dat ook de mensen op het achterdek hun deel kregen. Slechts een enkeling moppert.

In ons pakket zit ook de onderwaterwereld. We meren af bij een platform waar een uitkijktank tegen de rotsen is afgezonken, van waaruit we vissen kunnen zien.  Dit is een bijzondere ervaring. We hebben diverse zeeaquaria gezien, maar daar zwemmen de vissen in een afgesloten ruimte. Hier is het open zee. Wij zitten nu ‘opgesloten’ en worden bekeken.

De gids vertelt dat dolfijnen soms komen verkennen. Er is één keer een haai voor het raam geweest en ruim 2 weken hing een octopus te gluren naar de toeristen.  ‘Heb je die lelijkerd al?’ vraagt Li, daarmee doelend op deze verkenner.

We lopen terug naar de camping. We steken een grasveld over, wat een natte voetenvlakte blijkt te zijn. ‘Oh ja, we zijn in een regenwoud’.  Milford Sound staat op nummer 1. ’s Nachts worden we wakker. Hevige regen en onweer barst los. Het zal niet meer ophouden. Om 8 uur is het onweer boven ons. De hemel gaat open. We zien geen bergen en bijna de overburen niet meer. Als we terugrijden zien we immense watervallen links en rechts van ons. Uitstappen om een foto te maken is er niet bij. Na de tunnel is de regen minder, maar pas bij Te Anau Downs is de regen minder. Tientallen bussen zijn ons tegemoet gekomen voor een dag Milford Sound. ‘Ze treffen het’ zeggen we tegen elkaar.

In het fotoalbum Milford Sound zijn meer foto's. Er zijn ook video's van kea's en de tocht op Milford Sound, inclusief de hector dolfijnen.