kiwi wili aan de 'kajak'

De weersverwachtingen zijn uitstekend dus besluiten we vrijdag 13 januari naar de stranden van het Abel Tasmanpark te gaan en daar te kajakken. We willen ook een trail door het park lopen tussen twee afzetplaatsen van de watertaxi. Dat past precies bij één van onze aanbiedingen zegt de medewerker van ‘abeltasmankajak’. We boeken. ’s Morgens redelijk vroeg opstaan, we moeten de tent afbreken en op weg voor de tocht vanuit Kaiteriteri (waar ook onze camping ligt).

We gaan aan boord  van een snelle watercatamaran.

De kust ziet er prachtig uit, het water is helder blauw. We passeren de gespleten appelrots.

We varen naar één van de noordelijker baaien: Onetahuti Bay. Daarvoor ligt Tonga Island, een beschermd gebied voor vogels en zeehonden.  Op het strand liggen de kajaks klaar.

We krijgen instructies over de waterdichte zakken voor fototoestel en andere belangrijke dingen; over onze zwemvesten en de waterdichte afsluitbakken in de kajak. 

Ook horen we wat we moeten doen als de kajak omslaat en we ons moeten bevrijden. Met alle kajaks tegen elkaar, raft noemen ze dat, krijgen we de eerste vaarinstructies.

We gaan naar Tonga Island.

Daar aangekomen zien we eerst aalscholvers op de rotsen en daarna een zeehond en twee jongen. We moeten op redelijke afstand blijven (20m). We ronden het eiland en zien verder geen zeehonden.

Niet veel zegt de gids, want ze slapen overdag. De bedoeling is dat we naar Bark Bay varen en daar een lunch krijgen.

Het verhaal van Abel Tasman die in 1642 in deze baaien kwam doet uiteraard hier de ronde. Hij zette voor het eerst een stukje Nieuw Zeeland op de kaart zeggen ze. Voor ontdekken moet je aan land zijn geweest. Dat deed hij niet want toen hij zijn schepen had afgemeerd, kwamen Maori met hun waka’s en zij bliezen op hun schelpenhoorn (als onderdeel van hun begroetingsritueel). Tasman dacht dat het een oorlogsverklaring was en liet een kanon afvuren. Dat was de verkeerde reactie want nu was het voor de Maori een teken van oorlog. Er vielen 4 doden. Abel Tasman durfde niet meer aan land, noemde de plek op de kaart Murdeners Bay en vertrok naar Kings Islands waar hij ook niet aan land ging. Pas sinds de 19e eeuw wordt het Golden Bay genoemd, o.a. vanwege de witte stranden. En dat is een zeer toepasselijke naam voor dit prachtig gebied.

Het kajakken is zwaar, zeker zodra we buiten de baai komen. We zijn de enige niet geoefenden en zijn hekkensluiter. Het is een prachtige dag, veel zon, prachtig uitzicht en op wat snelle boten na alleen het geluid van de peddels in het water. Heerlijk. We varen een lagune in waar we langs een zandbank moeten die bij laagwater droog valt. We ronden een paar rotspartijen en zien Bark Bay: een prachtig wit strand waar ook een DOC (zonder voorzieningen) kampeerplek is. (Alleen per watertaxi, te voet of per kajak bereikbaar en tot na 18 januari helemaal vol geboekt.)

We gaan van boord. Liesbeth is blij dat we er zijn. Het kajakken valt haar zwaar, maar ze peddelt goed mee. Wim krijgt een nat pak door een hoge roller bij het uitstappen. Vandaag geen enkel probleem met veel zon en meer dan 30 graden op het strand. We smeren ons nogmaals in met zonnebrand maar ook met Deet tegen de zandvliegen die verraderlijk steken en dagen blijven jeuken.

We vragen aan de gids of er nog een trail voor ons komt. Nee we staan voor de hele dag kajak. Oeps, dat hadden we niet geboekt. ‘Dan had de boy achter de kassa waarschijnlijk al bier op’ zegt de gids en laat ons de boeking zien. We realiseren ons dat we dan nog weer aan de ‘kajak’ moeten. Want op dit moment is lopen naar de volgende baai (The Anchorage, Torrent Bay) geen optie meer. De tocht is opnieuw prachtig. We komen wat meer buiten de bescherming van de kust om een aantal rotsen te passeren. Daardoor is er meer wind en ook meer golfslag. In combinatie met de onregelmatige peddelslag blijft de kajak niet goed op koers en kost het extra inspanning om in lijn te blijven met de groep. Liesbeth bijt zich door de vermoeidheid heen, maar roept wel ‘kajakken is niet mijn hobby’. Een eerder idee om nog een dag samen te kajakken gaat even niet meer door. Onze gids besluit ons aan de lijn te doen en op die manier mee te peddelen. We zijn op sleeptouw. Dat helpt en zo houden we snelheid. Zodra we in luwer vaarwater komen peddelen we weer op eigen kracht.

Het eind is in zicht maar dan moeten we nog wel een half uur de Torrent Bay oversteken. Bekaf maar voldaan meren we af na een tocht van ruim 19 km over het water.

Met de watertaxi gaan we terug. Ineens mindert de boot vaart. Er zwemmen  dolfijnen met onze boot mee. We zien inderdaad de zwarte ruggen in het water. We tellen er minstens 7, maar het is lastig fotograferen. Een groepje van 5 zwemt gelijk met ons op. Eentje komt vlak naast de boot boven water. De foto’s leveren weinig zichtbaars op, maar voor ons is het een grote bonus.

Voor iedereen overigens, want sinds de aardbeving bij Kaikoura zijn ze hier pas sinds kort weer gespot. Andere boten zijn via de boordradio gealarmeerd en in no time zijn er meer boten dan dolfijnen.

We meren af, moeten het laatste stukje door het water. Geen probleem. We trakteren onszelf op Brightwater (Sauvignon wijn) uit de streek en een plaatselijk Hop biertje. Dat smaakt na zout, zon en wind. Daarna op een warme douche op de camping.

Meer foto's in het album.