een sprookjespaleis

Vandaag (woensdag 5 juli) staan we in Sinaia wat de naam heeft ‘Parel van de Karpaten’ te zijn. Daar is niets te weinig mee gezegd. We zijn direct onder de indruk als we het dorp binnenrijden.  Sinaia ligt op 800 m hoogte aan de voet  van de Karpaten met onder andere de hoogste berg Omu (2505m). ’s Winters is het skioord en (dus) zijn er telecabines  en -gondels naar de toppen. Wij willen hier in ieder geval het berggevoel  meemaken.

Op de heenweg krijgen we als we op de bus staan te wachten een lift van Florin. Hij zal ongeveer 35 jaar zijn,  heeft op de binnenvaart (o.a. Donau) gezeten en probeert nu in Roemenië toerisme te activeren. Florin is erg te spreken over de huidige burgemeester die Sinaia qua toerisme op de kaart heeft gezet.  Hij vertelt spiritueel te zijn en zegt dat een hogere macht hem heeft ingegeven ons een lift te geven. We worden (‘met dank aan’) keurig bij de lift afgezet.

We zijn om 11 uur met een cabine op 2000m. De weersverwachting is niet goed. Daarom zullen we een kleine tocht met hoogteverschil van 2x 250m maken.

Niet spectaculair op een skipiste. De berghut waar we heen willen blijkt gesloten en de lucht betrekt. Het rommelt in de verte. We wijken af van de route en gaan terug. Dat blijkt een goed besluit. Ondanks onze regenjassen komen we met drijfnatte broeken bij de bar, waar we gestart zijn, terug. Een kwartier later valt de regen met bakken naar beneden en zijn er zware donderslagen. De lift wordt stil gezet. 

Ook al zijn we maar kort ‘in de benen’ geweest, toch beseffen we dat dit ons beste vakantiegevoel is. Lopen op hoogte met  toppen van bergen om je heen. We zeggen allebei dat we dat op deze vakantie het meest missen. Ondanks de vele mooie dingen die we gezien en beleefd hebben ligt in de bergen onze passie. Na anderhalf uur is de regen over en klaart de lucht op. Alleen zijn de verwachtingen voor de komende twee dagen in dit gebied ‘slecht’. 80% kans op regen en onweer. Dus geen ‘bergweer’.

Op de terugweg willen we naar het grote paleis waar Sinaia onder andere ook bekend om is: paleis Peles. Koning Carol I heeft in 1875 opdracht gegeven een groot zomerpaleis te bouwen. Koning Carol had smaak en geld.  Hij is een prins von Hohenzollern en voor het Peles paleis staat het familiekasteel in Sigmaringen (zijn tweede familienaam) model.

Het paleis zal in 1883 klaar zijn, maar niet in de huidige grote omvang. Pas in 1914 zijn alle vertrekken, terrassen en torens in de huidige vorm ‘af’.   De straten in Sinaia liggen tegen de bergrug. Hemelsbreed ligt het kasteel vlakbij, maar over de weg is het bijna 3 kwartier lopen. Een taxi brengt ons bij het paleis. Wow, wat een gebouw en wat een prachtige omgeng.

We staan versteld van de grootsheid en rijkdom. Koning Carol houdt van groen. We kunnen (vanwege het tijdstip)  alleen nog kiezen uit het bezichtigen van de beneden en eerste verdieping:  banken, gordijnen, tapijt, het schrijfblad,  ja zelfs het bad is groen. Wim zou er zo kunnen wonen.  Het porselein in alle badkamers is van het toen al toonaangevende Villeroy &  Boch.

In het trappenhuis van de eregalerij ‘staan’ ingelijst in een walnootwand drie grote olieverf schilderijen van voorouders, geschilderd door niemand minder dan Gustav Klimt.

In het kasteel overheerst een donkere tint vanwege het vele walnotenhout en de vele lange gordijnen. Een wapenkamer, badkamer, gastenkamer, ontvangstkamer, grote en kleine muziekkamer, bibliotheek voor de koning, bibliotheek voor de gasten, het is volledig aangekleed en ingericht alsof Carol en Elisabeth er zo binnen kunnen komen.

Carol was eerst vorst en werd pas in 1922 koning van Roemenië. Hij was ondernemend, streng en gedisiciplineerd. Onder zijn leiding werden veel (hout)spoorlijnen aangelegd en nieuwe bedrijven gesticht. Over zijn discipline merkte zijn vrouw, koningin Elisabeth, op, dat hij ‘zelfs tijdens zijn slaap de kroon droeg’. Onderbelicht is gebleven dat Elisabeth schrijfster was  met het pseudoniem Carmen Sylva. (Ze schreef kinderboeken waaronder ‘Sprookjes en mythen uit Roemenië’, en reisbeschrijvingen “Sinds tijden’ en ‘Astra’.)

Tijdens de communistische periode is veel inventaris van het kasteel  opgeslagen geweest, tot het moment dat het kasteel weer in gebruik kwam om ermee te pronken bij staatshoofden.  Uit afgunst en om te kunnen neerzien op de koninklijke familie liet Ceaucescu hoger in de heuvels kasteel Foisor bouwen.  De foto’s en scanafbeeldingen zeggen genoeg. Peles Paleis is niet te overtreffen.

In aan elkaar grenzende muziekkamers staan twee Rieger pijporgels. Ze zijn onafhankelijk en tegelijk bespeelbaar.  ‘Don’t touch’ staat er helaas voor Wim als orgelliefhebber op.

Er is een interessant ‘weetje’ over het ontstaan van het pijporgel. In Alexandrië (Egypte) bouwde instrumentmaker Ktesbios in de tweede eeuw voor Christus verschillende rijen buizen met verschillende afmetingen. Ze kenden in Egypte al voetbediende luchtpompen. Ktesbios blies aan de onderkant lucht in de buizen en dat produceerde verschillende toonhoogten. Het eerste pijporgel, hij noemde het hydraulis.  Al in de eerste eeuw voor Christus werden daarmee in Egypte openbare wedstrijden voor artiesten georganiseerd, de eerste organisten. Keizer Nero zag in 67 na Christus het muziekinstrument en nam het mee naar Rome. De ‘happy few’ uit die tijd zagen het als een hebbeding. Het orgel is vanaf die tijd in Italië niet meer weg te denken. En vandaar zal het pijporgel in Europa onderdeel worden van muziek en liturgie.   In het Byzantijnse Rijk (de voortzetting van het Romeinse Rijk in de oostelijke provincies) verplichtte keizer Constantijn rijke families een orgel in hun huis te hebben. Dit leidde tot een levendige orgelbouwtraditie, waar gouden pijpen versierd met edelstenen gemeengoed werden. De keizer beval dat het orgel moest worden gebruikt ter eer en glorie van hem. Het orgel was tussen 1000 en 1453 (de val van het Byzantijnse Rijk) een toonaangevend instrument.

Paleis Peles is een bijna onuitputtelijke schatkamer. Een ‘paar’ details:

glas in lood

wandkleden, schilderijen

decoraties, meubilair

Als we buiten zijn is er volop zon. Tijd voor een drankje. Uit het bos komt een jonge vos, die niet mensenschuw is en poseert.

We willen met een taxi naar onze huifkar die verderop staat in het dorp Busenite. Wim vraagt wat het kost om ons naar camping Aviator te brengen. De chauffeur heeft er nooit van gehoord, maar Google Maps helpt. Dat is vanaf hier zeven kilometer op basis van Google Maps, zegt Wim. ‘Nee, acht’. Ok, dan is het acht. Wat kost het dan? ‘70 Lei’. Wim: 70 Lei? Dat klopt niet. ‘Ja, 70 Lei.’ Maar op je auto staat dat het per kilometer 4,99 Lei kost. Dat is 8 x 5= 40 Lei. ‘Nee, 70 Lei. Ik bel andere taxi voor U.’ Niks daarvan zegt Wim, dan zoeken wij zelf een taxi. De chauffeur stapt in en rijdt weg met één klant. ‘Het hadden er drie kunnen zijn’ zegt Liesbeth. We lopen terug naar het centrum van Sinaia en vinden daar een taxi van dezelfde firma die ons voor 25 Lei bij de camping brengt. Het tarief was 3,50 Lei/km. Jaja, zo gaat dat in een toeristisch gebied. We kunnen misschien de burgemeester van Sinaia een advies geven. Helaas is Florin niet meer in de buurt.