kola schiereiland

We staan in Kandalaksha aan de rand van het water, een uitloper van de Witte Zee. De camping is onderdeel van een jachtclub (om misverstanden te voorkomen zeilboten). Maar op het terrein is ook een garage, een autosloperij, een oud ijzer opslag. En bij de jachtclub hoort uiteraard een jachthaven en een immens clubgebouw, waar ook een restaurant bij is. Er zijn toiletten, een goede douche en drinkwater, wat wil een mens nog meer. In sommige reviews wordt negatief geschreven over het rommelige terrein. Wie in Rusland op een campingterrein komt treft daar bij wijze van spreken  ‘per definitie’ rommel aan, zelfs bij de duurste hotel’campings’. Het is gewoon onderdeel van de cultuur en het gemak waarmee men met afgedankte spullen om gaat. “Een beetje Marokko stijl” zeggen we.

Als we ’s avonds in gesprek komen met één van de monteurs bij de garage blijkt dat alle bedrijfsonderdelen van één familie zijn. Er is een besloten feest in het clubgebouw. We kunnen geen wifi gebruiken, maar geen probleem we krijgen de wifi’parols’ van de garage. Het is vriendelijkheid ten top bij iedereen die we hier ontmoeten.  Als het feest om half elf afgelopen is  en Wim op een grote rots bij de garage een reisverhaal plaatst worden we door Valeri uitgenodigd voor cappuccino in het clubgebouw. We worden als gasten verwelkomd en moeten mee naar boven, waar een uitzichtbalkon is. Weergaloos mooi. Hier was een regatta een paar dagen geleden. Vol trots wordt alles uitgelegd en we krijgen allerlei adviezen als ze horen dat we minstens twee nachten blijven. (Ze zijn gewend dat de meesten de volgende morgen weer vertrekken.)

We hebben op onze verlanglijst voor dit gebied een tocht langs de zuidrand van het Kolaschiereiland. Maar een deel van de weg zou zonder ‘permit’ niet toegestaan zijn. Die moet 45 dagen van tevoren zijn aangevraagd. ‘Onzin’ zegt Valeri. De weg is alleen slecht, ‘under construction’. Ja dat kennen we. Oemba is ons eerste reisdoel. ‘Waarom naar Oemba, daar is niks, alleen maar militairen. Blijf er niet overnachten.’ Valeri’s vriendin wordt erbij gehaald en twee ‘must do’ locaties worden ons voorgeschoteld. Een oude amethist afgraving (Mys Korabl) waar je nog mineralen kunt vinden en de Kola ‘Sahara’. We zien een grote zandvlakte. En bij goed weer moet je op de top van de skiberg, dan heb je prachtig zicht op de zee. En Apatity, een plaats 75k naar het noorden. ‘Niet echt interessant’. Valeri vertelt over zijn trips naar Noorwegen (Lofoten en Tromso) en is in Amsterdam geweest. We worden voor de volgende morgen uitgenodigd voor een ontbijt in het restaurant. Doen we.

Op 5 juli is het weer omgeslagen. Het regent licht en er is laaghangende bewolking. Er is niet veel meer te zien van het moois van gisteren. Het ontbijt is fantastisch. We denken omelet, brood en thee te krijgen, wat al heerlijk  en voldoende is. Maar daarna worden er ‘roompannekoeken’ opgediend, luchtig en ‘jammie’. We besluiten ondanks de regen onze geplande rit te gaan maken. Sowieso willen we de amethisten zien. Bij Oemba valt wegens ‘onbekende oorzaak’ een deel van de verbinding weg. Bij Oemba ligt onder een grote rotspartij (Turiy) een deel van de Russische onderzeevloot. Dus zo ‘onbekend’ hoeft het niet te zijn. We passeren twee kleine gehuchten, waarvan bij één de weg is afgesloten met een slagboom en een bord. Verboden terrein. De weg wordt slecht en de regen neemt toe. De zandweg wordt een modderweg over ruim 24 km. ‘We zullen de amethisten vinden’ is ons reisdoel.

Achter Oemba stopt de beschaving zegt een reisgids. Voor onze begrippen valt het nog mee, maar je vindt er geen aanduidingen.  De coördinaten in onze GPS leiden ons voorbij een kronkelpad wat later de toerit blijkt te zijn. Het kronkelpad zit vol kuilen en rotsblokken. Door de regenval moeten we door een aantal grote poelen. Liesbeth vindt het te koud om met blote voeten de diepste plekken te peilen. (Een methode die we eerder in Nieuw Zeeland toepasten.) Het duurt in slakkengang ongeveer 25 minuten voor we bij twee gammele hutten en een vuurplaats komen. We kunnen niet verder; een riviertje blokkeert de doorgang. Op Google Maps verschijnt de locatie. In de stromende regen lopen we langs het strand waar we paarsige stenen vinden.  Het zijn geen spectaculaire amethisten, maar we nemen voor onze steenverzameling twee herinneringen mee. ‘In the pocket’.

Vanwege de slechte weg en het slechte weer besluiten we niet door te rijden naar Varzuga en missen daardoor een oude (1674) houten kerk. Bij het gehucht Kashkarantsy gaan we van de weg. Het bekende beeld van gammele huizen. De enkele bewoners leven van de zalmvangst. Maar ook hier een adoratie aan Lenin bij één van de meest bouwvallige woningen. 

We rijden Oemba in. Het is een klein oud rivierdorp, we volgen een slingerweg. Er is niets open, inclusief het museum waar we langs rijden. Het blijkt dat er ook een Oemba 2 is: het nieuwe dorp waar de militairen wonen. Daar kom je zonder permit niet in. We zien de bekende slagboom en wacht. We gaan terug naar Kandalaksha. Vanwege de regen en koude noordoostenwind zetten we onze huifkar iets meer beschut. Als het morgen nog mistig is heeft het geen zin hier te blijven. Dan trekken we verder.

We hebben gepland bij Monchegorsk aan het Indrameer te staan. Het regent, maar dat zal de pret niet drukken. We rijden 20 km naar een afgelegen dorp Ziba Rugh. Daar zal een campingplaats zijn. We komen op de locatie en spreken met de eigenaren: ‘njet, ne kemping’. Oh, terug naar Monchegorsk en de routeplanner van Kola Travel (onze reisagent) volgen. Misschien hebben we een afslag gemist. Nee dus, we komen op exact dezelfde plek uit. Wat nu? Dan naar een Saimaa dorp, Lovozero, 150 km verderop. Het wordt mistig. Het eind van een weg verdwijnt in de mist. Het landschap is inmiddels voor ons veel van hetzelfde. Lange rechte wegen, golvend terrein en groen aan beide kanen van de weg. Wel zien we nu opvallend veel wit mos tussen de bomen. Het lijkt alsof er sneeuw ligt.  En we staan exact op de poolcirkel.

In Lovozero staat op de app van Kola Travel en van NKC een campingplaats bij een hotel. Dat moet lukken. Lovozero is een kleine plaats met direct in het oogspringend een tweetal tipi-achtige houten bouwsels: Saimaa centra. Allebei dicht.  Lovozero is het administratief centrum van Russisch Lapland. Op de aangegeven coördinaten is geen hotel, laat staan een huis te vinden. Afgebroken zo te zien. Google maps en booking.com meldt nog een ander hotel. Er is zelfs een review. Dan gaan we daarheen. We rijden een zandpad in, maar zien geen hotel of iets wat er op lijkt. Bij de review is een foto: zo’n huis is niet te vinden. We vragen een paar mensen of ze Engels spreken, maar dat is allemaal hoofdschuddend nee. Zoeken we dan een plek in de vrije natuur? Ook een optie. Er is een Saimaa museum. We hebben geleerd in Rusland even te kijken of we daar morgen naar toe kunnen. Geen informatie bij het gebouw. Dan maar Google: pas dinsdag weer open. Chips. Daar wachten we niet op. We besluiten terug te rijden en versneld naar Moermansk te gaan. Al met al hebben we een mooie toendratocht gereden, en een goede indruk gekregen van de natuur in dit gebied. Gaaf, alleen jammer van de regen. Gemak van onze huifkar is dat we onderweg even snel een warme maaltijd klaar maken, dan maakt het niet meer uit hoe laat we aankomen. Naarmate we dichter bij Moermansk komen neemt  de mist alleen maar toe. Als we bij Moermansk zijn  is het dichte mist. We hebben 5400 km op de teller en ons verste reisdoel 5 dagen eerder dan gepland bereikt.

Rusland kent vanaf Sint Petersburg steeds minder tot geen kampeervoorzieningen.  Een parkeerplaats met beperkte voorzieningen is al heel wat.  We willen Moermansk bezoeken en kiezen  voor een parkeerplaats bij een hotel (Ogni Murmanska) dat blijkt op de hoogste berg te liggen. Het is 5 graden als we de huifkar hebben staan. Met een straffe noordoostelijke wind een beetje ‘brr’ buiten,  maar in onze wagen niet koud. De weersvoorspellingen zijn slecht voor het Noorden van Europa.