kiwi wili kerst in nz

Zaterdagmiddag 24 december willen we om 4 uur nog even langs de haven van Whitianga lopen en er wat drinken. (Alhoewel je drinken snel ‘laat’ als je 9-10 NZD voor een biertje en 7-9 NZD voor een witte wijn betaalt.) Alles blijkt al gesloten. Er was ons verteld dat op X-mas-day alles gesloten is en dat we het beste konden reserveren vanwege de drukte. Wij reserveren nooit een plaats en het blijkt ook helemaal niet nodig.

Er komt kerstgevoel als een meisje van 8 jaar Wim vraagt: ‘are you excited for X-mas?’. Wim antwoordt: ‘ofcourse i am excited too for X-mas’. De volgende morgen komt ze met nieuwe rolschaatsen langs die ze zojuist kreeg. ‘Wow’ roept Wim en ze glundert. Daarna volgen de familieleden met lege verpakkingen.

Verder is er nauwelijks kerstgevoel voor ons als buitenstaanders. Het wordt in NZ in huis en met eigen familie en vrienden gevierd. Op straat, in de winkels en steden is er in dit gebied nauwelijks enige kerstactiviteit. Kerstverlichting, kerstbomen zie je spaarzaam in winkels. Een enkeling loopt met een santaclausmuts, maar dat lijkt eerder een toerist dan een kiwi.

We gaan zondagmorgen naar Hahei. Daar is een Hot Water Beach, waar 2 uur voor en na laagtij kokend water uit de grond opborrelt.

Het is een toeristische attractie, maar vandaag zijn er voornamelijk toeristen.  Er is niets open en je kunt er vandaag ook geen schep huren om een eigen warmwaterkuip te maken in het zand. Wij zijn er voor het water de warmwaterbronnen overspoelt. Het is kokend water en er is het risico van verbranding. Je mengt warm en koud water. Het zand waarop je ligt voelt warm aan.

Daarna gaan we naar Cathedral Cove, een door erosie uitgesleten rotspartij aan de Pacific

Het blijkt vandaag een drukte van belang, maar ook hier weer toeristen. Het kustgebied is rijk begroeid.

De Cove geeft een prachtige doorkijk op uitgesleten zandsteenrotsen. Wij vinden er onze eigen Cove.

Veel mensen zijn in het water, de Pakistani gaan volledig gekleed te water. Er zijn rotsen voor vogels en voor mensen.

Op de terugweg pikken we twee lifsters op. Het zijn Françaises die hier tijdelijk werk hebben gevonden. Zij willen naar Cooks Beach, één van de landingsplaatsen van kapitein  Cook. Ook daar blijkt het uitgestorven. Zij vertellen ons dat de Nieuwzeelanders met kerst 3 vrije dagen hebben tot en met de 27e.

Als we de volgende morgen vertrekken naar Tauranga vertelt de campinghouder ons dat het druk is op de weg. Vandaag zijn de vakanties in  NZ begonnen en het is Boxingday, de uitverkoopdag van winkels. Onderweg merken we het direct. Het is niet gewoon doorrijden, maar achter aansluiten vandaag.

In Waihi maken we een tussenstop. We bezoeken een expositie van de goudmijngeschiedenis. Er zijn vandaag geen excursies. Indrukwekkend is een videopresentatie waar ‘stills’  van hoofdpersonen uit het mijnverhaal tot leven komen. Duidelijk wordt dat voornamelijk Engelsen, Ieren en Schotten hun goud en geluk kwamen zoeken in Waihi.

Met hun komst kwam ook de vakbondscultuur mee naar Waihi. Het was even wennen voor bazen en politie, dat de mijnwerkers ‘unions’ vormden en in opstand kwamen tegen de barre omstandigheden. Maar zoals bij de meeste problemen in NZ, komt er snel een evenwicht. Buiten bekijken we nog de open goudmijn en het restant van de mijntoren.

Via maquettes wordt uitgebeeld hoe de goudwinning in zijn werk ging. Het grootste probleem was het wegpompen van water naarmate men dieper de grond in ging. Goudprijs en hogere exploitatiekosten zorgden voor sluiting van de goudwinning in 1951. Op dit moment wordt er weer beperkt goud gedolven, ondergronds in niet voor publiek toegankelijke gangen.

Na Waihi gaan we naar Tauranga. Onze camping ligt op een schiereiland tegen Mount Maunganui. Het is het Zandvoort van NZ. Dat is te merken aan prijs en drukte. Maar je krijgt er ook wat voor terug. Een prachtig strand, een drukke gezellige camping waar je mannetje aan mannetje staat en een gezellige levendige winkelstraat met veel terrasjes.

En ’s avonds contact met de buren. Aan de ene kant een stel uit USA (Colorado) en Canada, die tijdelijk werk hebben in NZ. Aan de andere kant twee Ierse jongens, die (nostalgisch?) een CD met Ierse balladen en ‘seasongs’ meerdere keren afspelen. Voor ons het 70-er jaren gevoel, terwijl zij van bouwjaar 90 en later zijn.