De grens over

Na Tallinn rijden we naar het zuidoosten van Estland. Onderweg wordt het duidelijk dat we in grensgebied komen. Er zijn veel leegstaande, half ingestorte huizen en boerderijen. Er is veel minder akkerbouw; als er geboerd wordt zijn het vaak niet meer dan keuterboeren. Grote stukken land liggen er ongerept bij. We gaan op zoek naar een camping die in de buurt van de grensovergang met Rusland ligt.

Op de kaart zijn camperplaatsen te vinden waar je de nacht kunt doorbrengen zonder enige voorziening.  Een ‘camping’  (waar je wilde dieren kunt spotten) die op de ‘Campercontact app’ wordt aangeprezen is niet (meer) te vinden. We rijden door. Bij toeval zien we een bordje. Er blijkt een camping te zijn bij een boerderij. Het ziet er nieuw en aanlokkelijk uit. Alleen: er is niemand aanwezig. Wim belt: ja,  U kunt daar vannacht staan.  Wij zijn er niet. Er is geen stroom op de aansluitingen. Maar bij het kleine overdekte huis vindt u een stopcontact. ‘Bent u er morgenvroeg?’ vraagt Wim. Nee, er is niemand. ‘Wat kost het?’  U betaalt € 10. ‘Hoe doen we dat dan?’ Legt U het geld maar gewoon op tafel. OK.  Het blijkt een schot in de roos. Vlak naast het terrein zitten ooievaars op het nest. Het kan niet mooier. Een camping voor ons alleen.

De volgende ochtend, 18 juni, zijn we snel bij de grens. We hebben er ons van alles bij voorgesteld na de vele verhalen. Bij de eerste controle wordt in en onder de auto gekeken. Papieren worden gecontroleerd inclusief de groene kaart. Het lijkt in orde, tot blijkt dat we geen ‘tol’ hebben betaald. We zijn -zonder het te weten- bij Checkpoint Charlie 2 gekomen en moeten terug naar AF. Geen probleem, we mogen in euro’s betalen. We krijgen als we bij ‘2’ terugkomen een klein kaartje voor de customs. Na deze controle gaan we naar een dubbel Checkpoint. Eerst worden de personen en de papieren gecontroleerd. Waar gaat u heen, waarom gaat U naar Novgorod? De gebruikelijke vragen, vriendelijk en in het Engels. We moeten een tweetal formulieren invullen.  Er staat overal duidelijk dat er geen foto’s mogen worden gemaakt. Jammer.  We mogen door naar de volgende check.

Daar zien we dat veel auto’s hun bagage volledig uit moeten pakken. Dat wordt nog leuk zeggen we. Wim wordt doorgestuurd naar de tweede check. Maar zo werkt dat niet in Rusland, zonder auto krijgt U geen formulieren. Liesbeth rijdt de auto door. Wim krijgt 2 formulieren. We vullen ze in. Een douanemedewerkster loopt langs de auto’s voor een check: motorkap, deuren, vakjes, kluisje, koffer met iedere keer: ‘open please’. Met een spiegeltje wordt de auto van onder en van boven gecontroleerd. Wim komt met de twee ingevulde formulieren bij de customcheck. Iedereen gaat zich ermee bemoeien. Ons adres komen ze niet uit. Vragender?  Ze tikken het in en kijken op de kaart van Nederland. Maar meekijken en aanwijzen is er niet bij. Welke grote stad in de buurt? Arnhem, niet te vinden. Andere grote stad: Doetinchem, Enschede. Niet te vinden op hun scherm. Ze geven het op.

Dan de formulieren: what’s this? ‘Formulier dat we kregen om in te vullen.’ De auto wordt opnieuw bekeken. Twee dames spreken vanaf nu alleen nog maar Russisch. Een man neemt de controle over. Hij spreekt redelijk Engels. We moeten met de auto uit de rij en naar een apart kantoor. ‘Nu gaat het gebeuren’, denken we. Wat is de code  en waar gaan jullie heen, is de eerste hamvraag. We hebben geen code en we gaan Novgorod. Op het bureau bij de medewerker liggen ondertussen alle kopieën van de formulieren die we zojuist bij de checkpoints hebben ingediend.   Uitgelegd dat we reisplan bij het consulaat hebben ingediend. Een meneer met grote pet en meerdere medailles komt in het kantoortje. Het lijkt alsof er enige discussie is met de medewerker die Wim helpt. Er wordt driftig heen en weer gelopen door de ‘pet’. De ‘pet’ verdwijnt. Het doet ons sterk aan de rituelen bij de Marokkaanse grens denken.

Wim toont het reisplan via de mobiel, de medewerker leest de eerste 12 dagen van het reisplan door en begint het formulier in te vullen.  Waar gaat U de grens over als U Rusland verlaat? ‘Dat zal in het noorden zijn, wij gaan bij Kirkenes Noorwegen in.’ Het moet een Russische grensplaats zijn. Wim  toont dag 26 van het reisplan: Borisoglebsk. Het is in orde. Met geen woord wordt verder gevraagd of we nog wat aan te geven hebben. Onze melk, die niet aangebroken de grens over mag, onze aangesneden niet in plastic verpakte kaas. Het is geen punt van discussie. Alles wordt door de medewerker met een ‘nee kruisje’ afgevinkt. “Als het administratief maar klopt”.

De medewerker verscheurt het formulier dat Liesbeth had ingevuld. “U moet er 2 invullen.” Zo ver komt het niet want de medewerker vult het tweede formulier helemaal zelf in, zet een aantal rode stempels op beide formulieren en zegt ‘goodbye have a nice tour’. We zijn er zonder veel poespas na ruim 1 uur door, zeggen we tegen elkaar. Driehonderd meter verderop een nieuwe slagboom. Dat blijkt alleen een checkpoint voor het kleine customkaartje. We zijn in Rusland. Yes. Op weg naar Novgorod.