even buurten

We zijn in Rabocheostrovsk, de plaats vanwaar politieke gevangenen naar het Goelagkamp op Solevetski werden getransporteerd. Morgen, 3 juli, gaan we er kijken. In het kader van buurtonderzoek lopen we even door een deel van het dorp. We staan verbaasd. In deels afgebroken, verzakte huizen wonen is hier de standaard. Er tussen ligt het puin en de restanten van een afgebroken woning. Opruimen,ho maar. De muren zijn dubbelwandig: de binnenkant is hardboard. De buitenkant spreekt voor zich. We hebben het op weg erheen al gezien. Maar dit is -aan het eind van de bewoonde wereld- voorlopig de (anti)climax. Er zijn ook meergezinshuizen die in dezelfde staat verkeren. Hoe krakkemikkig ook, maar een enkeling wel met Chevrolet voor de deur. Bij ieder huis een groententuin en bloemen. Mensen zijn vriendelijk. Zodra je zelf groet, groeten ze terug. Soms met een stortvloed aan woorden. Dan heffen we met een lach de handen in de lucht of zeggen 'nie ponniemajoe niederlanski'. Dat werkt. Praten is lastig tot je iemand ontmoet die een paar woorden Engels of Duits spreekt. Dan komen Ajax en Amsterdam als eerste gezamenlijke uitwisseling. Er is zelfs een plaatselijke taxi: een verroeste Lada staat onbemand. Een kar om tassen naar het Zwarte Cross Festival te rijden ontbreekt niet. We voelen ons er thuis.