kiwi wili agri toerisme

In 1769 landt James Cook met de Endeavour aan de oostkust bij een ver uitstekende kaap, nadat hij eerder in Gisborn weinig handel kon drijven (en noemde het daarom Cape Poverty).  Hij was daarvoor uit Tahiti vertrokken. James Cook stond bekend om zijn uitstekende navigatie op basis van de sterren. Een prins van Tahiti was eveneens een uitstekend navigator. De zoon van deze prins ging mee aan boord van de Endeavour om ervaring op te doen en als tolk. Nadat Cook geland was kwamen er aantal Maori-waka’s voor verkenning en werd handel gedreven. Vis was een gewild ruilartikel. Op één van de boten van Cook is ook de Tahitiaanse zoon met een Polynesisch uiterlijk. De Maori denken dat hij is ontvoerd, overweldigen de  manschappen van Cook en nemen de prinsenzoon mee.  Het geschil wordt uiteindelijk bijgelegd, maar voor Cook stond hiermee de naam van de kaap vast: Cape Kidnappers. Dit verhaal vertellen Maori en ook de boeren met zichtbaar plezier.  (Het logboek van Cook geeft een wat andere interpretatie: Cook schrijft dat de kidnappers met een kanonschot verjaagd zijn en dat (de bediende van) Tupaia zelf terug zwom naar de Endeavour.)

In de Maori-verhalen is het gebied belangrijk in hun legenden omdat door de vorm van de baai (een soort vishaak met in zee uitstekende riffen) het Noordereiland  aan de uitstekende punten uit zee is opgetrokken. In het Maori wordt het gebied Mataupo (vishaak) Maui genoemd.

De rotsen bij Cape Kidnappers worden bevolkt door grote kolonies Jan van Genten, Australasian Gannet genoemd.

De vogels komen van o.a. Tasmanië om hier te broeden van oktober tot april. De jongen vliegen als zij 15-18 weken  zijn ook naar Tasmanië en keren na 2-3 jaar terug om eveneens te broeden. Een Jan van Gentenpaar blijft levenslang bij elkaar. Ze kunnen 20-25 jaar worden.  Hun vleugels hebben een spanwijdte van twee meter. Kenmerkend is de gele kop.  Gannets zijn goede duikers (tot 15 m diep) en voeden zich voornamelijk met vis. Op de rotsen groepen de vogels bij elkaar. Dit is al jarenlang een toeristische trekpleister. Er zijn ongeveer 20.000 gannets in dit gebied.

Om bij Cape Kidnappers te komen is er een lange weg achterlangs de rotspartijen (die ook deels over privé landerijen loopt) en een kortere over het strand onderlangs  immense rotsformaties. Een weg bovenover de toppen van de rotspartijen is onmogelijk. Het strand kan alleen bij laag water worden gebruikt. De strandwandeling duurt bijna 2,5 u heen en ook weer terug, zodat er alleen bij eb kan worden gelopen. Sinds de 50-er jaren gebeurt dit in steeds groter aantallen.

De rotsen bij de kaap zijn ook bekend om de duidelijke aftekening van de gelaagdheid van het gesteente. Niet alleen zijn de verschillende aardlagen goed te zien, maar ook de breukvlakken die door aardbevingen zijn ontstaan (faults) in het gesteente.

Erosie heeft verder de rotsen een bijzonder karakter gegeven.

In  NZ statistieken wordt aangegeven dat het strand door golfslagerosie steeds smaller wordt.

Al met al kwam Cape Kidnappers in de loop der jaren steeds meer in trek bij toeristen. Begin 60-er jaren komt men op het idee dat men met een tractor en platte kar het strand het beste kan oversteken bij laag water. Eerdere pogingen met T-Fords, trucks en buggies strandden vanwege corrosie en extreme belasting.  Eerst worden mondjesmaat en amateuristisch tochten aangeboden, maar gaandeweg wordt het een extra bron van inkomsten. Naarmate de belangstelling toenam zagen boeren brood in het toerisme. De handen zijn ineen geslagen en de ‘Gannet Beach Adventures’ wordt opgericht (al in 1969). Met ‘vintage’-tractoren (Minneapolis Molines 1949)  wordt  bij laag water een excursie georganiseerd naar Cape Kidnappers.

 start van de agri tour

Het is een groot succes. Vandaag rijden er 6 tractoren. We starten om 3 uur, om 4 uur is het laagwater. De tractoren gaan van begin tot eind over het strand en moeten een aantal keren door redelijk diep water rijden om een rotspartij te kunnen passeren.

 wacht op minder golfslag

 hold on, door het water

Achter de tractor hangt een platte wagen met aanhanger, waarop een voetreling, zitkussentjes en een ‘hold on’ reling zijn aangebracht. Zodra de bestuurder ‘hold on’ roept moet iedereen zich vasthouden als er over grote rotsblokken moet worden gereden of door dieper water.

 grote rotsblokken

Het is allemaal heel spectaculair en een unieke ervaring.

Wat de tocht verder bijzonder maakt is de ‘entourage’. Aan de ene kant de sterke golfslag van de Pacific, een soms  te smal en rotsig strand en aan de andere kant een kolossale, imposante rotsgroep.

 orgelpijpen

Er wordt gestopt en door sommige boeren uitleg gegeven over het ontstaan van de aarde alsof ze geoloog zijn. Ze vertellen over ijstijden, breukvlakken.

Onze boer, Dickie, was niet zo’n prater, stopte minder en korter. Maar hij liet dan weer wel zijn tractor toevallig vastlopen in het zand. Ook spectaculair. 

Steeds is het eindpunt van de tour, Cape Kidnappers, duidelijk te zien.

Aangekomen bij  Cape Kidnapper volgt een korte beklimming van de rotspartij.

Want een groot deel van de Jan van Genten heeft ook het mooiste plekje met prachtig uitzicht voor zichzelf gereserveerd: bovenop de top.

Het publiek moet op afstand blijven en kennelijk is het een goed evenwicht. Geen enkele broedvogel maakt aanstalten om de bezoekers te trakteren op vogelpoep. (Meeuwenkolonies staan er om bekend in het broedseizoen op die manier  bezoekers te belagen.)  Een aantal groepen Jan van Genten zitten op  lager gelegen rotsen.

Ze maken een hels kabaal, het stinkt verschrikkelijk, maar het is een prachtig gezicht hoe al die geelkopvogels daar krioelen. Kuikens zitten er tussen in. Donsjes in de eerste weken, daarna tot ruim een jaar oud gespikkeld.

  donsje

 spikkeltje

En als een partner terugkomt wordt er uitgebreid geknuffeld door met langgerekte nekken elkaar te bepikken.

Er is mooi uitzicht vanaf de top. Het is ruig, kaal en dor.

De terugreis moet op tijd starten, want het laagtij is voorbij en het water komt weer opzetten. De branding begint zich duidelijker af te tekenen.

Op het strand rijden ook een aantal toeristen met hun eigen ‘fourwheeldrive’, met een strandbike (mountainbike met extra dikke/brede banden) of met een squad (waar 4 personen op kunnen). We zien ook nog een aantal wandelaars die de tocht helemaal te voet doen. Petje af. Bij een aantal kaaprondingen moeten zij door het water, net als wij.

Wij houden gelukkig droge voeten, als je tenminste op tijd je benen intrekt. Door de harde wind op de terugweg was het allemaal heerlijk fris. Het zorgde nog voor hilariteit toen iemands zonnehoed wegwaaide. Al met al een dikke 9 om in reviews van Tripadvisor te spreken.

De (Nederlandse) campingeigenaar, Jeroen, die ons de tocht adviseerde heeft ons al gezegd: deze tocht komt bij iedereen in de top 3. We hebben hem de volgende dag laten weten dat het helemaal klopt. Agritoerisme van de bovenste plank en bijzonder lucratief. Wij waren met ruim 180 personen, verdeeld over 6 tractoren en betaalden ieder 44 NZD. Tel uit je winst. Er zijn misschien wel kandidaten in Nederland, die na lezing hier hun toekomst zien. Vergeet het maar: aan boeren is er op dit moment geen gebrek meer in NZ.