Uur U nadert
20 februari 2020 - Dakhla, Marokko
Sinds de fantastische actie ‘Gestrand in de Sahara’ van onze zoon Thijs zijn we beduusd en geroerd van de reacties en bijdragen. Dan blijkt dat zelfs oude vrienden uit de ‘De Horsttijd’ onze reisblog lezen en reageren. Zonder iemand tekort te doen: een warm dankjewel uit een zonnig Dakhla.
We hebben ondertussen niet stil gezeten. En onze kinderen ook niet. Een goede, kritische steun en toeverlaat op de achtergrond. Iedereen is bezorgd over de afloop. En wij eerlijk gezegd ook. Want we kunnen hier in Dakhla moeilijk inschatten wat de impact van de plotselinge ‘explosie’ is op de motor van onze huifkar. We hebben gekozen voor reparatie ter plekke met de hier beschikbare middelen.
Probleem zijn de kleppen die vervangen moeten worden. In ons vorig bericht ‘klepper de klep’ en ‘paarse krokodil’ gaven we aan dat één klep door kennissen van vrienden mee zou kunnen worden genomen. Dat plan is achterhaald door de feiten. Het gaat om twee kleppen, waarvan niet duidelijk is of het de in- of uitlaatkleppen zijn. Dus voor de zekerheid gaan we voor 4. We horen dat de kopbouten van de cilinder moeten worden vernieuwd. Die kun je maar één keer gebruiken, daarna is er kans op breuk. Wim vraagt het in Dakhla: ‘niet nodig, ze zijn nog goed. Kijk maar’. Die moeten dus ook in het pakket.
Een nieuwe pakkingset is ook nodig. En omdat de cilinderkop hier niet ‘gevlakt’ wordt, voor de zekerheid ook lekdichter voor het koelsysteem. Wim bespreekt met de garage in Dakhla dat de benzine uit de tank moet, de leidingen schoon en het brandstoffilter vervangen. Ook het filter kan beter uit Nederland komen.
Joost bespreekt en regelt met Auto Dieker de stand van zaken en de benodigde materialen. Fantastisch en hartverwarmend. Het wordt een heel pakket. Hoe krijgen we dat in Marokko? Met een koerier duurt het 4-12 dagen en SOS Alarmcentrale geeft aan dat bij buiten-Europa bestemmingen pakketten nog wel eens zoek raken. Onze reddende engel is in dit geval zoon Thijs. Hij biedt aan met een retourticket van Amsterdam naar Dakhla te vliegen. Zaterdag 22 februari heen, dinsdag 25 februari terug. Ook fantastisch, hartverwarmend.
Onderdelen naar Marokko sturen is meestal onderhevig aan een papierwinkel. Behalve als het om (een beperkte hoeveelheid) spullen voor eigen gebruik gaat. Om te voorkomen dat er problemen zijn bij de invoer van de onderdelen stelt Wim een Franse verklaring op voor de douane. Stempels maken indruk, schrijft Wim. Auto Dieker zal het uitprinten op briefpapier en van een stempel voorzien.
De reparatie zal maandagmorgen 24 februari beginnen. Wim neemt alle dingen door met de chef de garage. Motorolie verversen, goede type motorolie, goede koelvloeistof, airco opnieuw vullen met gas, brandstofsysteem reinigen. Het zal allemaal gebeuren. De reparatie zal 3 dagen duren. Wim meldt het bij SOS en we krijgen bericht dat de plaatselijke (Marokkaanse) SOS afdeling van de garage hetzelfde bericht heeft ontvangen. De chef de garage meldt dat de auto weer goed zal ‘lopen’ en dat we zonder problemen de terugreis kunnen maken. DonderDag 27 februari, D-Day. Wij houden onze ‘fingers crossed’.
Om de wachttijd te doden willen we de vissersplaats en kitesurfplek Lassarga bekijken. We zien een dorp met vervallen hutten. Ongelooflijk hoe men er kan wonen. We mogen het dorp niet in, het is ook onderdeel van een marinebasis en dus verboden te fotograferen.
Op het strand voor ons liggen honderden vissersboten. Die worden met tractoren in en uit zee getrokken. Het is een geordende bende, want de boten liggen keurig op rij per eigenaar klaar voor een volgende visserij. Een tiental vissers staat met werphengel of gewone lange lijn op de punt van het schiereiland. Grote meeuwen en kleine steltlopertjes (kleine strandloper) vliegen op.
Een stevig windje, zout water, volle zon. We kleuren nog aardig bij.
We komen bij een boot waar de bijvangst uit de netten wordt gehaald. De sardines zijn er merendeels uit, maar we krijgen nog een 40 cm grote sardine aangeboden. ‘Wij hebben geen keuken’, zegt Wim diplomatiek. In de netten: krabben, kwallen, inktvissen, zeewier. De mannen vinden het leuk dat we een praatje met ze maken. En ze poseren trots met hun bijvangst.
Op het strand lunchen we uit de rugzak. Dakhla staat bekend om het kitesurfen. Er is de Baai van Dakhla, een grote inham met zandstranden, duinen. Altijd wind, een ideale plek. Voor ons ligt de Atlantische Oceaan waar een achttal kitesurfers bezig zijn. Het is vrij rustige zee.
Dakhla als plaats heeft weinig te bieden buiten strand, kitesurf. Zoals in alle Marokkaanse kustplaatsen is ook hier een breed aangelegde wandelpromenade/boulevard. Iedere avond komen er grote groepen bewoners met kinderen heen. Er staan dan snoep-, popcorn-, slakken- eetkraampjes. Voor de kinderen zijn er hand aangedreven draaimolens, elektrische mini auto’s, quads, trekkers, scooters. Het is hier iedere dag een beetje kermis en steeds gezellig druk.
Wij koken regelmatig voor ons zelf. Dat doen we bij onze auto. We klappen de huifkarklep open en hebben zo, wat de chef de garage noemt, onze cuisine. We eten afhankelijk van de wind en penetrante benzinegeur in de auto of buiten op straat. We hebben genoeg bekijks.
Nu we zo lang in Dakhla staan en iedere dag bij de auto komen ontstaat er een persoonlijker band met de mensen. De chef de garage vraagt aan Wim of hij kan zorgen voor crème. Wim ziet het middel, het is een cortisone tegen psoriasis. Dat is hier niet te krijgen, zegt de chef. Dat moet via een recept van een huisarts, legt Wim uit, maar dat is onbekend in Dakhla. Hoeveel, vraagt Wim. Vier tubes. Dat wordt lastig, maar ik wil het proberen belooft Wim.
In het kader van ‘ontwikkelingshulp’ legt dochter Merieke contact met onze huisarts. Of we 4 tubes crème kunnen krijgen via de apotheek, natuurlijk tegen normale betaling. Een positieve reactie volgt: ‘een lief en mooi gebaar’. Merieke kan 2 tubes ophalen. Geweldig, ook hartverwarmend. Het pakket dat Thijs meeneemt wordt zo goed gevuld.
Wat een schatten van kinderen hebben jullie toch. De laatste loodjes.
En kinderen: pluimpje voor jullie!!
Met hartelijke groetjrd
Dat de Sahara niet enkel sprookjes van 1000 en 1 nacht opleveren is ons inmiddels duidelijk maar hopelijk wel snel een happy ending.
Goede reis Thijs
Liefs van Ed en Hanneke