Uur U nadert

20 februari 2020 - Dakhla, Marokko

Sinds de fantastische actie ‘Gestrand in de Sahara’ van onze zoon Thijs zijn we beduusd en geroerd van de reacties en bijdragen. Dan blijkt dat zelfs oude vrienden uit de ‘De Horsttijd’ onze reisblog lezen en reageren. Zonder iemand tekort te doen: een warm dankjewel uit een zonnig Dakhla.

We hebben ondertussen niet stil gezeten. En onze kinderen ook niet. Een goede, kritische steun en toeverlaat op de achtergrond. Iedereen is bezorgd over de afloop. En wij eerlijk gezegd ook. Want we kunnen hier in Dakhla moeilijk inschatten wat de impact van de plotselinge ‘explosie’ is op de motor van onze huifkar. We hebben gekozen voor reparatie ter plekke met de hier beschikbare middelen.

Probleem zijn de kleppen die vervangen moeten worden.  In ons vorig bericht ‘klepper de klep’ en ‘paarse krokodil’  gaven we aan dat één klep door kennissen van vrienden mee zou kunnen worden genomen. Dat plan is achterhaald door de feiten. Het gaat om twee kleppen, waarvan niet duidelijk is of het de in- of uitlaatkleppen zijn. Dus voor de zekerheid gaan we voor 4. We horen dat de kopbouten van de cilinder moeten worden vernieuwd. Die kun je maar één keer gebruiken, daarna is er kans op breuk. Wim vraagt het in Dakhla: ‘niet nodig, ze zijn nog goed. Kijk maar’.  Die moeten dus ook in het pakket.

Een nieuwe pakkingset is ook nodig. En omdat de cilinderkop hier niet ‘gevlakt’ wordt, voor de zekerheid ook lekdichter voor het koelsysteem. Wim bespreekt met de garage in Dakhla dat de benzine uit de tank moet, de leidingen schoon en het brandstoffilter vervangen. Ook het filter kan beter uit Nederland komen.

Joost bespreekt en regelt met Auto Dieker de stand van zaken en de benodigde materialen. Fantastisch en hartverwarmend. Het wordt een heel pakket. Hoe krijgen we dat in Marokko? Met een koerier duurt  het 4-12 dagen en SOS Alarmcentrale geeft aan dat bij buiten-Europa bestemmingen pakketten nog wel eens zoek raken. Onze reddende engel is in dit geval zoon Thijs. Hij biedt aan met een retourticket van Amsterdam naar Dakhla te vliegen. Zaterdag 22 februari heen, dinsdag 25 februari terug.  Ook fantastisch, hartverwarmend.  

Onderdelen naar Marokko sturen is meestal onderhevig aan een papierwinkel. Behalve als het om (een beperkte hoeveelheid) spullen voor eigen gebruik gaat. Om te voorkomen dat er problemen zijn bij de invoer van de onderdelen stelt Wim een Franse verklaring op voor de douane. Stempels maken indruk, schrijft Wim. Auto Dieker zal het uitprinten op briefpapier en van een stempel voorzien.

De reparatie zal maandagmorgen 24 februari beginnen. Wim neemt alle dingen door met de chef de garage. Motorolie verversen, goede type motorolie, goede koelvloeistof, airco opnieuw vullen met gas, brandstofsysteem reinigen. Het zal allemaal gebeuren. De reparatie zal 3 dagen duren. Wim meldt het bij SOS en we krijgen bericht dat de plaatselijke (Marokkaanse) SOS afdeling van de garage hetzelfde bericht heeft ontvangen. De chef de garage meldt dat de auto weer goed zal ‘lopen’ en dat we zonder problemen de terugreis kunnen maken.  DonderDag 27 februari,  D-Day. Wij houden onze ‘fingers crossed’. 

Om de wachttijd te doden willen we de vissersplaats en kitesurfplek Lassarga bekijken. We zien een dorp met vervallen hutten. Ongelooflijk hoe men er kan wonen. We mogen het dorp niet in, het is ook onderdeel van een marinebasis en dus verboden te fotograferen.

Lassarga dorp ik woon hier            Lassarga 'bouw'sels               Lassarga

Op het strand voor ons liggen honderden vissersboten. Die worden met tractoren in en uit zee getrokken. Het is een geordende bende, want de boten liggen keurig op rij per eigenaar klaar voor een volgende visserij.  Een tiental vissers staat met werphengel of gewone lange lijn op de punt van het schiereiland.  Grote meeuwen en kleine steltlopertjes (kleine strandloper) vliegen op.

Kleine strandloper

Een stevig windje, zout water, volle zon. We kleuren nog aardig bij.

geordende bende met hut                op rij            alle tien op rij                                                              vissersboot met vlaggetjes voor netten markering                 een vissershut op zandzakken

We komen bij een boot waar de bijvangst uit de netten wordt gehaald. De sardines zijn er merendeels uit, maar we krijgen nog een 40 cm grote sardine aangeboden. ‘Wij hebben geen keuken’,  zegt Wim diplomatiek. In de netten: krabben, kwallen, inktvissen, zeewier. De mannen vinden het leuk dat we een praatje met ze maken. En ze poseren trots met hun bijvangst.

bijvangst inktvis en krab            bijvangst inktvissen           trotse buit

Op het strand lunchen we uit de rugzak.  Dakhla staat bekend om het kitesurfen. Er is de Baai van Dakhla, een grote inham met zandstranden, duinen. Altijd wind, een ideale plek. Voor ons ligt de Atlantische Oceaan waar een achttal kitesurfers bezig zijn. Het is vrij rustige zee.

                                                                    kitesurfer Lassarga       

                                                                   grillige rotsen

Dakhla als plaats heeft weinig te bieden buiten strand, kitesurf. Zoals in alle Marokkaanse kustplaatsen is ook hier een breed aangelegde wandelpromenade/boulevard. Iedere avond komen er  grote groepen bewoners met kinderen heen.  Er staan dan snoep-, popcorn-, slakken- eetkraampjes. Voor de kinderen zijn er hand aangedreven draaimolens, elektrische mini auto’s,  quads, trekkers, scooters. Het is hier iedere dag een beetje kermis en steeds gezellig druk.  

Wij koken  regelmatig voor ons zelf. Dat doen we bij onze auto. We klappen de huifkarklep open en hebben zo, wat de chef de garage noemt, onze cuisine. We eten afhankelijk van de wind en penetrante benzinegeur in de auto of buiten op straat. We hebben  genoeg bekijks.

                                                                                        la cuisine

Nu we zo lang in Dakhla staan en iedere dag bij de auto komen ontstaat er een persoonlijker band met de mensen. De chef de garage vraagt aan Wim of hij kan zorgen voor  crème. Wim ziet het middel, het is een cortisone tegen psoriasis. Dat is hier niet te krijgen, zegt de chef. Dat moet via een recept van een huisarts, legt Wim uit, maar dat is onbekend in Dakhla. Hoeveel, vraagt Wim. Vier tubes. Dat wordt lastig, maar ik wil het proberen belooft Wim.

In het kader van ‘ontwikkelingshulp’ legt dochter Merieke contact met onze huisarts. Of we 4 tubes crème kunnen krijgen via de apotheek, natuurlijk tegen normale betaling. Een positieve reactie volgt: ‘een lief en mooi gebaar’.  Merieke kan 2 tubes ophalen. Geweldig, ook hartverwarmend. Het pakket dat Thijs meeneemt wordt zo goed gevuld.

Foto’s

21 Reacties

  1. Ina:
    20 februari 2020
    We duimen mee. En alvast een goede reis Thijs.
  2. Herma:
    20 februari 2020
    Zo te lezen einde in het zicht, inderdaad vingers cross dat het nu allemaal goed komt. Thijs goede vluchten heen en terug. W&H
  3. Chantal:
    20 februari 2020
    👍👍...AKG...En goeie reis ..Thijs...groet en Good goan..
  4. Klaske:
    20 februari 2020
    Ook ik zal leegruimen, hopen dat alles verder goed gaat. Fijn dat jullie zoon komt.
  5. Monique Nijrolder:
    20 februari 2020
    Wim en Liesbeth,
    Wat een schatten van kinderen hebben jullie toch. De laatste loodjes.

    En kinderen: pluimpje voor jullie!!
  6. Wil Buscop:
    20 februari 2020
    Wat fijn dat het zo tot een oplossing kan komen. Als jullie je vervelen...er is nu een facebook pagina "dinteloords mooiste" wie weet kom je daar nog familie tegen. Gegroet maar weer.
  7. Bep van den Bosch:
    20 februari 2020
    Fijn dat het geregeld word, nu maar hopen dat het een goed einde is. Pfff wat een gedoe voor jullie en heel lief van Thijs dat hij ff op en neer vliegt.😊
  8. Jeanette de Vries:
    20 februari 2020
    Ik duim mee met jullie voor een hgoede afloop!
  9. Ria punt:
    20 februari 2020
    Ik wens jullie verder een goede reis .Wat fijn dat zo veel mensen willen helpen.
    Met hartelijke groetjrd
  10. Pieternel:
    20 februari 2020
    Wat een spannend maar lief verhaal is dit aan het worden! Liesbeth schrijf er een boek over of tenminste een stuk voor de NRC !
  11. Jo Huijsman:
    20 februari 2020
    Het blijft nog even spannend, maar met een beetje 🍀 gaat het lukken.
  12. Annemiek:
    20 februari 2020
    En nu maar hopen dat jullie snel weer verder kunnen reizen en deze stress achter je kunt laten. Succes. Heb je wel genoeg naald en draad bij je Liesbeth? Of verveel je je nog niet? Groeten Annemiek
  13. Eke Krug:
    20 februari 2020
    Ik duim voor jullie mee, wat een avontuur.....
  14. Ria Olijslager:
    20 februari 2020
    Goede strategie uitgedacht en hopelijk kunnen jullie snel weer de weg op!Succes voor jullie allemaal!
  15. Rob en Kitty:
    20 februari 2020
    Hoop dat dankzij Thijs, reddende engel, alles in orde komt, we vinden jullie een sterk koppel!!!!
  16. Hannie Hennink-Legters:
    21 februari 2020
    Wow wat een avontuur beleven jullie en wat heerlijk dat jullie kinderen jullie zo kunnen helpen.
  17. Karin:
    21 februari 2020
    Wat zullen jullie hier naar uitkijken.
    Dat de Sahara niet enkel sprookjes van 1000 en 1 nacht opleveren is ons inmiddels duidelijk maar hopelijk wel snel een happy ending.
    Goede reis Thijs
  18. Marjo:
    22 februari 2020
    Zo is het verhaal een heel ander geworden dan je vooraf dacht. Ik liep door thuissituatie achter met lezen. Heel veel succes met de reparatie en de verdere reis.
  19. Hanneke:
    22 februari 2020
    Nog een duim van ons allebei. Jullie slaan je er fantastisch doorheen. Reis veilig terug!
    Liefs van Ed en Hanneke
  20. Dick de Haan:
    22 februari 2020
    We hopen van harte dat jullie spoedig de terugreis kunnen aanvaarden ! Hartelijke groeten, Joop en Dick de Haan
  21. Sylvia Eekelder:
    24 februari 2020
    Het is me wel een reis zeg, maar voor alles is dus een oplossing lees ik. En gelukkig is het wel genieten tussendoor. Ik hoop dat alles verder zonder brokken verloopt! Groetjes Sylvia Eekelder