Senegal voorbij

Er zijn een aantal verrassingen op de route naar Dakar. Het is niet voor niets een rally. De grensovergangen verlopen niet (helemaal) volgens plan. En benzine tanken is in Mauritanië een groot probleem. We wisten  ervan maar het blijkt in de praktijk anders dan in het reisboek en op internet. Vandaag op weg naar Atar komen we in Nouakchott langs 8 pompen waar geen benzine meer is. De zwarte markt maakt er dankbaar gebruik van.  De benzineprijs is normaal 45,23 RMU (omgerekende € 1,10). Toen bleek  dat de pompen leeg waren kwam er prompt een aanbod om het uit een jerrycan te kopen. Prijs per liter 80,00 RMU. Weinig auto’s rijden in Mauritanië op benzine, dus waarom zou je dan niet op deze manier een leuke cent bijverdienen aan merendeels toeristen. Wij vinden uiteindelijk toch een benzinepomp en gaan op weg. (In Atar blijken de eerste 5 pompen geen benzine te hebben. Bij een Star kunnen we tanken.) Dat geldt ook voor de reis naar de grens. Je kunt er wel komen, maar dan is de tank bijna leeg. Wij melden niet aan onze gids dat we 20l in jerrycans bij ons hebben. Het is te weinig voor de rit. En dus moet onze gids zich extra bellend inspannen om een ‘leverende’ pomp te vinden. Wim heeft duidelijk aangegeven: geen jerrycans. Liesbeth roept achteruit: dan blijven we in Nouakchott. Helder.

Het bancomatsysteem in Mauritanië laat vrijwel alleen pinnen met een Visacard toe. We hebben al In NL uitgezocht dat er één bank in Nouakchott en Nouadhibou is waar de Mastercard wordt geaccepteerd. ‘Banque Populaire de Mauritania’  Daar pinnend blijkt het niet te kloppen. De Mastercard wordt niet geaccepteerd, ondanks het logo bij de bancomat.  We worden verwezen naar andere banken maar weten al dat we daar alleen met Visa terecht kunnen. Er is uiteindelijk één bank Societé Generale waar de kaart geaccepteerd wordt. Maar dan blijkt dat voor onze opname voor  meerdere dagen onvoldoende biljetten zijn. Alleen het hoofdkantoor heeft de mogelijkheid grotere bedragen uit te keren. Verder kan er niet met Mastercard worden betaald of gecasht.  Het betekent dat je voor iedere reis het land in voldoende cash bij je moet hebben uit Nouakchott.

Voor Mauritanië heb je een visum nodig. Het blijkt onmogelijk aan de grens een visum te kopen voor meerdere keren het land in komen. Er wordt aangegeven dat het mogelijk is dat te regelen, maar wij kregen het met onze vriendelijke hulp (ook) niet voor elkaar. Het betekent dat je bij de retourrit opnieuw bij de grens een enkel entree visum moet kopen.  Voor Senegal is door onze gids  aangegeven dat hij visa kan regelen voor € 10 per persoon. Wim leest dat er geen visum nodig is, maar Bihe is ervan overtuigd. Dan moeten extra pasfoto’s en een  foto van het rijbewijs worden afgedrukt. De volgende morgen blijkt, wat Wim al had gelezen: geen visumplicht.

Dan de grensovergang. Er zijn twee opties. Bij Rosso met een veerpont de Senegalrivier over of bij Diama over een stuwdam.  Van onze Nederlandse René hebben we geen bijzonderheden gehoord, alleen dat men probeert een  hoge commissie (€ 15 -€ 400 wordt genoemd in reviews) te vragen voor de passage.  Wij hebben ons voorbereid op verstoppen van het meer dan absoluut noodzakelijke geld. Nee, nee, zegt onze gids, niet naar Rosso. Bandieten, rovers, gevaarlijk. Ga via de dam bij Diama. Wij vertellen van de extra bijdrage die gevraagd bij passage. Bihe kan ervoor zorgen dat een vriend ons over de grens helpt. Wat kost dat?  ‘Hij is mijn vriend’.  Ook hier na aandringen een prijskaartje € 40.  We zijn niet echt overtuigd.

We lezen dat er voor auto’s ouder dan 8 jaar een apart Carnet de Passage moet komen. Die is niet aan de grens te krijgen, maar moet uit Saint Louis komen. Daarvoor moet een speciale koerier op weg, dat wordt meestal een dagreis ondanks de 30km afstand. En de beloning voor die dienst is € 250.  Vaste prijs. Je papieren zijn ingenomen en er zit niets anders op. Over dit Carnet  blijkt veel onduidelijkheid te bestaan. Een Carnet de Passage wordt door een automobielclub afgegeven, net als een internationaal rijbewijs. Voor de ANWB doet dat de ADAC. Op de ADAC-site met verplichte Carnet-landen komt Senegal niet voor. Het Carnet dat je van de ADAC krijgt is onbeperkt geldig. Het Carnet bij de grens slechts 3 dagen: je moet je melden voor verlenging tot maximaal 14 dagen in Dakar. Na 14 dagen opnieuw terug naar Dakar. Bijzonder. Wij nemen contact op met René die zegt het niet te kennen van zijn bezoeken aan Senegal. Een vriend van hem in Senegal meldt dat het niet verplicht is, maar aan de grens ‘praktijk’ is. In het reisboek voor Mauritanië van Edith Kohlbach wordt het  genoemd. Zij is de enige die het vermeldt. Wim schrijft een mail aan camping Zebrabar net over de grens. Daar wordt bevestigd dat het aan de grens gevraagd wordt. Het lijkt er voor ons veel op dat het in stand wordt gehouden vanwege de verdiensten. Een Carnet kan bij de ADAC niet snel  online worden afgegeven. Er  lijkt een Franse autoclub te zijn die het wel online afgeeft. Maar veel motorische en chassis gegevens moeten wel worden geverifieerd, waaronder onze ingebouwde auto LPG tank. Geen optie dus.

De autoverzekering voor Senegal kan aan de grens worden geregeld, maar dat blijkt duur. Onze gids regelt voor ons een verlenging van de verzekering voor Noord Afrika voor uiteindelijk de helft van de prijs in Nouakchott bij Medina Assurance. 30 dagen WA  € 100. Dat hebben we sowieso nodig want onze 3- daagse verzekering (ad € 20), vanaf de grens Mauritanië in,  is verlopen.

Wij komen tot de conclusie dat we niet van plan zijn deze hoge extra kosten te betalen om de vogels in de Senegaldelta te zien en een Dakarsticker te halen. Wij kiezen voor onze aanvankelijke optie: Mauritanië verkennen. Dat heeft zoals hier beschreven ook lastige hobbels, maar daarvoor ben   je dan ook op reis in een Saharagebied.  We overwegen in plaats daarvan naar het deltagebied boven Diama in Mauritanië te gaan. Daar zijn ook veel vogels in de wintertijd. We beschrijven onze ervaring uitgebreid om andere lezers op internet te attenderen op deze ‘witte vlekken’ in reisadviezen.