Park Diawling

Naar de krokodillen

We vertrekken uit Atar en nemen hartelijk afscheid van de eigenaresse, Cathy. Het was fijn bij haar. Het is stil in de auto want onze anders spraakzame gids zegt niet veel. Gisteravond heeft hij de eigenaresse van de auberge in Atar opgebiecht dat niet alles goed is gegaan. Dat hij een assistent gids is. Hij begint er in de auto nu ook met Wim  uit zichzelf over. Hij heeft het advies gekregen zijn Frans te verbeteren en Engels te leren. En goed te luisteren naar wat een klant, de toerist wil. Al pratend zoekt onze gids de bevestiging dat hij een goede gids is, die straks via onze wervende adviezen grote groepen Nederlanders kan rondleiden. Eerst een jaar Engels leren en je Frans verbeteren zegt Wim. En voegt er lachend aan toe: volgend jaar komen we het controleren.

Het is rustig op de weg en het schiet, afwisselend sturend, goed op. Om ongeveer 2 uur zijn we in Nouakchott. We willen niet terug naar auberge Sahara. We gaan kijken of de zoon van Cathy, Manu, op ‘complexe touristique Tewdest’ plek voor ons heeft. Onze gids wil dat we terug gaan naar Sahara. Hij zegt de weg naar Tewdest te kennen, maar dat blijkt niet te kloppen. Onze navigator Truus kan het met coördinaten feilloos vinden. Er is eigenlijk geen plek voor de auto. Er is grond bij gekocht maar daar kunnen we nog niet staan. Manu stelt voor dat we de auto in de garage zetten en dat wij een eenvoudige kamer kunnen krijgen. We gaan ermee akkoord. Het is een gezellig, vriendelijk, sfeervolle plek.

We rommelen wat, we schrijven, we puzzelen, we lezen. Om 5 uur naar beneden om een lekkere sap te drinken, samen met onze gids. Maar die komt pas om half 8. Als hij binnenkomt, fris gewassen in een nieuw pak, moet hij eerst belangrijke mensen begroeten. Hij kent ze niet. Na een minuut of 5 komt hij naar ons. Hij wil de 1500 RMU terug betalen. Wim zegt dat we heel veel mooie momenten met elkaar hebben gehad. Dat we ook kritiek hebben. Maar net als we chauffeur een fooi  hebben gegeven, mag jij  het geld houden. Hij is er verrast blij mee. We zeggen hem nog dat we hopen dat hij luistert naar wat zijn klant wil en dat hij Frans en Engels goed kan spreken.  Hij wil graag foto’s. Nog voordat Wim er mee begint is onze gids verdwenen en ‘netwerkt’ met de in zijn ogen belangrijke mensen op het terras. Wim roept een keer: foto’s. Maar er wordt amper gekeken en weer is onze gids er vandoor. Na een kwartier doet Wim de laptop dicht, pakt de spullen bij elkaar en wacht tot onze gids bij ons aan tafel komt. Pff, wat een gedoe, verzucht Liesbeth, dit kost veel verkeerde energie. Wim zegt in duidelijk Frans dat door iedereen gehoord wordt op het terras: ‘ik ben boos, wij zijn boos. We roepen je en hebt geen aandacht voor ons terwijl ik foto’s voor je uitzoek. Vaarwel, dit was het. Je rugzak en je deken liggen daar. Wij gaan naar onze kamer.’

We hebben besloten na veel positieve verhalen naar Park Diawling te gaan. Dat ligt op de grens met Senegal. We gaan er 2-3 dagen heen, hopen vogels te zien en dan via Nouakchott terug naar Marokko. Het is vandaag de verjaardag van Liesbeth. We vieren het met een overheerlijke vismaaltijd bij Tewdest, dat een uitstekende keuken heeft. Om  te ‘klinken’ is er koude Bavaria 0% en een lekkere koele sinaasappel meloen cocktail. We krijgen nog adviezen voor de rit naar Park Diawling. Grote stukken slechte weg, niet uitstappen bij de krokodillen en niet in een tent slapen vanwege de scherpe snijtanden van de wrattenzwijnen.  Duidelijk advies.

Als we 2 februari op weg gaan is de eerste taak: benzine tanken. We komen bij de eerste  pomp en zowaar ze hebben ‘Essence’. Maar er is geen stroom, die is in Nouakchott uitgevallen. We staan bij een kruispunt waar veel politie de taak van de verkeerslichten overneemt. Als we willen wachten proberen ze met een aggregaat de Essence pomp te laten lopen. Dat lukt en er wordt vol getankt.  2100  RMU staat op de pomp en Wim  betaalt. De pompbediende weigert het geld en schrijft op een briefje 2600. Nee zegt Wim en wijst naar de pomp. Het geld klopt. ‘500 RMU voor tanken daar’ en de bediende wijst naar de dieselpompen. Wim zegt: ‘ik heb daar niet getankt. Wij tanken geen diesel.’ De jongen wil 2600 RMU. Wim grist hem de 2100 RMU uit de handen en loopt naar de politie. Die gaat mee en nu is de pompbediende ‘pissed’. Hij gaat akkoord met de 2100 RMU en is boos dat Wim er politie bij haalde. Jouw eigen fout, zegt Wim en stapt in. De agenten praten met de bediende na.

Op weg naar Diawling is er het eerste stuk alleen maar wit zand. Het lijkt alsof je door zoutvlakte rijdt. Daarna roodgele duinen. De huizen langs de kant van de weg zijn anders gebouwd dan wat we tot nu toe gezien hebben. Meest opvallend is de vierkante bouw, de vele kleuren en het in een punt uitkomend golfplaten dak. Golfplaten als dakbedekking voor hele dorpen hebben we nog niet eerder gezien. Het lijkt hier iets welvarender dan in de andere gebieden waar we door gereden zijn. We zien ook meer vee. Geiten en schapen. De weg wordt belabberd slecht. Veel gaten en kuilen gecombineerd met restanten asfalt. Bij het laatste dorpje vlakbij de Senegal rivier, Keur Macene, is bedrijvigheid in de rivier: wassen, zwemmen, koeien en ezels in het water om verkoeling te zoeken.  We zien in dit deel van Mauritanië grote kuddes koeien.

Als we bij het park komen is er geen ruimte voor een drankje bij het restaurant want er is vanavond een groot diner voor o.a. de Minister van Environment. Onze auto wordt naar een onopvallende plek gedirigeerd. We zitten eerste rang voor een grote feesttent. Onze huifkar staat onder eucalyptusbomen, wat een heerlijke geur geeft. Onder de bomen ligt de huid van een varaan.

Iedereen komt ons begroeten, de mensen zijn ontzettend vriendelijk. Rangers (parkwachten), schoolkinderen, de onderwijzer, de imam,  mannen en vrouwen van het tentenkamp zijn allemaal druk in de weer. Ze geven een hand, willen weten hoe we heten en vertellen ondertussen meer over wat gaande is.  Kinderen weten ondertussen dat we pennen, potloden en schriften hebben. We zijn er in no-time vanaf.

Morgen, maandag, is  Werelddag van de zogenaamde ‘natte gebieden’. Daar worden speeches voor gehouden. Er is een grote tent voor de genodigden en er is een tent waar de vrouwen van het dorp, met hun coöperativa, producten tonen. Een soort warenmarkt, kleden, tapijten, armbanden, kettingen, honing, granen, kruiden, gedroogde besjes, marmelade, couscous en  bloesem van de waternymf lelie die goed is tegen diabetes. ‘Ik wil naar Nederland komen en alle diabetes beter maken’ zegt een vriendelijke ranger, die sinds hij  karaw gebruikt van zijn diabetes af is. Hij geeft zijn mobielnummer voor whatsapp en  heet Abdoelah. We worden al snel met ‘Vim’ en ‘Elisabeth princess’ aangesproken als de mensen langs lopen. We zijn de enige toeristen.

Op maandag 3 februari is het druk. Grote kleden worden neergelegd. Schoolkinderen komen voor een generale repetitie. Veel politie en militairen met automatische geweren zijn paraat. Rangers vertellen ons dat ze de afgelopen dagen onafgebroken hiermee bezig zijn geweest.

Het geldt ook voor de bevolking. Iedereen is trots dat straks mevrouw de Minister hier komt spreken. Wij kijken en fotograferen. We staan niet op de ‘goede plaats’ krijgen we een aantal keren te horen. Niet rechts daar staan de rangers, niet links daar staan de kinderen en ouderen. Niet te ver naar voren. De kinderen zingen een aantal keren en voeren uiteindelijk een sketchje op. Park Diawling wordt bedreigd door verdroging, door afsterving van planten, maar het meest door het plan  in het gebied een groot Chinees gas overslagstation te gaan bouwen. (Senegal en Mauritanië hebben een gezamenlijk gasveld ontdekt  voor de kust.)  De kinderen verwoorden het met een burgemeester die grond wil kopen, maar uiteindelijk bezwijkt voor het argument van drie wijze vrouwen. Er wordt regelmatig gelachen om de dialogen, wij begrijpen in ieder geval de boodschap. Het is voor iedereen een feestdag. Iedereen van het dorp is er, fraai uitgedost. Ook de kleinsten.

’s Middags als de tenten worden afgebroken en het bloedheet is zitten we onder de eucalyptus. We horen geritsel. We hebben geen idee wat het kan zijn. Tot Wim een sluipende, jagende varaan ziet bewegen. Varanen zijn hagedisachtigen,  die leven van insecten en kleine dieren. Eerst zien we een jongere varaan van één meter, maar daarna ook een grotere die bijna 2 meter is. Ze schuifelen bijna onhoorbaar tot een klein takje breekt of kraakt. Dan weet je waar je kijken moet. Zodra je zelf beweegt zijn ze vliegensvlug weg.  Wij lopen aan het eind van de dag nog een stukje het park in. We zien onze eerste vogels. Morgen gaan we naar Nouakchott, daarna terug naar Marokko.

Als we dinsdagmorgen klaar zijn voor vertrek komt Abdoelah aansnellen: kan hij meerijden? We maken plaats. We zeggen dat we nog een stuk van het park willen zien. Dat komt goed uit, dan kunnen we ook naar zijn rangerpost. Ondertussen ziet hij reigers, aalscholvers en dan ineens: stop, stil. Voor ons zwemt een pelikaan.  Abdoelah vertelt wat we wel en niet moeten doen en zo zien we ineens 5 jonge pelikanen  zwemmen. Dit is wat we hoopten te zien. Deze ranger weet  de plekjes.

Bij de rangerhut haalt hij wat spullen op. Ze zitten er met twee rangers en zijn dagelijks op patrouille. In het regenseizoen is hier allemaal water vertelt hij terwijl we naar zijn hut rijden. Abdoelah is nu zes dagen vrij. Daarna woont hij weer in zijn containerhut. Wat een bestaan.

We gaan op weg naar Nouakchott, maar pas nadat we een ijsvogel op een parkbord een vis zien oppeuzelen, nog meer pelikanen, Egyptische ganzen en grote zwermen eenden. Witte, zwarte, grijsbruine vogels waarvan we de namen niet onthouden.

En in de verte als een groot rozerode streep in het water duizenden flamingo’s. Er is een grote roze vlek in het water. Daar dansen de flamingo’s hun balts. We zijn meer dan tevreden.

Maar het mooiste komt nog als Abdoelah zegt: daar een krokodil. We zien niets, tot hij precies de plek omschrijft. Bijna wegvallend in de kleuren van de struiken ligt daar een jonge krokodil. Iets verderop een groter exemplaar. Die moet je niet tegenkomen, zegt hij lachend. We maken er mooie foto’s van.

De terugweg is bekend. Vol gaten, maar wel handig als je bijrijder ook deze lastige hobbels kent. We stoppen in een dorpje. Abdoelah zegt dat hij lekkere spiesjes vlees wil kopen. Wij proeven mee.

In Nouakchott helpt Abdoelah een tankstation met benzine te vinden.  ‘Ja essence’ zegt de pompbediende na drie keer vragen, het staat ook duidelijk op de pomp. Hij vult onze halflege tank. Wij gaan voor de laatste avond terug naar auberge Sahara. We kunnen er staan, de prijs is inmiddels bijna verdubbeld sinds de vorige keer. En geen stroom zegt de bazin. Dat blijkt uiteindelijk wel te kunnen. ’s Avonds komt onze gids nog aanwippen. Toni, een Duitser die veel rondtrekt, gaat naar Senegal. Hij heeft een Engelse gids die hem naar Senegal loodst. Er is een groot taalprobleem tussen die twee.  De bedragen voor de bemiddeling, naar de grens rijden, de grens over ‘helpen’, de Carnet de passage, meerijden tot Saint Louis,  stapelen zich op. En daarmee ook onze tafelgasten: 3 Marokkaanse jongens die proberen hun graantje mee te pikken schuiven aan. Het bazuint zich kennelijk snel rond dat er een ‘rijke klant’ te bewerken valt. Wim mag veel vertaalwerk doen.  Toni is snel € 470 lichter.  Ondertussen heeft iedereen meegegeten van onze rijstschotel. We drinken onze laatste ‘thé mauritain’.  Morgen vertrekken we.