Naar de oase Tata

Vanuit Tafraoute nemen we een provinciale weg. De afslag naar Igherm (om naar Tata te gaan) zou lastig te vinden zijn. Wegwijzers en aanduidingen zijn spaarzaam. De weg is tamelijk smal en met veel afbrokkelende kanten.

De huizen in dit gebied zijn nog vaak dieprood gekleurd. Of nog in de grijze kleur van de bouwblokken want er is ook veel onafgebouwd en verlaten. Het gebied waar we doorheen gaan wordt duidelijk armoediger. Naast een goed in de verf zittende moskee staan grauwe ruïnes. De huizen worden ook beduidend kleiner. En we zien veel optrekjes van 2x2 afgedekt met plastic waarin de mensen wonen.

Op de meest afgelegen plekken komen voor ons vanuit het niets berbervrouwen, kinderen. Op verschillende plaatsen langs de weg wordt met een grote hoeveelheid zakken, tassen, bundels gewacht op de bus, een taxi of een plaatselijke automobilist gewacht. Uit kleine bestelauto's (model caddy) komen 8 tot 9 personen. De klep gaat open en daar is alle bagage ingepropt. De weg is bochtig en stijgend. Als je achter een vrachtauto of bus zit gaat het langzaam aan. Maar helemaal als (voor onze begrippen) de auto topzwaar is vanwege de lading hooibalen.

De afslag naar Igherm is goed aangegeven en er is een controlepost van de Gendarmie Royale. Voor de zekerheid rijden we een rondje en vragen het nog even. De weg naar Igherm is weer heel afwisselend bergklandschap. Igherm staat bekend om de indigoblauwe kledij. Zodra we op gemeentegrond zijn (nog 20 km te gaan) zien we de eerste vrouwen met blauwe kledij. We stoppen bij een klein dorpje waar we een berbervrouw in blauw zien lopen. Er staat ook een koe bij haar huisje. De vrouw heeft door dat we stoppen voor een foto. Als Wim zijn camera heeft gepakt en de foto maakt resteren de moskee, het huisje en de koe. 'La vache qui rit', wordt de titel zegt Wim. Het is lastig om met de mobiel deze momenten goed en snel vast te leggen.

Na Igherm buigen we af naar Tata en rijden zo naar de zuidgrens met Algerije. De bergkammen worden lager maar blijven imponeren. Door hun grillige structuur, de verschillende rotsformaties en de soms ineens bijna vlakke gebieden. De eerste oases verraden zich door plotseljng aanwezige palmbomen in een verder kaal en dor gebied. Vaak ligt daar ook een oude rivierbedding die door immense erosie metersdiep is ingeslepen in de rotsbodem.

Tata is naar men zegt het oudst bewoonde dorp van Marokko en ligt ook aan een oase.
Het is voor ons het meest zuidelijke punt. Na een politie controle zijn we er. Eerst tanken, want in dit berbergebied moet je zorgen voor een zo vol mogelijke tank. De camping ligt prachtig aan de rand van de oase. Het is een terrascamping die in de gidsen *** krijgt. Dat is voor het uitzicht zeggen we tegen elkaar als we alles gezien hebben. De rest is -***. Geen water uit een aantal kranen; slechts druppelende koudwaterdouche; WC waar spoelwater onder de pot uitkomt; WC waar door Wim herstelde vlotter na twee gebruikers vernield is; wastafels in de open lucht. We nemen het allemaal voor lief net als de ***waardeerders.

De huizen in Tata zijn met roze klei bekleed; de hier voorkomende kleisoort. Tata is een vriendelijk dorp. We merken het op straat, bij het restaurant waar we koffie drinken en de volgende dag op de gezellige en drukbezochte soek. We schreven al eerder over het verschil met de noord- en westkust maar zien het naarmate we dieper het binnenland intrekken steeds meer. In Tata voert ook de veelkleurigheid van de vrouwenkleding weer de boventoon. Vrouwen zijn in hun blikken, gedrag en reactie weer meer open. We zien vrouwen ook zelfstandig inkopen, waaronder een veelkleurig gesluierde vrouw die met haar zoontje 8 jonge kuikens in een paprikadoos propte. En de mannen? Tja die zitten met elkaar op het terras; groepen bij elkaar; rijden met hun brommer, ezel rond. Het is een uitzondering als wij als stel op het terras zitten.