Hermitage Sint Petersburg

Nadat we in Sint Petersburg zijn aangekomen verkennen we de stad de eerste dag. We hebben vanuit Nederland via ‘Get your Guide’ een datum en rondleiding voor de Hermitage gepland. Als we door de stad lopen worden we geïmponeerd door de rijkdom en weelde die de stad uitstraalt.  Sint Petersburg was lange tijd het machtscentrum van de tsaren. De bouw van het Winterpaleis door Peter de Grote is de start geweest voor de Hermitage. Daarna  zijn er 4 grote gebouwen aan het Paleisplein bij gekomen. Het is een indrukwekkend geheel. Teveel om het allemaal te willen bezichtigen. Wij maken voor onze dagen een keuze: naast Hermitage willen we de belangrijkste kerken bezichtigen. Geen boottocht door de ‘canals’, dat is te Venetiaans voor ons. Een tour naar de verder gelegen Paleistuinen en Peterhof schrappen we van ons lijstje als we, zoals Liesbeth zegt, voorlopig genoeg ‘Kerken, Kunst en Gebouwen’ hebben bezocht.  

We beginnen met de Hermitage in ons reisverslag vanwege de overweldigende pracht en praal. We hebben met een geweldige gids een drie uur durende rondleiding gehad. We hebben ons verbaasd over de verzameling kunstschatten. Catharina II (de Grote) spande de kroon met haar -wat wij noemen-  verzamelziekte. Als je door de ruim 400 zalen loopt worden de ervaringen van het Vaticaanmuseum, Parijs, Barcelona nietig. De Hermitage was het paradepaardje van Catharina de Grote.  We zien veel grote werken van Rembrandt van Rijn in een aparte zaal. Ongelooflijk.

De pracht en praal heeft een schaduwzijde. Voor de noden van het volk was er vanuit de meeste tsaren weinig aandacht. Het is in onze ogen niet verwonderlijk dat uitgerekend de revolutie van 1917 op en rond het Paleisplein is begonnen. En dat deze zich richtte tegen de overweldigende rijkdom van de tsaren en bourgeoisie.  Een poging van de laatste Romanov, Nicolaas II, om meer democratie toe te staan, kon de volksbeweging niet meer stoppen. (Onze gids vertelt het met ‘understatement’, net zoals ze ons stil laat staan bij een kast waarin we Poetin zouden kunnen herkennen: een gouden hondenkop.) We staan in de immense zaal waar de laatste Romanovs gevangen werden genomen. Ze werden -nadat Engeland hen asiel weigerde- naar Jekaterinenburg verbannen en kwamen in het ‘Huis van de Vrijheid’. Niet veel later werden ze in het ‘Huis met het Bijzondere Doel’ vermoord. Op de vraag van Wim naar het bestaan van Anastasia (die volgens sommige bronnen de aanslag overleefd zou hebben) antwoordt onze gids beslist: dat is alleen maar een legende.

Een Pool die we in Sint Petersburg ontmoeten  na het bezoek aan de Hermitage antwoordt op de vraag van Wim of hij Russisch spreekt: ‘tegen wil en dank voor een veel te lange tijd’.  Wim hoopt op deze reis ook Russen aan de praat te krijgen over dit ontwerp. ‘Zal lastig worden’ is onze verwachting. De vrijheid die de Russische volksopstand had moeten bewerkstelligen is door Lenin, Stalin, Brezjnev, Chroesjtsjov met veel repressie de kop ingedrukt. Door het vastgelegde bezoek aan de Hermitage missen we een jaarlijks concert voor Oorlog en Overwinning, wat een hommage blijkt aan het Patriottische Leger. De manier waarop Rusland zich profileerde tussen 1917 en 1991 geeft ons het gevoel -ondanks de mooie muziek- de hommage anders beleefd te hebben als we er waren geweest.