Gestrand in de Sahara
11 februari 2020 - Deventer, Nederland
De auto van mijn ouders betekent alles voor ze. Deze Toyota Previa, met de bijnaam huifkar, maakt het voor ze mogelijk nog van alles kunnen en willen doen: op avontuur gaan, en daarvan inspirerende verhalen schrijven voor deze reisblog.
De huifkar hebben ze in de loop van de jaren zo weten in te richten dat ze met minimale middelen op pad kunnen gaan. En inmiddels kunnen ze zich hiermee heel goed tussen en met locale mensen redden binnen, en ver buiten Europa.
Op hun huidige reis naar Dakar hebben ze hun reisdoel al helaas moeten bijstellen vanwege hoge kosten, zoals grenscontroles. Hierop zijn ze Senegal niet meer ingegaan en langer in Mauritanië gebleven waar de benzine heel schaars blijkt te zijn. Op de terugweg stopt de auto er helaas mee en zijn ze in zuid Marocco gestrand met grote schade.
Schade veroorzaakt door onzuiver benzine. Inmiddels ligt de hele voorkant van de auto uit elkaar. Maar onzeker is of het allemaal gemaakt kan worden, wat het dan gaat kosten en hoe betrouwbaar de auto daarna nog is. Dankzij alle locale hulp wordt er momenteel gekeken hoe groot de schade is en of repareren mogelijk is. Toch geeft het voor mijn ouders veel onzekerheid en onrust of dit het einde betekent om zo de dagen met elkaar te kunnen blijven spenderen.
Want reparatiekosten worden niet vergoed worden vanwege uitsluiting van technische gebrekenen en verslepen/verschepen is prijzig. En igv repatriëring wordt door de verzekering bij de kosten-batenanalyse gerekend met de dagwaarde van de auto en worden alle investeringen niet meegerekend met als mogelijk gevolg vernietiging van de huifkar en wordt geen schadevergoeding uitgekeerd. Voor mijn ouders is het meer dan een stuk metaal maar inmiddels een manier van leven.
Op de verhalen die ze hierover schrijven komen warme reacties en als familie bieden wij alle mogelijke steun om te voorkomen dat de huifkar vernietigd hoeft te worden. Met een donatie via onderstaande link kunt u helpen de grens nog iets verder te verleggen of er een keuze gemaakt moet gaan worden tussen repareren of repatriëren; dit laatste mogelijk zonder auto.... En zal repareren voor mijn ouders mogelijkheden bieden wat ze hierna nog kunnen gaan doen. Iedere donatie is van harte welkom en bij voor baat dank.
Via Donatie pagina (niet kostenloos) of rechtstreeks naar Wim en Liesbeth (gratis)
Thijs Wessels
Vandaag vertelde ik iemand waarom en die zei....waarom deel je dit verhaal niet? Dus daar komt tie...
Spaar herinneringen, geen geld.
Liesbeth en Wim zijn verantwoordelijk voor een groot aantal herinneringen uit mijn jeugd. Ze waren de exotische oom en tante. Veel jonger dan de overige en een beetje anders..ze woonde in een kleurrijk antikraak pand en ik heb ook nog foto's van een Pipi Langkous wagen (toen al een soort een Huifkar). Ze maakte reizen naar Canada en werden verrast door beren. Liesbeth had lange zwierige gekleurde rokken en liep op blote voeten. Wim heeft in mijn herinneringen, trend of niet, altijd al een baard. Vila Kakelbont en de huifkar werden uiteindelijk ingeruild voor een huis in Winterswijk en daar mochten ik en mijn nichtjes logeren. We leerden en mochten daar allemaal dingen die we thuis niet deden. Mijn eerste gepofte kastanjes, geraapt tijdens een wandeling, proefde ik bij hun. Ik leerde er wol spinnen en weven. Kaarsen maken van verzamelde stompjes kaars in jampotjes en pottenbakken. En wandelingen in het bos waren verkapte biologielessen. Liesbeth kookte en bakte anders dan onze moeders. Het was vanuit Brabant en Waddinxveen een hele afstand. Kortom wij waren op wereldreis. Het zijn herinneringen die ik nooit meer vergeet.
En nu ruim 50 jaar later maken Liesbeth en Wim samen nog steeds samen herinneringen met hun..... huifkar...ze zijn nog steeds die oom en tante die een beetje anders zijn. Ik wens dat ze dat nog heel lang samen mogen doen. Niet gehinderd door gezondheid, geld of negatieve ervaringen.
Dus daarom...nam ik gisteren financieel mijn hoedje voor hun af.
Ik hoop dat we nog veel verhalen van hun mogen gaan beleven.