Aan de rand van de woestijn

We staan aan de rand van de Sahara in Mhamid, een overwegend berberdorp. De camping, Hamadad du Draa, ligt aan een rivier waar naar het lijkt in de vorige eeuw het laatste regenwater is gevallen. De camping is zoals de meeste in Marokko ommuurd. En binnenin treffen we een gezellig ingericht binnenterrein met zelfs een bar waar wijn en bier geschonken worden. Hoe dat laatste kan vanwege de regels van de Islam vragen we. Het antwoord is veelzeggend voor de ruime islam interpretatie van de berbers: Allah heeft één oog dicht geknepen.

Er zijn in dit seizoen maar weinig gasten en veel campings. Dus voor we in het dorp zijn vragen naderende jeeps met knipperende lichten te stoppen. Of we een camping zoeken? Follow me. Nee dankje. Wij denken er een te hebben. Maar als we nog maar goed en wel met de neus van de huifkar in de poort staan zien we dat we de eerste en enige gasten zijn. Dus niet. Zo komen we na enig rondkijken aan de rand van de rivier bij camping Hamadad. Het is voor ons de ideale plek. Misschien komt dat ook wel door de nostalgie dat het douchewater in een met hout gestookte boiler wordt verwarmd. Een zonnecollector is voor dit dorp een te dure investering.

Het is armoetroef in dit gebied. Een groot contrast met de dorpen in de Anti-Atlas. De huizen zijn hier merendeels grijs en grauw. Bepleisterd met leem vermengd met stro. Huizen zijn deels een ruïne geworden. Er is een oude kasbah Mhamid die geheel verlaten is. De moskee, de school en de officiële gebouwen zijn kleurrijk en degelijk gebouwd. Wellicht ook omdat Mhamid aan de grens met Algerije ligt. Maar je kunt hier zo de grens over zeggen de berbers. Alhoewel daar met Europese subsidie meer toezicht op komt. Er is een satellietsysteem in aanleg waardoor de grens permanent gecontroleerd kan worden. Waarom, vragen we. Om terroristen tegen te houden. Ok.

Als we door het dorp lopen zien we duidelijk de eenvoudige middelen van bestaan. Mini winkeltjes waar zeer beperkt goederen en levensmiddelen zijn. Maar wel een locale bakker die nog heel ouderwets van vroeg tot laat brood bakt. Als we 's morgens twee broden willen kopen en vragen of we een foto mogen maken klinkt er een boos 'non'. Hij wil eigenljjk geen brood meer aan ons kwijt. De broden worden met een harde knal op een kleed gesmeten. Tja, dan maar zonder netjes vragen en zonder dat hij het door heeft. Als we 's middags weer in de boulangerie komen staat er een jongere bakker die het allemaal prima vindt. 's Avonds om 8 uur wordt er nog steeds gebakken.

We komen aan de rand van het dorp waar de Sahara begint. Daar is camping La Boussole, het kompas. Een Nederlandse, Ellen, die we in Tata ontmoet hebben staat daar. We gaan op bezoek en worden uitgenodigd voor een couscous. Gemaakt door de moeder van Abdullah., de campingbaas. We besluiten samen met Ellen in te gaan op het aanbod van Abdullah een woestijntrip te maken. Er is stevige wind opgestoken. Het zand stuift overal.. Als we teruglopen zien we bijna geen hand voor ogen door het zand. Dit is een nieuwe ervaring. Met een hoofdlampje vinden we de weg naar de camping. Morgen vroeg op want om 9 uur gaan op weg.