Anti-Atlas

Ons reisplan is op de camping in Tiznit radicaal veranderd door de info van twee Belgen. We gaan niet onderlangs maar dwars door de Anti-Atlas. Het duurde even voor we doorhadden waarom de bergen vanaf Tiznit naar het oosten Anti-Atlas worden genoemd. Maar we zijn eruit: het is een bergketen die geen onderdeel vormt (=anti) van de Atlasketen met o.a. de Hoge Atlas.

Tiznit heeft een volledig ommuurd stadscentrum. De camping ligt tegen de stadsmuur aan. Het is er druk bezet met veel langblijvers die in groepjes bij elkaar staan. De voorzieningen zijn minimaal.

We lopen door de poort het stadscentrum in waarin veel nauwe straatjes en steegjes met ontelbare winkeltjes, kraampjes. Tiznit staat bekend om het zilverwerk. We krijgen een aantal armbanden van zilver aangeboden. De vrouwen die we op straat zien zijn meestal gesluierd en sommige met een zwarte haik (bovendeel gelaat zichtbaar). Een enkeling draagt een nikab (alleen oogspleet). Het is een duidelijk verschil met de eerdere plastsen. De versluiering neemt toe.

We trekken woensdag naar Tafraoute. We gaan een rotsachtig gebied in en klimmen naar een 1100m 'hoge' col. Het is een indrukwekkend landschap met onderweg vele moskeeën, soms bij slechts een paar huizen. Of in een klein dorp zelfs twee. Als we de pas over zijn komen we in het gebied van een andere berberstam, de Ameln. Dat heeft invloed op de kleding. De vrouwen dragen zwarte kleding die versierd is met een zilverkleurige geborduurde rand. Maar daaronder wordt kleurrijke kleding gedragen, waaronder ook denim.

Deze kledingtrant staat in schrille tegenstelling met de kleding van de echtgenoot. We zien in Tafraoute bij een kraam een man met westerse kleding een zwart gebiesd gewaad uitkiezen voor zijn vrouw. De vrouw kiest niet zelf. We hoorden haar binnen in de kraam in een afgesloten deel verrast en instemmend reageren. Een bijzonder moment.

De schoenen/slippers die hier worden gedragen hebben een verlengd hielstuk. Dat geldt zowel voor mannen- als vrouwenschoeisel. Het is heel kleurrijk. In een donkere ruimte ziet Wim een schoenmaker. Hij is bezig op een lap leer modellen te tekenen. Wim geeft hem een hand, kan een foto maken en de man legt spontaan uit hoe de onderdelen een schoen vormen. Hij demonstreert het hielstuk. Als Wim vraagt of hij met een machine werkt vertelt hij vol trots dat het allemaal handwerk is. Ook de zool: kijk maar. Hij glundert als we het goed bekijken. De -veelal- berbermensen zijn heel trots en gevleid als je belangstelling toont.

Tafraoute ligt centraal in de Anti-Atlas en wordt omgeven door een ring van tweeduizenders van graniet. Eén rotspartij wordt de 'hoed van Napoleon' genoemd. Het is niet duidelijk of dat een eerbetoon is. Bij ondergaande zon, in combinatie met de juiste temperatuur en luchtvochtigheid worden de okerkleurige rotsen bijna onnatuurlijk dieprood gekleurd. Een prachtig gezicht dat maar een paar minuten duurt. Misschien dat vanwege dit natuurverschijnsel de huizen in dit dal allemaal een rode gevel hebben. In tegenstelling tot de meestal wit, oker of rose gekleurde gevels in Tiznit en onderweg naar de pas Kerdour.

We staan op camping Granite Rose. Een ommuurd terrein beheerd door eigenaar Omar. Omar wordt in reisgidsen geprezen om zijn marokkaanse kookkunst: de salade en de tajine (een stoofpot). Er blijkt geen woord verkeerd aan die waardering. Wij krijgen een overheerlijke rijkgevulde salade opgediend bij onze huifkar. Gevolgd door een vegetarische tajin waarin 7 groenten zijn gestoofd. Een aanrader. Wim zegt dat Omar 3 Michelin sterren verdient. Hij glundert en komt ter completering met een onnavolgbaar (ook voor toetjeskoningin Li) vanilledessert gegarneerd met noten. Een 3-gangen menu voor 120 Dirhan (€ 11,00). Iedere campinggast laat zich verwennen. Omar was de hele dag druk in de weer in een kleine afgescheiden ruimte.

Voor we doortrekken willen we nog het gebergte in. Het is zonnig, stralend weer met 24 graden. Het landschap lijkt te bestaan uit grote willekeurig gestapelde granietblokken. Veel daarvan huizenhoog en kolossaal. We doorkruisen het gebied op weg naar een zadel in de bergketen. Ineens staan we bij een bedoeïenentent. Nou ja, tent kun je het niet noemen. Het is een van doeken, kleden, plastic, zeilen samengebouwd 'zooitje'. Daarin leven in ieder geval 3 of 4 kinderen. Pa zien we niet (die kan met een aantal geiten de bergen in zijn), ma horen we alleen duidelijk zeggen: foto non. Het is ongelooflijk dat ze met bijna niets (geiten, kippen, 2 honden) in die kale droge omgeving kunnen bestaan.

En nee, we zijn niet naar de in reisgidsen als 'must see' vermelde blauw, paars, rood geverfde rotsblokken geweest. Ongeveer 30 jaar terug heeft een -naar men zegt stoned zijnde- Belg die rotsen gekleurd. We hebben bij een campingbuur foto's gezien. Dat was meer dan genoeg.

En ja, we raken in de ban van (dit deel van) Marokko. Zo zeer zelfs dat we dagen en tijd bijna vergeten. We komen er na 6 dagen Maroc pas achter dat er een uur tijdsverschil is met onze klok. Het betere vakantiegevoel.